zondag 30 juli 2017

Ode aan Louis Davids

Wat is het warm. Het kwik liep vanmiddag op tot 36 graden.

We ontbijten in de schaduw van de palm. Als het nog heel vroeg in de morgen is werpt ie net voldoende schaduw om uit het zonnetje te ontbijten. Nu niet direct de schaduw die ik me had voorgesteld toen ik tien jaar geleden de palmen plantte want ik zag mezelf toen onder een flinke bladkroon zitten.


Na een paar dagen rust was ik het gisteren zat. Ik ga wat doen, zei ik tegen Rick en haalde een rand stenen weg waar ik niet tevreden over was. Grind wegscheppen en de onderliggende aarde los hakken om de stenen vervolgens gestroomlijnd terug te zetten. Maar het ligt er nog steeds zo bij als op de foto: het is me gewoonweg te heet.



Zulen we lekker naar het strand gaan, stelde Rick vanmorgen voor.
Helemaal goed en om negen uur zaten we in zo'n heerlijke relaxte rust. Slechts een paar andere mensen waarvan het rustige gekeuvel tot ons doordrong. De zee verkoelde de lucht. Kortom helemaal gelukkig.

Komt een paar meter naast ons een Nederlandse man met zijn zoon zitten. We merken dat het daar niet relaxed is.
Zeker zo'n gescheiden man die met zijn zoon op vakantie moet, fluister ik tegen Rick.

Na een half uurtje komt er een dame langs. Krêig de kanker.
We kijken geschrokken op en zien dat ze het tegen de man naast ons zei.
Ze gaat een paar meter van man en zoon afzitten. Ze is in zo'n boze mood dat iedereen op het strand het ziet.
Er gebeurt van alles. De man probeert met haar te praten maar ze snauwt hem af. Het kind gaat met hangende schouders de zee in. De man probeert het opnieuw maar wordt weggeduwd. Het kind komt uit zee en slaat een arm om zijn moeder heen maar ook nu zien we niet dat ze ontspant.
Wat een zuurpruim, zegt Rick.
Ja, zo ziet het het er wel uit maar we weten niet wat er is gebeurd.
Als ik namelijk vroeger boos was had ik dezelfde reactie als de vrouw dus kon haar wel begrijpen. Alleen zag ik nu wel in werking wat het effect is van deze doodzwijg/ boosblijf houding.

In de twee uur dat we dit zagen veranderde er niets. Het deed me sterk denken aan de tekst van 'Naar de bollen' van Louis Davids. Het had een leuk daggie kunnen worden. Gelukkig zag ik niets van losgedraaide ledematen.

Eenmaal weer terug op de berg hadden we mooi zicht op de airshow boven Vélez Malaga.


Wij bewaarden de harmonie door hoofd en benen koel te houden. 
Heerlijk zo'n ventilator.


Met groetenTon

Geen opmerkingen: