Met Engelsen kan je wel een gezellig middagje doorbrengen.
We zijn afgewezen.
Vanmiddag was de Public rehearsal van het Coro de Cómpeta. Een repetitie verkleed als soort ongedwongen concert.
waaraan je je dus geen buil kunt vallen en waarvoor we toch zenuwachtig waren.
Ook hier moet je als amateur zanger alle werkzaamheden doen dus waren Rick en ik een uur van tevoren aanwezig voor het versjouwen van de stoelen. Met vier man was dat in een twintig minuten klaar hoor en werd de resterende tijd sfeervol gevuld met een drankje en verhalen over een sketch van, wie kent hem nog? Tommy Cooper.
Die stoelen moesten gewisseld worden. Normaal gesproken staan er Hartman achtige plastic tuinstoelen in de ruimte maar die zijn inmiddels al zo oud dat er in de afgelopen vier repetities twee keer mensen door de stoel gezakt zijn. Dat wil je je toehoorders niet aandoen.
Alle 70 aangesleepte stoelen waren gevuld met familie, vrienden en bekenden. Voor Rick en mij was het extra goed opletten omdat we de laatste maand de repetities niet hebben bijgewoond maar, natuurlijk!!!, wel hebben geoefend.
Niks mis met het concert en een deel van de tijd werd gevuld met echt oefenen van een nog niet eerder gezongen lied.
Oei en dat vond ik eigenlijk nog enger dan het ‘gewone’ deel van het concert omdat je dan kan horen hoeveel fouten we maken en hoe slecht we de aanwijzingen opvolgen.
Ik weet het: het gaat over niks en toch.....
Na het concert was er aansluitend een tappas buffet met drankjes. Ja, zet mij met een groep gelijk gestemden bij elkaar met een hapje en een drankje en ik ben helemaal in mijn nopjes. Lekker buiten kletsen in een voorjaarszonnetje wat wil een mens nog meer?
Ik had het ook wel even nodig want we zijn zaterdag door een stel vrienden als vrienden afgewezen. En dat voelt niet leuk. En ja: Rick en ik hebben, zeker samen, een sterk eigen ding waarvan we beiden kunnen zien dat dat bij anderen een irritatie kan geven. We zitten dus even op de blaren en zijn in onderzoek of en wat we kunnen en willen veranderen aan ons gedrag.
Met groeten Ton
10 opmerkingen:
Hoi Ton, ik volg je blog al een tijdje ook al reageer ik nooit. Maar de laatste alinea raakt me. Ik ben afgewezen door mijn eigen zus omdat ik niet haar gewenste ideale zus ben. Ik ben nog steeds welkom hoor, maar alleen als ik aan haar eisen voldoe. En daar pas ik voor. Wel heb ik er goed over nagedacht; in hoeverre ben ik bereid om me aan te passen? En ik kwam tot de conclusie dat ik niet meer mezelf ben als ik aan haar eisen voldoe, dus ik pas ervoor. Ik heb dus even geen contact ook al is het mijn zus. Mijn advies zou zijn: denk goed na hoever je wilt gaan met jezelf aanpassen. Is het dat waard ? Blijf bij jezelf, dat is belangrijk. Als "vrienden" zulke eisen aan je stellen, zijn het dan wel vrienden ? Succes ermee in ieder geval. Groet, Marjorie
Maar is het kenmerk van de ware vriendschap niet dat je elkaar neemt zoals je bent? Een vriendschap onderhouden vergt wel positiviteit van beide kanten maar bij eenzijdig afwijzen is dat naar mijn idee onbegonnen werk. Sterkte.
Jammer, van die vriendschap. Komt in de beste families voor, zelfs binnen familie ....
Hoi Marjorie, Leuk dat je me volgt en nu een reactie geeft. Ik zeg wel eens: je hoeft alleen maar je ‘eigenste zelf’ te zijn maar dat betekent niet automatisch dat een ander dat leuk vindt. Daar zitten soms consequenties aan dat mensen afhaken. En dat is dan maar zo ook al doet dat soms ook zeer. Er zijn inmiddels wel eerder vriendschappen gesneuveld en dat had dan te maken met zaken die ik ‘gedaan’ had en niet met ‘hoe ik was’. In die gevallen heb ik gekeken of ik wat kon veranderen nu valt dat nog te bekijken. Uiteraard hoop ik dat het met je zus weer ten goede keert. Met groeten Ton
Hoi Emie, Wat mij betreft heb je gelijk en ik denk dat er tussen vrienden een vorm van houden van hoort te zijn waar mee je de minder geapprecieerde karaktertrekken kan bedekken. En soms zijn er te veel van die trekjes om mee te dealen en dan gaat het over. En omdat niets menselijks mij vreemd is kan ik zeggen dat ik ook in de valkuil van oordelen ben gevallen en daarmee een vriendschap heb verpest. Ruimte voor iets nieuws, zei mijn moeder als er een plant was doodgegaan. Er zijn 7 miljard mensen om uit te kiezen. Met groeten Ton
Hoi Inge, Dat is het wel want wij vonden het tot zaterdag nog helemaal leuk. Met groeten Ton
Hoi Ton, lastige materie maar ik roep altijd een echte vriendschap kan heeell wat hebben. En mocht blijken dat het niet meer voegt hoe hecht was/is de vriendschap dan toch fijn als je kan zijn wie je bent.. Heel veel wijsheid gewenst in deze. Grote groet Petra.
Hoi Petra, Lastig maar juist ook van dit soort dingen leer je. Je definieert wie je bent in relatie tot een ander. We gaan het zien. Met groeten Ton
Tja, je loopt een tijdje met elkaar op en dan kunnen de wegen zich splitsen. Allerlei redenen hiervoor zijn mogelijk en denkbaar. Er komt op die manier wel weer ruimte voor ander gezelschap moet je maar denken. Ik merk vaak dat mensen de term vrienden verwisselen met kennissen. Bij vrienden kun je onderduiken en die blijven als het leven moeilijke perioden kent. Kennissen zijn aangenaam gezelschap en daar is natuurlijk niks mis mee.
Hoi Wieneke, En soms is het toch jammer dat de wegen splitsen en het is beter zo want ik denk dat het niet meer zou kunnen leiden tot echte vriendschap. Gelukkig zijn er echte schuilvrienden maar in Spanje zouden we er daar graag wat van bij krijgen. Met groeten Ton
Een reactie posten