Koescheten

Afgelopen week was het de week van familie en vrienden. Een inhaalslag na de eerste week hier die in het teken stond van Rick’s griep aanval.

Maandag en gisteren hadden we vrienden voor de lunch. Zeer genoegelijk en……kregen we ook nog eens kadootjes. 

Nuttige kadootjes. Zo kregen we maandag beiden een paar sokken waar altijd gebrek aan is.

Gisteren kregen we een groente pakket: omdat je op je blog schreef dat je zo was geschrokken van de voedselprijzen hier. En dat klopt.

Vandaag gingen we op bezoek bij broer en zus.

Eerst broer. Daar gaat het naar omstandigheden goed mee. Ondanks dat hij weet hoe het gaat aflopen is hij toch goedgeluimd. De medicatie slaat aan en hij heeft geen pijn meer. Wel wat bijwerkingen maar die zijn niet vervelend. Ook schoonzus gaat goed om met het gegeven.

Met broer het gesprek over hoe we op onze ouders zijn gaan lijken. Hij lijkt sterk op de broers van mijn moeder terwijl ik meer de uiterlijke kenmerken heb van mijn neven van vaderskant. Toch kwamen we erachter dat we beiden dan weer een karaktertrek van vader hebben.

Ik herinner me dat mijn moeder best wel eens geïrriteerd was naar mijn vader.

Hij zat dan steeds diep te zuchten. 

Wat is er? Zei ze dan. Je slaakt zuchten als koescheten.

Ja, ik heb het druk.

Hij was toen al gepensioneerd.

Wat moet je dan allemaal doen, wilde ze weten.

Nou ik moet nog bellen met de gemeente.

Nou doe dat dan, dan heb je dat maar gehad.

En pas dan deed ie dat.

Ik heb hetzelfde. Uitstellen en me er maar vervelend van voelen. Zelfs slecht slapen. Rick wordt er knettergek van. Maar….je zult het toch echt zelf moeten doen.

Zo ben ik als lid van de interieurcommissie van de VVE verantwoordelijk voor het kopen van een betonmat en drie palen om een klimrek te maken om klimplanten langs te laten groeien. Afgelopen zomer had ik die troep al hebben kunnen bestellen maar deed het niet. Toen dacht ik dat ik het zou doen in Spanje voordat we naar Nederland zouden gaan. Niet dus.

Toen in de eerste week dat we hier waren. Ook niet. Uiteindelijk verzamelde ik na een gesprek met Rick tussen Kerst en Oud en Nieuw de moed om te bellen.

Tja en wat krijg je dan? Wij zijn de laatste week van het jaar gesloten voor een welverdiende vakantie.

Och zei mijn broer nadat ik dit had verteld. Als werkvoorbereider bestelde en regelde ik van alles zonder enig probleem maar nu ik al vier jaar niet meer werk, kost het me al moeite om de huisarts te bellen.

Daarna naar zus. Daar lunchten we mee. Lekker en leuk. Ze vertelde dat haar nieren de afgelopen maanden stabiel zijn gebleven en daarmee is de nierdialyse in ieder geval voorlopig nog niet aan de orde. Fingers crossed.

Ze apte een paar weken geleden of ik nog interesse had in een Clivia. Die komt nog van mam, zei ze.

Tuurlijk. En dus kwam ze met een tas met daaruit stekend een flinke plant.

En ik weet dat mijn moeder die clivia stekken ooit kreeg van een zus van mijn vader. Marie. Wetend dat tante al in 1980 overleed zijn die planten dus al minstens veertig jaar geleden in mijn moeders bezit gekomen. 

Altijd leuk zo’ n geschiedenis.

Ook bracht zus nog een amaryllis bol mee en een paar gelukssokken. Die laatste had ze gewonnen.

Ach en dat terwijl ik al alle geluk van de wereld heb. Het lijkt er toch echt op dat ik een zondagskind ben. Nu klopt het ook dat ik op zondag ben geboren maar toch. 

Op de foto ook nog een blauw pakje dat vanmiddag in de postbus zat. Daar zitten zaden in van de kaardebol. Die komen van vriend Theo en kan ik in Spanje zaaien voor de Puttertjes.

Met groeten Ton