Parelvissers

Liggen ze er nu niet tevreden bij?

Drie kleine zwartkopjes, net in de veertjes. Dat gaat rap trouwens want een paar dagen geleden lagen er nog eitjes en zelfs eergisteren leken ze me nog kaal. Als het echt zo snel gaat zijn de pulletjes van het andere nestje misschien toch wel uitgevlogen in plaats van geroofd of opgegeten.

Wie er ook heel tevreden uit hun oogjes kijken; zijn wij.

Ook wel weer blij dat het klaar is met de concerten want het vraagt wel wat.

Rick wilde heel graag het duet uit de Parelvissers van Bizet zingen. 

Oei, denk ik dan. Dat is niet niks. Het wordt gezongen door de beste zangers ter wereld en wij gaan dat dan ook even doen?  Maar oefenen kan altijd.

Eind maart hadden we een uur les van Alba om te kijken of het ‘uitvoeringswaardig’ zou zijn. En ze vond van wel.

Hellup. Zenuwachtig word ik daarvan want moet dan weer uit mijn comfortzone komen. En dat ondanks dat ik vind dat je jezelf moet uitdagen zie ik er steeds tegenop.

Een beetje Spaans misschien is dat sommigen zaken wat makkelijk worden geregeld. Zo zouden we in Nederland waarschijnlijk als koor voor het concert een paar repetities samen met een pianist doen. Hier ook wel maar omdat het op het allerlaatst pas wordt geregeld kon de pianist maar één keer samen repeteren.

Oei, ik zou wel twee of drie keer samen willen oefenen om zoiets als die Parelvissers goed uit te voeren. Want zo’n natuurtalent ben ik nu ook weer niet.

Anyway. De pianist kwam donderdag en bakte er helemaal niets van. Niet van de koor nummers en nog minder van die parelvissers. Alba boos en wij wilden het zo niet uit voeren, niet omdat we als petit prinsjes alleen de beste pianist eisen maar omdat we wel steun nodig hebben van de begeleidende muziek.

Vrijdag, de dag van de uitvoering hadden we ‘s middags een uur lang om te repeteren met de pianist en dat ging helemaal goed. Hij verontschuldigde zich want had een partituur in de verkeerde toonsoort ingestudeerd. 

Dus zongen we als koor en duet een goed concert. Wel deden we dat met 6, zegge zes, toeschouwers in de zaal. Het voelde meer aan als een generale repetitie. En ondanks dat ik het idee had om voor mijn broer te zingen heb ik geen moment aan hem gedacht omdat ik gewoon te gespannen was.

Zaterdag zongen we in het kerkje van Nuestra Señora del Carmen en iedereen was van mening dat dát het echte concert was. We zongen voor 85 mensen en dat was geweldig. Iedereen zong met plezier, geconcentreerd en vrij uit. 

Ook samen met Rick ging het perfect. Het was ontspannen genoeg om rustig het publiek in te kijken en om uit te dragen waar het in het muziekstuk om gaat: vriendschap. En als je ontspannen bent komen er ook beduidend meer decibellen uit de kelen, wat de overtuiging van het zingen ten goede komt en waar mee we de kerk helemaal konden vullen.

Daarom zitten we dan vandaag ook helemaal nog min of meer hyper te wezen.

Met groeten Ton