Er gebeurt niets.
Het is donker.
Het is net of je niet weg geweest bent zo snel ben je weer 'thuis'.
We eten.
We wandelen.
Leggen bezoekjes af.
We regelen nog een paar open eindjes.
Passen de biologische klok aan.
Nu is de tijd die we in Nederland zijn ook kort, staat de blik op Spanje en tellen daardoor de dagen wel een beetje af.
Er heerst een soort oorverdovende stilte in gebeurtenissen. Er gebeurt nauwelijks iets in vergelijking met de afgelopen twee maanden.
Ik denk maar steeds: we moeten op pad, wat doen. Maar we hoeven hier helemaal niks.
Ja, uit eten met vrienden en kennissen. Nog een aantal dozen wegbrengen maar het verhuisbedrijf omdat we nog te veel spullen hebben om in de auto mee te nemen. Een gesprek hebben met de nieuwe huurders en mijn telefoon laten ontgrendelen. Daar voerde ik in Japan drie keer achter elkaar mijn bankcode in om hem te ontgrendelen. Nu was dat al niet slim maar de pukcode zit in een verhuisdoos bij de verhuizer.
Nou ja.
Zondag maakten we een wandeling over het Texelse strand en scheen er zowaar een zonnetje.
Vandaag liepen we een rondje in het zonnetje om Den Burg.
Vanavond gaan we voor de derde keer op rij uit eten. Het gewicht loop al weer wat op maar de broeken lubberen nog steeds om de lijven.
Morgen ga ik op tournee: de auto voor een APK, naar de tandarts, naar de huidarts voor een moedervlek controle. Eet ik een broodje bij mijn zus en kijk ik of ze bij de telefoonwinkel mijn telefoon kunnen ontgrendelen. Dan ga ik er vanuit dat de auto weer klaar staat.
Nee, diepe bespiegelingen zijn er nog niet anders dan dat hier in het verkeer wel veel gehaast en gejakkerd wordt, 'men' zich in het algemeen eigenlijk best wel onbeschoft gedraagd en er veel geklaagd word.
Wel dromen wij opvallend veel dus er wordt beslist iets verwerkt.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten