Aan de ene kant vliegt het voorbij. Aan de andere kant denk ik: nóg twee avonden.
De foto is van na de eerste avond. Ontspanning met een plastikje wijn.
Rick vroeg me of ik het niet veel vind om vier avonden achter elkaar hetzelfde te doen.
Eigenlijk wel. Ik ben namelijk snel verveeld. Na twee avonden denk ik: ik weet het nu wel. Terwijl dat natuurlijk niet zo is. Want de twee avonden dat we het stuk speelden was het heel anders. Niet alleen ons spel maar ook het publiek. En dat kan een wisselwerking zijn maar soms zit er veel verschil in hoe het publiek is samengesteld. Wat ik nu schrijf is voor een deel de info die we van de regisseuse krijgen maar mijn waarnemingen leken dat te beamen.
Anyway. Het is heel leuk om te doen. Wel ik ben ik echt nerveus. Als ik dan rustig op de bank zit thuis komt er ineens een golf van angst en moet ik een paar keer diep ademen om weer te ontspannen.
Dat deed ik gisteravond ook vlak voordat we op moesten. Heb je weeën, wilde mijn tegenspeelster weten toen ze me hoorde puffen.
De voorspellingen gingen beide dagen goed. Geen fouten in de tekst en de tweede avond spraken we luid genoeg. Dat laatste is echt wel een dingetje. Voor je gevoel moet je bijna schreeuwen terwijl het dan precies goed is voor het publiek om het goed te verstaan. En dat is zeker voor een openlucht optreden van belang.
Rick vinddt we heel veel moesten oefenen. En in mijn geval gaat het om een stukje van 15 minuten.
Ik kende de tekst volledig toen ik 26 augustus hier de eerste repetitie had met mijn tegenspeelsters. En dat viel niet mee. Op het moment dat je begint met acteren ben je daar mee bezig en is de tekst weg. Eigenlijk kan je maar een ding tegelijk. Tenminste: je moet de hersenen trainen om meerdere dingen samen te doen.
Dus trainde ik vervolgens voor de spiegel. Het is best confronterend om jezelf zo bezig te zien. Het leidt af. Wat zit mijn haar raar, of wat kijk ik ‘doods’, trek ik nou mijn bovenlip nou zo scheef als ik glimlach? En elke keer als ik dan zo’n gedachte had was de tekst weg.
Daarna maakte ik het nog wat moeilijker. Voor de spiegel en de IPad aan met een tv-programma. Bij voorkeur met iets wat de aandacht afleidt. Een hele goede is dan zo’n dating programma van jongeren op een paradijselijk eiland. Tja, mijn blik werd dan toch echt heel vaak getrokken naar die mooie strakke gespierde mannenlijven en daar werd ik kan ook weer onrustig van maar dat is dan weer een andere onrust. In ieder geval was dan de tekst even helemaal uit beeld. Het duurde soms wel even voordat ik me er van bewust werd dat ik dan gewoon naar de tv stond te kijken.
Nou ja.
In het stuk ben ik een verteller en die mag rechtstreeks naar het publiek kijken. Door de vierde wand kijken heet dat. En dat is best eng. Zeker de eerste avond want toen was Rick er en vijf vrienden.
In daglicht optreden met publiek, max 20 personen, is lastig. Lastiger dan in een zaal waar je door de verlichting als acteur in een donker gat staart.
Dan is het best wel weer een geluk dat ik het niet erg vind om in de belangstelling te staan.
Kortom: het is leuk, traint de hersenen en houd me van de straat.
En de in ontvangstname van het applaus.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten