Onder de wandelaars twee blinde mannen en een echtpaar waarvan de vrouw blind was, zij liep met een geleidehond. Ik had de gedachte dat het labyrint te ingewikkeld voor haar en haar hond zou zijn. De paadjes zo smal en in een bewerkelijk patroon. Verbazingwekkend genoeg gingen ze het labyrint in en liepen hem uit terwijl ik halverwege ( moeilijk he? ) de weg kwijt was. Natuurlijk wilde ik weten hoe zij deze klus klaarden.
"Ik geef de hond het commando om mijn man te volgen en dat doet hij".
Toen ik later met een van de blinde mannen samen liep- dit wil zeggen: samen een kort houten stokje vasthouden om hem te leiden- ontstond er een voor mij leerzaam gesprek.
Wat heb je van mij nodig om goed geleid te worden?
Niets.
Maar als er een stoep of iets dergelijks komt?
Ik voel dan dat je tempo inhoud.
En als er een fietser of wandelaar aan komt?
Dat hoor ik dan. Maar het is gewoon fijn om met iemand samen lopen zodat ik niet zo scherp hoef op te letten en dan lekker kan praten.
En dat hebben we gedaan.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten