Wanneer je afscheid neemt van je vriend, treur je niet, want wat je het diepst in hem bemint, kan duidelijker voor je zijn bij zijn afwezigheid, zoals een bergbeklimmer de berg duidelijker ziet vanuit de vlakte.
Kahlil Gibran
Vandaag 3 jaar geleden overleed mijn oudste broer.
Ik herinner me nog goed het gevoel van paniek toen ik het bericht kreeg dat hij kanker had. Er werd nu wel ernstig aan de poten mijn zekerheid gezaagd want mijn broer was toch echt een zekerheid in mijn bestaan. Hij was er tenslotte al toen ik werd geboren.
Hij was heel muzikaal en speelde altijd op de piano. Improviseerde er op los en het klonk altijd vrolijk. Ook als hij 's avonds laat thuis kwam van het uitgaan of van de vereniging, altijd ging hij eerst een kwartiertje op de piano spelen.
Omdat hij 10 jaar ouder was dan ik, lag ik dan natuurlijk al in bed en werd dan wakker door de muziek. Ik heb het nooit storend gevonden om wakker te worden, het hoorde er gewoon bij.
Nu ik hier op terug kijk kan ik er de gevoelens van 'veilig' en 'thuis' aan geven en het zijn herinneringen die sterk in mij verankerd zijn.
Nu staat er een vleugel in ons huis en ben ik gezegend met een partner die daar goed op kan spelen.
Het is dan ook zo dat hij nooit te veel piano kan spelen. Want als hij speelt, spelen de basisgevoelens 'veilig' en 'thuis' als achtergrond muziek mee.
Broer bedankt.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten