Moeder

Natuurlijk voelde ze aan dat er iets stond te gebeuren.

Mijn zus en ik waren, niet voor niets, al om 9 uur bij mijn moeder. Een medewerker van het CIS zou komen om te beoordelen of ze in aanmerking zou komen voor een verpleeghuis. Ze komt dan eerst op een wachtlijst.
Mijn moeder zit namelijk aan het maximum wat zorg betreft. Mocht ze meer zorg nodig hebben moet ze naar een verpleeghuis. Ook kan er sprake zijn van een gedwongen opname als ze niet niet uit vrije wil gaat. Dit alles dient van te voren besproken te worden en dat deed de CIS dame keurig.

Ook al is mijn moeder volledig de weg kwijt, ze weet nog wel heel duidelijk aan te geven dat ze niet uit haar huisje wil. "Ik heb het hier goed naar mijn zin. Ik ben hier geboren en op school geweest. Wat moet ik ergens anders doen? Ik ken daar niemand"
Maar de CIS dame legde het geduldig en eenvoudig opnieuw uit.
"Ik snap het probleem niet zo erg, ik doe alles nog zelf hoor!" was het antwoord.

Ik weet niet wat mijn moeder denkt dus het volgende zijn mijn eigen bespiegelingen.

Mijn moeder werd onzeker van alle vragen en zat er bij als een klein kind.
Ik merkte dat ze dit gesprek helemaal niet wilde hebben en ze probeerde steeds over iets anders te beginnen. Ook werd ze duidelijk vermoeider naarmate de tijd vorderde.
Toen ik haar in mijn woorden nog eens uitlegde wat het doel van het gesprek was en dat wij, haar kinderen, ons ook zorgen maken om haar, keek ze me een beetje schaapachtig aan, niet wetend wat te zeggen.
In haar gedachten doet ze nog steeds haar boodschappen en kookt ze haar eigen potje. Ze heeft daarom ook totaal geen benul waar we het over hebben.

Wat heel kenmerkend was.
 "Als u eventueel in een ander huis gaat wonen mag u niet zelfstandig naar buiten. U bent daar dan eigenlijk opgesloten en mag alleen samen met uw kinderen naar buiten. Zou u dat erg vinden?"
Het bleef stil maar nadat mijn zus dit nog eens herhaalde was het antwoord.
 "Nee hoor, ik ga eigenlijk toch niet naar buiten."
Dit is wel volledig congruent met hoe mijn moeder haar leven leeft een leefde. Ze ging alleen voor de hoognodige zaken de deur uit en was altijd weer blij als ze thuis was. "Ik ben tevreden thuis", zei ze altijd.

Ik heb eigenlijk geen moeite met of verdriet over het fijt dat mijn moeder dement is. Dat komt doordat ze simpelweg tevreden in haar huisje is en het idee heeft dat ze nog alles zelf doet.
Maar vandaag, haar te confronteren met deze vervelende zaken over de nabije toekomst en haar daar ook duidelijk ongelukkig over te zien vond ik onprettig.
Zeer onprettig.

Met groeten Ton