Verwoed

In januari schreef ik me direct in nadat ik de aankondiging in de mail kreeg. De Cómpeta vierdaagse. En….die begon vandaag met heerlijke temperaturen. Veel lager dan de eerste twee keren dat ik meedeed.

Na een kwartiertje wandelen zakten we vanuit Cómpeta al af naar de Rio de la Llanada de Turvilla. En er stroomde nog water door. Niet heel veel maar meer dan genoeg voor een frisse koele atmosfeer en met zo’n lekkere overdaad aan sappig groen. Iets wat toch schaars is in Zuid-Spanje.

Het is best krap zo langs de rivier en we moesten er dan ook minstens een keer of tien overheen springen. En dat ging bij de meesten goed maar er zijn ook natte voeten gehaald.

Ja, jij hebt het makkelijk met die lange benen, werd me nageroepen, want je komt uit het land met de langste mensen ter wereld. Een voordeeltje voor de Nederlanders.

Iets minder leuk zijn de braamstruiken die langs het water groeien en je je heel gemakkelijk aan schraapte.

Ik draag dan ook altijd een lange broek tijdens dit soort wandelingen maar ik was de enige in ons gezelschap.

Een van de mannen prikte een spatader aan toen we langs een bamboe bosje moesten. Die stokken zijn echt megascherp. Het bloed spoot eruit en de gids moest er dan ook bijkomen voor EHBO. Nooit aan gedacht natuurlijk maar ze droeg toch echt een een verband doos mee.

Hier werd het al wat lieflijker en was er ook meteen ruimte voor de koffiestop.

Ik kan niet anders zeggen dat het allemaal goed verzorgd is en strak georganiseerd.

Hier lopen we inmiddels al weer hoger in het dal over Acequia’s. Dat zijn stenen waterkanalen waar rivierwater door wordt geleid voor irrigatie. Het rooster ligt er natuurlijk voor het gemak van de wandelaars want er wordt veel gewandeld hier. Het gebied rond Cómpeta staat bekend om zijn mooie wandelingen.

Tegenwoordig liggen er heel vaak buizen en slangen in de kanalen . Das makkelijker en er wordt minder water verspild.

Dit loopt wat minder fijn en wat verder lag er aan de linkerkant ook nog een flink ravijn.

O, er zit zelfs rijm in.

Tijdens de pauze werd er verwoed op de phones gekeken.

Daarmee was het groene deel van de wandeling voorbij en liepen we een uur door een gebied dat een aantal jaren geleden is verbrand. Er werd gezegd dat de branden, vier in een jaar, zouden zijn aangestoken.

In dit soort landschap voel ik me altijd wat verweesd en verloren.

Gelukkig zijn er ook nog wat overlevers die zich verwoed aan het leven vasthouden. Het is niet goed te zien maar van de stam is het onderste deel helemaal zwart geblakerd.

Eenmaal terug in het dorp nog wat nagepraat onder het genot van een Clara. Een biertje gemengd met 7UP.

Met groeten Ton