Afgelopen vrijdag was ik wederom op pad voor de Regenboogboom. Normaal gesproken bestaat een team uit twee personen maar deze keer hadden we een nieuwe vrijwilliger mee. Vers en nog nat van de trainingen.
Tijdens de nabespreking is de vraag "wat vond je ervan" altijd een leuke.
Nou, eh het viel me een beetje tegen.
Wat viel er tegen?
De reactie van de kinderen.
Wat had je dan verwacht?
Eigenlijk gewoon meer reactie. Ik kon niet echt zien dat het wat met ze deed. Nou ja niet bij iedereen.
Ik was weer even terug bij mijn eigen 'eerste' keer. Ook ik was teleurgesteld. Ik hou van drama. Het liefst heb ik, van dankbaarheid vervulde, huilende kinderen en ouders maar de realiteit is nu eenmaal anders. Van de gemiddeld 8 kinderen die we per keer bezoeken zijn er altijd een paar zeer jonge kinderen bij. Bij hen zie je altijd een reactie: ze worden rustig van het zingen of reageren op de handpoppen of kijken gebiologeerd naar de bellen die we blazen. In de tussentijd hebben we een gesprek met de ouders, die eigenlijk altijd aangenaam verrast zijn met de persoonlijke aandacht die ze op dat moment krijgen. Dan wil er wel eens een traantje vloeien.
Als kinderen wat ouder zijn en we ze laten fantaseren wat ze het liefst zouden willen doen, zie je direct of ze werkelijk even in hun droom zijn of niet. Op deze leeftijd zijn ze nog zo onbevangen.
Pubers zijn minder onbevangen maar daar kan je wel een volwassen gesprek mee hebben. Dit vind ik persoonlijk de leukste gesprekken. Alleen ben ik geen puber meer en vind het nog wel eens moeilijk om me in te leven in hun wereld en ze laten zich echt niet zomaar gaan.
Dat ik begon met dit werk had ik het idee dat het voor de kinderen een soort eeuwigheidswaarde zou bevatten. Dit heb ik inmidddels bijgesteld. Het zou kunnen dat kinderen het bezoek de rest van hun leven herinneren maar dat zal ik niet weten.
Ik ben tevreden als ik per ziekenhuisbezoek, bij 4 kinderen kan zien dat ze even, vanuit hun ziekenhuisbed naar hun droomwereld zijn geweest.
En dat is heel makkelijk op het gezicht te zien.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten