woensdag 16 mei 2012

Misvormd

De laatste weken ligt mijn moeder steeds vaker op bed.

Toen ik vanmiddag haar appartement binnenkwam en haar niet in haar kamer zag zitten en ze evenmin in bed lag, liep ik door naar het ´rookkamertje´.
Zit je lekker te puzzelen?
Voor haar lag een puzzel van 80 stukjes met als voorstelling een hertje aan een bosrand.
Ja, je moet toch wat, is het niet? was haar antwoord.

Ik gaf haar een zoen, ging naast haar zitten en liet mijn blik over de puzzel gaan.
Ze was met de randen begonnen maar nu bezig met de binnenkant.
De blokjes met de rechte kanten waren echter afgewisseld met ´binnenstukjes´ en vormden zo een rafelige rand. Uit de rug van het hert groeiden twee pootjes als een soort gewei. Ook andere stukjes waren, zonder rekening te houden met de afbeelding, aan elkaar gelegd.
Ik wilde niet zeggen dat ze het niet goed had gedaan en probeerde, zo onopvallend mogelijk, wat foutjes te herstellen. Als afleiding gaf ik een puzzelstukje en wees aan waar dat ongeveer zou passen terwijl ik ondertussen wat stukjes probeerde los te halen en goed aan elkaar te leggen. Dat had ze direct door en vroeg dan ook "Wat doe je?"
Ik denk dat het hier niet helemaal klopt.
Nou eh,  je eh, ik ben ook eh... Hoe zeg je dat ook al weer?
Bedoel je dat we mensen zijn en we fouten mogen maken?
Ja.
Daar is toch niets mis mee?
Nee.

Na een half uurtje was de puzzel klaar.

Met groeten Ton




Geen opmerkingen: