Het mangoseizoen is weer begonnen. Vorige week lagen de eerst vruchten langs de weg. Ik raapte ze op en nam ze naar huis. Het waren hele kleintjes die een beetje sponzig aanvoelden en naar niets roken. Daar hadden de wormen er een mazzeltje aan.
Gisteren had ik meer geluk. Bijna vier kilo aan vruchten waar ik twee en een halve kilo puree van overhield. Dat zit in de vriezer en verwerk ik verder als ik een nieuw portie fruit vind.
En dan deze roze beauty. Toen we weer op de berg aankwamen was er nog niets te zien van een aankomende bloem maar vanmorgen viel mijn blik erop.
Het is de week van onderdompeling in het toneel. De afgelopen drie avonden repetities en vanaf vandaag vier dagen uitvoeringen.
Hoe zenuwachtig kan een mens zijn? Geregeld knijpt de maag samen en moet ik mezelf, en die maag, aanmanen tot rust. Er staan geen levens op het spel hoor. Het gaat om wat tijdverdrijf waar elke avond twintig mensen naar komen kijken.
Maar gisteravond had ik een black out. Ik denk dat het dertig seconden duurde voordat de tekst me weer te binnen schoot. Daarna kreeg ik wel een compliment omdat ik niet liet zien dat ik de tekst kwijt was en gewoon een beetje relaxed stond te wezen. Zo voelde het trouwens helemaal niet want hoe koortsachtig waren de hersenen bezig om het goede deurtje te vinden.
Vanavond de eerst uitvoering en dan zit Rick in het publiek samen met drie vrienden. Wel een echte vuurdoop dus.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten