Gisteravond bij mijn moeder op visite geweest.
De laatste paar keren heb ik Egbert niet meegenomen. Het zegt haar niets meer en ik moet steeds op hem letten. Hij vreet b.v. de papschaaltjes leeg die op de etenskar staan en likt pillen van de grond.
Een mevrouw heeft al een paar keer gevraagd waar mijn hondje is en ik antwoordde steeds dat hij ziek was.
"Waar is je hond" vroeg ze gisteren opnieuw.
Wat ga ik nu zeggen, dacht ik. Als ik zeg dat ie ziek is blijft ze vragen waar ie is. Maar als ik vertel dat ik hem niet meer mee wil nemen vind ik dat eigenlijk niet leuk voor haar.
Dus liep ik op haar af en om de anderen niet te verontrusten zei ik zacht tegen haar dat hij al een tijdje ziek was en is doodgegaan. Hij was al dertien jaar hoor, maakte ik het af.
Mevrouw vond het erg voor me. (deze dame is niet dement)
Wat ik niet zag was dat er inmiddels twee verzorgsters binnen waren komen lopen en die hadden duidelijk gehoord wat ik had gezegd, waarna er een uitriep: Oh wat erg. Is je hond dood?
Alle bewoners waren ineens alert.
Daar stond ik betrapt en met een mond vol tanden.
Kreeg je een standje, vroeg mijn moeder verrassend gevat.
Dus gebaarde ik naar de dames verzorgsters dat er iets anders aan de hand was.
Tja, sorry hoor maar ik vind het zo'n leuke hond. Ik was echt geschrokken.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten