Hutje op de hei

Mijn hele leven heb ik al dat ik een hutje op de hei wil. Lekker zelf uitmaken wat ik wil, iedereen buiten de deur houden en alles zelf doen op de manier die ik goed vind.
Tot ik erachter kwam dat ik wel één dag alleen kan zijn maar na anderhalve dag gek word van eenzaamheid. Ik wil mensen om mij heen. Maar hoe zit het nu met mijn hutje op de heide syndroom?
Hier in Spanje hebben we inmiddels 6000 meter grond in het buitengebied. We zitten tussen de olijf-, druif-en avocadogaarden. Ook op ons nieuwe stuk grond staan nog ongeveer 60 olijfbomen, weliswaar sterk verwaarloosd, op bancales (zijn terrassen) die op sommige stukken zijn ingestort.
Gisteren begonnen met het begaanbaar maken van de terrassen en het restaureren van de muurtjes. Leuk maar ook zwaar werk. Ik heb dan ook als een os geslapen.

Varens

Al werkend neem ik regelmatig een pauze om te kijken of ik nog in overeenstemming met de grond ben. Haal ik niet te veel aarde weg, trek ik in mijn enthousiasme niet die leuke varens weg, hak ik niet teveel van de rots af, 'loopt' het pad wel lekker, gaat het gerestaureerde muurstuk wel goed op in het oude deel.

Gerestaureerd stukje muur. Het moet nog ongeveer een halve meter hoger

Al werkend  ben ik totaal in mijn element. Ik rust uit op stukken natuurlijke rots die uit de stapelmuurtjes steken en voel met één met het landschap, geborgen door de sterke rotsen die ook nog eens leuk begroeid zijn. Hier heb ik 'mijn hutje op de heide' gevoel en na een uur of twee klim ik omhoog naar Los Zuecos voor het broodnodige sociale contact.

Mijn favoriete rotspuntje

Rick laat me volledig vrij als ik in de tuin bezig ben. De enige eis die hij stelt is dat er een tuinstoel kan staan en daar kan ik mee leven, zolang ik maar op een rotspuntje kan zitten.

Met groeten Ton