"Welke tijd wil je dat ik morgen bij je ben" vroeg ik aan mijn zus en nog suffig van de narcose antwoordde ze 'half elf".
Dus stond ik vanmorgen op de afgesproken tijd aan haar bed. Ze keek helder en blij "de ambulance komt al om 11 uur".
Woensdag heb ik een reisverslag gelezen van een Engelsman die naar Santiago was gelopen. Geweldig. Wat een herkenning. "Alle pelgrims hebben een ding gemeen en dat is hun ervaring met het goede van de mens".
Daardoor was ik helemaal in de stemming om die goedheid te zien.
Zou ik samen met mijn zus in de ambulance naar Alkmaar kunnen, vroeg ik.
Natuurlijk, er is nog een plaats over.
Maar ik heb net twee dekbedden gekocht, is daar ook ruimte voor?
O, genoeg hoor.
Mijn zus kreeg alle aandacht en nadat ze heerlijk op haar brancard lag vroeg de chauffeur aan mij: Heeft u voldoende gedronken en gegeten want de reis duurt twee uur?
Ja, was mijn wenselijke antwoord.
Tot ik me realiseerde dat ik eigenlijk moest plassen en dorst had.
Uh, ik zou toch graag nog wat drinken en naar het toilet gaan, zei ik alsnog.
Er kwam koffie en een koek. Zou ik uw tassen even aan de brancard hangen" vroeg de chauffeur ( ik had met grote korting twee dekbedden en hoezen voor Los Zuecos gekocht)
Voordat ik in de ambulance zat was ik al helemaal gelukkig.
We hadden een zeer geanimeerd gesprek met de de ambulanceverpleegkundige.
Dat is een tijd geleden dat ik zo'n rustige en opgewekte rit heb gemaakt, zei ze. We waren dan ook zeer snel in Alkmaar. Zus geïnstalleerd en om 2 uur was ik thuis.
Nu snel de tassen inpakken voor Zuid Frankrijk en dan naar het wokrestaurant in IJmuiden.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten