Gered door een krop sla

Of ik die dozen in de papiercontainer wilde gooien. Natuurlijk wilde ik dat doen voor de verpleegkundige van het hospice. Maar een mooie niet té grote stevige doos bewaarde ik om mee naar huis te nemen om spullen in te doen voor de trek naar het zuiden van aanstaande zaterdag.

Zo vertrok ik om 23.00 uur met de doos en daarin een krop sla (van de tuinman die groente brengt in het hospice) op mijn fiets naar huis. Tja een racefiets zonder bagagedrager en alleen aan het stuur een ledlampje als verlichting. Fiets. Fiets. Slingerdeslinger want een doos in een hand vraagt nogal wat stuurmanskunst van die andere hand. Zeker over klinkerstraten met kuilen. Bij de rotonde aangekomen wilde ik het me makkelijk maken en in plaats van die driekwart rond te nemen sloeg ik linskaf om tegen de richting in de rit ff lekker af te korten. 

En ja. Ik voelde dat er iets zou gebeuren want zag ik niet het schijnsel van autolichten die van achter kwamen op de verkeersborden voor me schijnen? En dacht ik toen niet: als het maar geen politieauto is?

Goed. Ik had de verkeerde richting al ingezet en na honderd meter minderde de achteropkomende auto vaart. Het zijraampje schoof open de agent vroeg of ik wilde afstappen.

K-lompen U-it T-trekken.

We hebben verlichtingscontrole en u heeft geen achterlicht. En daarvoor geef ik u een bekeuring.

Hyperventileren doe ik op zulke momenten. Dus brabbelde ik wat onsamenhangende verontschuldigen en nadat ik weer wat controle had zei ik dat die bekeuring de consequentie was van mijn eigen gemakzucht.

Nu kwam ook de andere agent uit de auto gestapt. Heeft mijn collega ook al gezegd dat u tegen de richting van de rotonde inreed?

Uh, nee. Oei dacht ik: dat wordt dus een vette dubbele bekeuring.

Dat u zonder verlichting reed is één, maar dat u daarnaast ook nog gevaarlijk rijgedrag vertoont is dan wel wat dom.

Dat klopt, zei ik, maar ik dacht, ik maak het me makkelijk want met een doos onder mijn arm en zonder aankomend verkeer kan ik dat wel doen.

Zit er nu een krop sla in die doos, kwam er onverwachts uit de mond van de eerste agent.

Ja. Ik werk als vrijwilliger in het hospice en ik mocht een krop sla mee naar huis nemen die we kregen van een meneer die voor het hospice groente teelt.

Stilte.

Uh, nou uh, mensen die als vrijwilliger in het hospice werken krijgen van mij geen boete. U heeft mazzel. Wel maak ik een aantekening dat als we u binnen een jaar opnieuw voor dezelfde overtreding aanhouden u wel op de bon gaat.

De laatste opmerking was gelukkig wat ontnuchterend want ik stond eigenlijk een beetje sprakeloos, geëmotioneerd en overdonderd te zijn. 

Goed. Het laatste stuk reed ik, nog steeds zonder achterlicht, met licht gemoed en wachtte zelfs bij de stoplichten terwijl er geen enkel ander voertuig wachtte of aankwam.

Gered door een krop sla, begon ik mijn relaas bij thuiskomst aan Rick.

De doos. De kropsla.

Met groeten Ton