De zondagsroute gaat altijd naar de Puerto de Collado. Dus ook gisteren. Wel via een andere route. Er zijn minstens tien manieren om de top de bereiken. Dus saai wordt het niet gauw.
Ik schat de we de afgelopen dagen niet meer dan 20 vierkante kilometer van het natuurpark (Parque natural de las Sierras de Tejeda, Almijara y Alhama) hebben doorkruist maar vervelen deed het niet. Het is er werkelijk schitterend mooi. En zeker in de hogere delen en aan de noordkant van bergen heel groen.
En dat is dan ‘onze’ achtertuin.
Anyway: op de puerto de Collado. Het makkelijkste deel is achter de rug.
Daarna ging het eerst nog even over een breed pad maar toen al snel afslaan om een volgende bergkam over te gaan. En dat gaat dan via die smalle geitenpaadjes die soms toch best dicht bij de afgrond liggen.
Nu kan ik mijn hoogtevrees best redelijk parkeren door niet de afgrond in te kijken en een mantra te herhalen: ik heb slechts 30 centimeter nodig om mijn voeten neer te zetten. Ik heb slechts 30 centimeter nodig om mijn voeten neer te zetten. Ik heb sl…..
Wel gingen mijn dromen gedurende deze dagen vaak over hoogtes. En dan niet in de natuur maar in gebouwen waar de trapleuningen of geheel ontbraken of ze net buiten mijn bereik waren aangebracht en ik steeds minsten tien verdiepingen het trappenhuis in kon kijken.
Maar dat heb ik er wel voor over. Hier kan toch niets tegenop? En het rook zo heerlijk naar dennen.
Over stilte. De groep waarmee ik liep, bestond uit prettig gezelschap. Er was dan ook genoeg gesprek onderweg maar soms vond ik het ook heerlijk om even helemaal achteraan te lopen en zelfs dan nog net wat extra langzaam te gaan zodat iedereen uit zicht was en ik me even helemaal alleen waande. Slechts het ruisen van de wind door de bomen en het geknars van de steentjes onder mijn schoenen. Na een paar minuutjes ben ik dat dan wel weer zat en sluit me me vervolgens weer snel aan.
Deze foto is van zaterdag en kreeg ik gisteren doorgestuurd.
Alleen van boven gezien is het duidelijk hoeveel wegen er in het park lopen.
Hier staan we op de kam en zoals altijd torent de Maroma boven alles uit.
Aan de andere kant lopen we door het gebied dat een tiental jaren geleden is verbrand. Inmiddels zijn er weer struikjes te zien, de bomen ontbreken nog. Maar in de blauwe netjes zijn dennen geplant.
Piepklein nog maar er zijn er 2500 geplant. Het begin is er.
En dan als geiten naar beneden.
Rond 15.00 uur terug op het startpunt, Hotel Balcon de Cómpeta.
De grote paella’s werden net neergezet.
Wij, slim als altijd, gingen aan de tafel het meest dicht bij de paella zitten. Maar staat er niet in het dikke boek van de christenen iets over de eersten die de laatsten zullen zijn?
We waren als laatste tafel aan de beurt.
Nou ja, met een drankje erbij is dat wel te doen.
Hier zijn de buikjes inmiddels meer dan gevuld.
Daarna werden de medailles uitgereikt. De buit is weer binnen.
Deze dagen deed ik de middelzware wandeling en eigenlijk ging het me té gemakkelijk af. Dus heb ik even overlegd met de organisator. Volgend jaar ga ik naar de zwaardere groep. Wel in de groep van de rustig lopende gids en mocht het me toch te veel zijn kan ik zelf kiezen om weer een dag met de middelzware groep me te gaan.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten