Rustig nagenieten van alle mooie momenten in Japan.
Niet dus. Gisterochtend met de boot van negen naar de overkant. Althans, dat was de planning.
Door een defect aan de brug was er een vertraging van een uur dus stonden we kwart voor elf pas in Den Helder. Op zich geen probleem want de afspraak die we hadden met de nieuwe huurders kon later plaatsvinden.
Wel was er voor alle passagiers een gratis kopje koffie.
Na het overleg snel een broodje eten in Egmond aan Zee om daarna naar de Japanse les juf te gaan. Daar haalden we allerlei voorbeelden op over het nut van de Japanse taallessen. Dat was uiteraard heel gezellig want er kwamen ook bij de juf allerlei herinneringen naar boven.
Jammer genoeg konden we niet langer blijven omdat we ook nog naar een crematie wilden gaan.
Aan die crematie wil en kan ik nog een blog wijden maar niet nu want ik merk dat het eeen beetje veel is.
Op ons afscheids feestje van 8 oktober waren zowel de buurman als de vriendin die gisteren is gecremeerd. Beiden plotseling overleden en beiden 57 jaar.
Zit niet in koude kleren zal ik maar zeggen.
Tussendoor was er overleg tussen apotheek en internist om de benodigde stollings middelen op tijd in bezit te krijgen voor de minioperatie aan een moedervlek. Of dat gaat lukken is niet zeker.
Ik was dan ook meer dan moe toen we tegen achten onze Texelse refugio binnen stapten. Ik had nog een telefoongesprek met mijn broer. Daarna staarde ik twee minuten wezenloos in mijn sudokuboekje en viel rond half negen in een diepe comateuze slaap waar ik vanmorgen om vijf uur pas weer uit vandaan kwam.
Vanmorgen om zeven uur stonden we opnieuw bij de boot. Nu om de spullen die niet in de auto passen als we naar Spanje rijden, af te leveren bij Kuiper- Weesp. En Kuiper is een prettig bedrijf om zaken mee te doen. Onze container staat al in Spanje dus de spullen kunnen snel afgeleverd worden. De dozen die we vandaag brachten worden nabezorgd.
Deze actie verliep zeer voorspoedig ook al stonden we een half uur in de file op A10.
Wat ben je dat snel zat zeg. Wel waren we dankbaar dat dat voor ons geen dagelijkse kost is.
Terug op weg naar Alkmaar belde Rick naar de apotheek of de benodigde bloedstollingsmedicatie was binnengekomen. Dat was gelukkig zo zodat ik niet de spullen van mijn broer hoefde op te halen en te gebruiken.
Rick zette me af bij de kliniek in Alkmaar om zelf door te gaan naar Texel voor overleg.
Nadat de moedervlek was verwijderd reisde ik met de trein maar Den Helder.
Dat verwijderen is natuurlijk een fluitje van een cent maar op het treinstation had ik wel een beker troostkoffie met een saucijzenbroodje nodig.
Omdat de trein pas na een half uur zou vertrekken was er wat tijd over om de boekwinkel in te gaan. Daar viel mijn oog op het boekje Ikigai van Fransesc Miralles en Hector Garcia. Het gaat over Japan en waarom men daar zo oud wordt.
Ik sloeg het boek open en bij de eerste zinnen die ik las was er al herkenning.
Dus kocht ik het.
En dan is een half uur treinen zo om.
Rustig liep ik in het zonnetje naar de boot. En op de boot genoot ik van het laatste zonlicht.
Rick haalde me op en we waren om vier uur thuis.
Op onverklaarbare wijze zit Rick op de bank te lezen en tik ik een blog.
Morgen staat er niets op het programma, anders dan dat ik Ikigai ga lezen.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten