Citaat van Peter Pontiac in het NRC van zaterdag.
"Er is geen enkele aanleiding om mild te worden, integendeel, je wordt steeds kwaaier. Het is maar goed dat je niet zo oud wordt als mens, anders zou je op een gegeven moment uit elkaar spatten van woede".
Na het lezen van dit citaat moest ik wel lachen. Het relativeerde voor mij het gedoe in Spanje.
Na het telefoontje, gisteren uit Spanje was ik boos op de hele wereld, inclusief de Spanjolen maar de buren in het bijzonder. Toen ik een beetje tot rust was gekomen kwam ik er echter achter dat ik vooral boos was op mezelf.
Heb ik er alles aan gedaan om de boel te laten slagen? Heb ik de buren aangesproken over de toon van hun verzonden e-mails? Had ik misschien toch nog een extra gesprek moeten hebben met de niet deelnemende buren? Had ik Rick het Spaansebouwbedrijf nog een keer moeten laten bellen om te zeggen dat ze de buren moesten verwittigen? Kortom heb ik mijn deel bijgedragen aan een goede afloop? Nee, niet volledig.
Ook ik heb dingen laten liggen onder het mom van: we kunnen van alles doen maar "we kunnen de buren niet dwingen om goed met elkaar om te gaan" en "ze hebben ook hun eigen verantwoordelijkheid".
Ik las dit weekend het boek De Familieblues van Yvonne Kroonenberg. Vermakelijk, het lijkt eigenlijk één grote roddel over 'De Familie' maar geeft inzicht in de trauma's die ontstaan in familieverband en die soms generaties lang worden doorgegeven. We hebben daar bijna geen weet van en kunnen dus ook niet begrijpen waarom de ander reageert zoals die dat doet. En we weten dat meestal ook niet van onszelf. De buren weten dat waarschijnlijk ook niet, zeker gezien de reactie van gisteren.
Ik kan alleen maar alerter zijn om alles te doen wat binnen mijn kracht ligt en pas als ik dat heb gedaan ligt de rest bij de ander en hoef ik niet van woede uit elkaar te barsten als die er een potje van maakt.
Dan is dat hun zorg.
Met groeten Ton
PS. En we gaan met plezier in januari kijken hoe de weg is geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten