Wie had er nou aan die stenen gedacht?

We hadden een mooie zonsondergang gisteravond 

Eigenlijk ligt alles stil rond het huis. Nou uh, alles? Alles behalve wat met het hondje te maken heeft.

Wij sliepen wat onrustig vannacht. Leo daarentegen sliep prinsheerlijk en vanmorgen ging het al een stuk relaxter. Wel waren we al om half acht op en dat is wat aan de vroege kant. 

De brokjes werden zonder gedoe in de kooi opgegeten. Wel was er even consternatie want ineens zat de toegangsdeur op een andere plek. Dat leek ons een logische stap verder. Nu moest ie wel bijna helemaal naar binnen toe.

Van te voren hadden we bedacht wat we wel en niet zouden toestaan aan Leo. En daar kunnen we hem redelijk op aanspreken ook al is het nog een jong hondje. Maar er zijn ook zaken waar wij nooit aan gedacht hebben.

Het terras in het nieuwste stuk tuin bestaat uit kleine bruine steentjes en wat blijkt? Die lijken zo op de puppybrokjes die hij nog krijgt en laten die nou net zo heerlijk zijn om op te bijten. Nu is een hond niet bezig met zijn uiterlijk maar een tandeloze hond over tien jaar; daar hebben we geen zin in. 

Dus nemen we nu steeds een matje mee naar buiten zodat hij daar op kan liggen zonder ‘ineens heb ik zomaar een steentje in bek’ risico te lopen.

Tja, het is net als met Egbert. ‘Maar ik líg toch op het kleedje.’

We bleven dus vermanen.

Om de kooi aantrekkelijk te maken legden we er zo’n heerlijk bijtstokje in. Zonder spoor van schroom werd het er uitgehaald om het in zijn mandje op te kluiven. Maar dat was niet de bedoeling. De bedoeling was om het onweerstaanbare stokje IN de kooi op te eten.

Dus moest hij het stokje weer afgeven, dat doet Leo allemaal en dat is niet niks, om weer in de kooi gelegd te worden.

Na vier keer was het duidelijk: ik mag dat stokje er dus blijkbaar niet uithalen. Maar wat nu?

Je kon de hersentjes bijna horen kraken. Na een paar minuutjes leidde ik hem af, haalde Rick het stokje er uit en legde dat in zijn mandje. Om die daar te ontdekken waren vier seconden genoeg. 

Morgen nieuwe kansen.

Het werk ligt dus stil.

Aan deze stapelklus begon ik vorige week.

Ik deed alle voorbereidingen, sloopte de stenen uit de muur en zelfs het bankje ging eraan.

Maar het ligt er nog steeds zo bij.

Morgen nieuwe kansen.

Met groeten Ton