Jagers verzamelaars

Nu reken ik mezelf niet tot de jagers maar een verzamelaar ben ik in hart en nieren.

Omdat er vandaag een gast arriveert moest het huis gekuist worden en mocht ik na het schoonmaken van de badkamer niet meer douchen, waardoor ik niet kon gaan snipperen want dat is nogal stoffig werk en zou daarna dan beslist gebadderd moeten worden.

Dus werd het rustig rommelen en zoeken naar klusjes waarbij ik niet zou gaan zweten of vies worden. Ineens viel mijn oog op de dennenappels in de parasolden. 

Zaden, dacht ik meteen, pijnboompitten, zaaien, pesto.

Nu heb ik in 2011 ook al wat pijnboom zaden gezaaid en daar heb ik enkele bomen van in de tuin.

Maar goed. Drie dennenappels met zaden. Het is nog flink peuteren om die dingen eruit te krijgen.

Na een kwartier was dit het resultaat en dan zit je met zaden waar nog een harde dop omheen zit. 

Na nog een half uur notenkraken met een waterpomptang bleef dit over. Niet direct een hoeveelheid om een jaar lang pesto van te kunnen maken maar a la.

Zo'n veertig zaden heb ik toch maar in een bakje gezaaid. Ben wel heel laat maar het is het risico waard. Ik heb haast met het maken van een bos.

En als ik zo rustig bezig ben denk ik wel eens wat.

Dit soort dingen deed mijn moeder ook. Eindeloos geduld had ze.

Wat een tijd moeten de jagers -verzamelaars toch besteed hebben aan het verkrijgen van voldoende voedsel.

Gelukkig heb ik als semi pensionado voldoende tijd en weinig rust in mijn kont.

Ik zat heerlijk op het terras terwijl de vogelouders af en aan vlogen, er zijn nog steeds drie pulletjes, de hop hoorde roepen, roofvogels in de lucht zag vliegen en de rode geraniums gereflecteerd zag worden in de druppels die aan het blad van een plant hingen.

Kortom: hoe tevreden kan een mens zijn en hoeveel vodoening kan ie hebben met 30 gram onbespoten pijnboompitjes uit eigen tuin.

Met groeten Ton