Als ik je een klap op je schouder geef

Hè, hè, eindelijk is die vervelende bult op het scheenbeen weg. Het korstje zal nog wel een weekie nodig hebben voordat het er afvalt.

Aan korstjes mochten we vroeger nooit peuteren. Als het klaar is, valt het er vanzelf af, zei moeder Clara. Of: Als ik je een klap op je schouder geef en het valt eraf is het gaar. 

Meestal, eigenlijk altijd, verdring ik het feit dat ik Hemofilie heb. Net als een kind sluit ik mijn ogen en dan is het er gewoon niet. Toch, voordat we naar Spanje afreisden vroeg ik een recept aan van het snufje dat ik kan gebruiken bij kleine bloedingen. Werd ik gebeld door de apotheek. “Er zijn problemen met de levering.”

Oei, dacht ik: geen punt dan bel ik wel even met de Van Creveld kliniek want die hebben het vast op voorraad.

Nee dus, er zijn productie problemen en we weten niet hoe lang dat gaat duren.

Nu heb ik nog een restje in de flesje en dat is van mijn Dupuytren ingreepje in Maart. Maar als het flesje is geopend is het nog ongeveer drie maanden gegarandeerd goed. Dat restje nam ik dus toch maar mee. Beter iets dan niets. 

Goed, dit kostte me dus bijna twee weken. 

Als je nu maar eens wat voorzichtiger ga doen, drukte Rick me op het hart.

Gisteren zaagde ik wat lage takken van de Pijnbomen af. Maar daarvan is het verschil in ‘voor en na’ foto’s niet te zien.

Wel, al moet je goed kijken, is het verschil in ruimte te zien nadat ik vanmorgen een grote Oleanderstruik afzaagde.

Er staan drie struiken op een rij. Ik plantte ze vlak nadat het huis was opgeleverd tegen het hek aan. Net als de meeste andere bomen en planten. Na de aanschaf van het naastgelegen perceel was de oude beplanting wel heel duidelijk te zien als een rechte lijn die ook nog eens het zicht op het nieuwe deel van de tuin nam.

Dus na drie minuten zagen en vijf minuten takken afvoeren was dit het resultaat.

Wij blij en daarom haal ik morgen ook de kluit weg.

Daarmee was het buiten werk gedaan. Niet omdat er geen klussen meer zijn maar omdat het me te hard ging waaien.

Drie jaar geleden kregen we een groot raam in plaats van openslaande deuren. De mannen die dat kwamen plaatsen deden meteen onderhoud aan het rolluik. Dat liep zo stroef dat we daarvoor naar buiten moeten om het naar beneden te trekken. Ik keek meteen wat de mannen deden want de andere rolluiken hebben hetzelfde euvel. Maar ik houd niet zo van dit soort klussen. Mij te technisch.

Stoute schoenen aan en gaan met die banaan.

Voor front eraf.

Dan is dit wat je ziet. Veel vuil en van het rolluik zitten sommige stroken tegen de zijkant aan. 

En met veel vuil bedoel ik dit.

Een dode Gekko en stukjes gedroogde modder. Dat laatste is van metselbijen.

Stofzuiger erdoor, dweiltje met sop erover en dat ziet het er zo uit.

Stroken weer netjes in het gelid gedrukt, olie op de lagers en de zijkant schoongemaakt en ingewreven met olie. 

Drie nam ik er onder handen en ze lopen weer als een trein.

Hoe het met Leo gaat?

Heel goed. Na de sanitaire commando’s is nu ook het ‘plaats’ commando in training en dat gaat eigenlijk heel voorspoedig.

Tussendoor is het een echte vrijdoos en zit hij het liefst de hele dag tegen je aan. Dat mag dan ook weer niet maar het is wel fijn.

Het leven draait echt niet meer om ons alleen en dat bevalt best goed. Ook al verzuchtten we vorige week meerdere malen: wat was ons leven toch overzichtelijk zonder hondje. Gelukkig is de mens flexibel. Als hij dat wil tenminste want dat is het hele eieren eten.

Zo zat ie vanmorgen lekker tegen Rick aan en die kroelde hem lekker op zijn borstkas. Leo zat helemaal ontspannen met zijn ogen half gelopen helemaal relaxed te zijn.

Leuk om een foto te maken, dacht ik, maar zo gauw ik opstond was ie alert en is dit dus het resultaat.
Ook leuk maar gewoon een hondje dat tegen de baas aanzit.

Met groeten Ton