En weer een week voorbij zonder blog.
De tijd vervliegt en er gebeurt weinig. Nou is dat niet helemaal waar. Er gebeurt veel in de wereld maar niet in mijn bestaantje. Nog een paar weken en ik ben hersendood door een gebrek aan prikkels.
Gelukkig had ik een klusje in Heiloo en combineerde dat afgelopen donderdag met een bezoekje in Alkmaar.
Anders zou ik ze bijna gemist hebben: de bollenvelden.
Gezien vanuit de trein waar bij elke stop werd gezegd dat er alleen gereisd mocht worden als dat strikt noodzakelijk was. Voordat ik Anna Paulowna passeerde had ik al tig smoezen bedacht die gingen van een bezoek aan een geestelijk gehandicapte zus tot het bijwonen van een crematie.
Gelukkig werd en wordt er niet gecontroleerd dus stapte ik in Heiloo opgelucht en ongezien als enige het perron op.
De klus aan de computer werd in een uurtje geklaard door neef. Vervolgens op naar zus waar we eerst legpuzzels uitwisselde en daarna met een heerlijk gebakje het park in om bij te kletsen.
We zaten elk op de punt van de bank maar al pratend schoof ik steeds verder naar haar op. Wel afstand houden hoor, gebood ze me al een paar keer. Maar ik vind het lastig en onnatuurlijk om die afstand te bewaren.
Zet je gebaksschotel vlak naast je dan schuif je niet zo gemakkelijk op.
Terwijl we zaten te genieten van de zon en de rust kwam er een klein vliegtuigje over dat iets in de lucht schreef met rook. We konden alleen niet zien wat er stond. Het avondjournaal meldde dat er boven verschillende ziekenhuizen hartjes werden gevlogen. Dus ook boven het MCA.
Vrijdag kregen de vrijwilligers in het Hospice, en alle zorgmedewerkers dus ook Rick een potje narcissen van de gemeente Den Helder maar.....
in het Hospice stonden er ook nog boeketten van Ali B klaar.
Helemaal geweldig en dat terwijl ik het werk met heel mijn ziel en zaligheid doe.
De diensten in het Hospice houden mij op de been. Klinkt wat zwaar maar zo voel ik het wel. En.... morgen ga ik bij een van de vrijwilligers een klus in tuin doen. Helemaal blij mee want aan het aantal diensten in het Hospice zit wel een soort van weeklimiet en die heb ik inmiddels bereikt.
De diensten in het Hospice houden mij op de been. Klinkt wat zwaar maar zo voel ik het wel. En.... morgen ga ik bij een van de vrijwilligers een klus in tuin doen. Helemaal blij mee want aan het aantal diensten in het Hospice zit wel een soort van weeklimiet en die heb ik inmiddels bereikt.
Met groeten Ton
8 opmerkingen:
Niet hersendood gaan hoor Ton .... ;-)
Prachtig, die bollenvelden, ik snap wel dat iedereen ze wil zien, maar waarom allemaal in het weekend? Maar ja, vanaf nu ongeveer geen last meer van bollentoeristen. Hopelijk mag iedereen volgend jaar weer zijn/haar ding doen, en zijn jullie rond deze tijd weer fijn in “de Klompen” (en wij in Oostenrijk 😀)
Hoi Ton, niet te somber hé (hersendood) er is nog zoveel om dankbaar voor te zijn en zeker in hoe wij wonen. Maar snap je wel een beetje hoor, ik ben vanmorgen vroeg maar weer eens een heerlijke ronde gaan wandelen. Iets wat hier nog heel goed kan zonder veel mensen tegen te komen. En al die smoesjes die je verzon om toch met de trein 🚞 te kunnen SUPER slim je kan maar beter goed voorbereid zijn toch? Hopelijk gaat dit alles niet te lang meer duren, maar voorzichtigheid blijft geboden ben ik bang. Wij zouden in september gasten uit Australië krijgen maar ben bang dat dit nu niet door kan gaan, heel jammer maar het is niet anders. Ik vind het met name voor mijn ouders heel jammer die zijn op leeftijd en wie weet of zij een volgende keer nog mee gaan maken. En we weten het vanaf afgelopen kerst en waren al plannen aan het maken voor als ze komen. Maar kom ik dwaal af, jullie doen nog steeds prachtig werk dus z’n bloemetje hebben jullie echt verdiend. Hou je taai, blijf hier schrijven ondanks dat je voor je gevoel weinig meemaakt en blijf gezond. Liefs van mij voor jullie. Groetjes Petra.
Hoi Inge, Nou ga ik ook niet zomaar hersendood hoor maar ik kan mezelf even niet zo goed inspireren en er is te veel tijd om te denken. Doen wil ik en ik denk dat er rond De Klompen zo direct wel wat werk te doen is. Met groeten Ton
Hoi Petra, Daar heb je helemaal gelijk in en ik zorg er ook voor dat ik elke dag lekker naar buiten ga. Ik kan wel somber zijn maar het is meestal meer drama (ik ben een beetje een dramaqueen) Er stond trouwens vandaag in de krant dat de NS gaat kijken om echt alleen mensen met vitale beroepen mogen reizen dus dan werkt een smoes niet meer. Ja ook voor jullie jammer dat de gasten uit Down Under niet kunnen komen. Rick ziet ook in het verzorgingshuis de impact van het bezoek verbod. Bewoners vragen meer sociale aandacht. We zijn beiden dankbaar dat we wat kunnen doen hier maar ook dat de omstandigheden in Nederland beter zijn dan in Spanje. Daarbij komt dat het in het zonnige zuiden al bijna een maand regenachtig is dus wat klagen we nou? Met groeten Ton
Ik begrijp je onrust helemaal Ton. Ik heb mezelf een fotografieproject opgelegd. Helemaal veilig op afstand fotografeer ik mensen achter de ramen in ons dorp. Zo leuk om te doen, ik ben van de straat (of juist erop) en de mensen zijn blij. Je moet af en toe wat.
Jij hersendood, laat me niet lachen. Jij overleeft alles, haha. Ja, echt spannend zijn onze dagen ook niet. Er wordt veel gewandeld en dat is het wel zo'n beetje. Ik mis de tuin, misschien moet ik ook een tuinklus bij iemand gaan zoeken?
Hoi Jeanne, Ik zag op je blog je foto’s helemaal mooi en zeker een blik op deze tijd. Met groeten Ton
Hoi Marthy, Onkruid overleeft alles zei mijn vader altijd en misschien heb ik wel wat van onkruid. Gistermiddag in een tuin gewerkt en ben weer even helemaal opgepept. Morgen middag ga ik de klus afmaken dus ja: ik kom er wel. Met groeten Ton
Een reactie posten