Er is altijd licht aan het einde van de tunnel

Tijdens de pelgrimstocht op Shikoku wilde ik graag inzicht krijgen in mijn boosheid. Waar ik achterkwam is dat ik boos word als dingen niet lukken. Zo werd ik in het begin van de tocht razend als ik met een rugzak op mijn schouders in klamme hitte niet in ene een steile berg kon op lopen zonder te zweten of moe te worden. Alsof dat normaal zou zijn. Het moet allemaal schijnbaar ineens helemaal lukken. Zonder oefenen. Zonder fouten. Zonder proberen. Zonder ploeteren. Alsof ik kennis en vaardigheden vanuit het niets zou beheersen. Zo niet, ontplof ik, heb ik gefaald, ben ik door de mand gevallen als een onhandig onbenullig klein kind.

Rick heeft verschillende keren gevraagd of ik die boosheid kan omschrijven of waar die vandaan komt maar ik weet het niet. Ik kan het niet. Er lijken geen woorden voor om dat te beschrijven.

Dat ik boos word weet ik. Dat het niet reëel is waarom ik boos word weet ik. Dat het vervelend voor Rick is weet ik. En toch: ik lijk het wel niet te kunnen veranderen.

Sta ik drie weken geleden bij het aanrecht, valt er ineens een kwartje waar ik helemaal naar van word. Ik zie duidelijk waar dat onredelijke boze zijn oorsprong heeft maar houd angstvallig mijn mond. Door schaamte. Ik vertel het dus ook niet aan Rick maar de gedachten zijn niet te stoppen. Ik zie dat dit fenomeen zich overal voordoet en invloed heeft in mijn doen en laten.

Als kind ben ik seksueel misbruikt en ook al zijn de handelingen op zich niet vreselijk geweest, het heeft impact op mijn hele leven. Ik zeg wel eens gekscherend: het is een wonder dat ik nog zo normaal ben. Maar ik kan gerust zeggen dat misbruik alle facetten van mijn leven beïnvloedt en zelfs dat van allen om mij heen.

Dit is zoals ik het me herinner

Als vijf jarig kind sta ik tussen de knieën van mijn belager, mijn broek op mijn enkels en hij probeert mij een orgasme te laten krijgen nadat hij dat eerst zelf had gehad. Waarschijnlijk omdat er niets gebeurt vraagt hij of ik al iets voel.

Wat moet ik dan voelen?

Iets kriebelends in je plasser.

Nee.

Uiteindelijk gaf hij de moed op en ik vroeg of ik weg mocht.

Ja maar niets tegen je vader en moeder zeggen hoor.

Daar sta ik dan. Een grote, lees volwassen man, die laat zien dat er iets is dat hij kan en ik niet. Iets dat ik blijkbaar ook zou moeten kunnen. En ik mag ook niets tegen mijn vader en moeder zeggen wat ik dan natuurlijk ook nog eens niet doe.

Dit alles zorgt bij mij voor frustraties die al bijna mijn hele leven een onderdeel zijn van wie ik ben. 

Krijg ik de kraan niet goed gemonteerd. Pats boem en ik sta weer tussen twee knieën. 

Krijg ik de draad niet in de naaimachine. Hup, daar zijn die knieën weer.

Lees ik een stuk tekst dat ik niet begrijp. Knieën.

Aangebrande havermout.....

Foutje bij het zingen......

Maar het is toch niet zo raar om iets te leren? Iedereen moet toch leren en maakt daarbij fouten.

Hoe werkt dat dan bij mij? 

Als ik iets moet leren, is dat natuurlijk altijd van iemand anders, en dan weet die ander dat ik nú dus nog iets níet kan of weet. En dat lijkt soms nog wel het ergst. Dat een ander weet dat ik iets nog niet weet. Ik mocht er niet met mijn ouders over praten. Niemand mocht dit weten. Dus praat ik daar met niemand over. Er was dus ook niemand die tegen me kon zeggen dat het helemaal niet erg is om dingen nog niet te kunnen. Ook hier sta ik dus steeds vastgenageld tussen die knieën.

Rick zegt wel eens als ik zijn hulp afhoud: ik kan ook niets aan je kwijt. Nee en dat is ook voor hem frustrerend maar hulp aannemen voelt bijna als tegennatuurlijk. Het voelt aan als kritiek. Kritiek wil ook zeggen dat ik iets niet goed doe en dezelfde reflex van boosheid komt naar boven.

Vanmiddag hield ik het niet langer en vertelde het aan Rick.

Maar waarom houd je dat dan zolang voor je?

Soms denk ik wel eens: de meest vreselijke dingen die mensen overkomen worden makkelijk aan iedereen verteld maar zo gauw het gaat over seksueel misbruik gaan de lippen stijf op elkaar. Alsof de misbruiker gespaard moet worden. Alsof ik me moet schamen voor wat een ander mij heeft aangedaan.

Zelfs het inzicht over mijn gedrag in deze, vind ik al lastig om aan Rick te vertellen.

Alles begint met een inzicht. 

Maar als je geen actie onderneemt verdwijnt het inzicht uit je leven en verandert er niets. 

Een belangrijke stap is vertellen. Een andere is om er zelf bewust van te zijn als ik weer boos wordt en mezelf met liefde toespreek. En Rick mag me aanspreken als ik niet zelf uit mijn boosheid kom.

Denk nu niet dat ik ineens heel zielig ben. Juist het tegovergestelde. 

Het misbruik is al van jaren geleden en de scherpe kanten zijn er echt wel vanaf. De persoon die mij dit aandeed is reeds lang overleden wat het makkelijker maakt om hem dit te vergeven. Ook ben ik twee jaar in therapie geweest om de boel weer op de rails te krijgen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een meer dan mooi leven heb met Rick en anderen die me dierbaar zijn. 

Toch zijn en blijven er waarschijnlijk altijd nog van die ingesleten gedragsdingen die zijn toe te schrijven aan de gebeurtenissen uit mijn verleden. En ik zal blij zijn met elk nieuw inzicht dat ik hierin zal krijgen, hoe pijnlijk die in het begin ook zijn maar het leidt tot het verbreken van de ketenen die het verleden aan mij kluisteren.

Met groeten Ton