donderdag 1 februari 2018

Zoenen

Als in Holland de sneeuwklokjes bloeien,
Komt de lente, komt de lente.

Dus denk je dat Hollandse sneeuwklokjes in Spanje veel eerder bloeien maar daar lijkt het niet op. Ze lijken zelfs wat achter te lopen.


Als we ‘s avonds aankomen wil ik eigenlijk meteen naar bed zodat ik de tuinwerkelijkheid, mocht die tegenvallen, de volgende ochtend, uitgerust en wel, makkelijker kan aanvaarden. Maar zo laat kwamen we helemaal niet aan. Het was zelfs nog een beetje schemerig en de blauwe supermaan deed daar nog een schepje bovenop. Dus maakte ik een snel rondje en zag dat er geen rare dingen waren.

Wel was het huis ijskoud: 12 graden. Snel de verwarming aan, pizza in de oven, chocolademelk gemaakt en onder de Japanse deken op de bank.
Rick had de piano gemist en speelde lekker een half uurtje en daar word je ook warm van. Niet alleen van dat spelen maar ook van het luisteren.

Misschien omdat we veel te regelen hadden in Nederland maar de zes weken die we er waren leken veel langer. Het kan ook met het, laten we het netjes zeggen, nogal sombere weer te maken hebben.
Er scheen vandaag een wazig zonnetje maar zelfs dan: wat is het klimaat hier heerlijk. Een paar graden warmer, een uurtje langer licht en de zon prikt met iets meer kracht op de huid. 
Vrolijk word je er van.


Net als van dat uitbundige geel.

Die zes weken in Nederland leken in Nederland wel heel lang en ergens in mijn gedachten had zich het idee genesteld dat hier de bomen hun groeispurt al zouden hebben gemaakt, de sneeuwklokjes al zouden zijn uitgebloeid en het onkruid de borders had overwoekerd. Niets van dat alles. Hier lijken die zes weken gewoon zes weken te zijn geweest.
Trouwens dat het onkruid niet heeft gewoekerd is eigenlijk gewoon heerlijk.


De Mimosa laat zich van haar meest wollige kant zien. 
Verdere tuininspectie leerde trouwens dat alles er goed uitzag, zelfs de sinaasappelboom had geen luizen.


De schijnbaar dode stokken die we in december achterlieten hebben grote rozetten bladeren en bloemtrossen.


En langs het hek groeiden een paar peultjes. Opslag van zaden die daar vorig seizoen zijn achtergebleven.

Waarom hangen die losse slangen over de pergola, vroeg Rick
Tja,  die zijn zeker geknapt door de harde wind van afgelopen weken. (De oude waterslangen die verstopt zijn met kalk gebruik ik om rozen tussen de leggers van de pergola te leiden.)
Maar volgens Rick zijn ze doorgeknaagd door ratten.
Dat wil ik dan eerst niet geloven maar de tekenen zijn duidelijk.


 
Vanmorgen naar de koorrepetitie.
In de auto vroeg Rick wanneer ik me weer eens zou gaan scheren, “ Je ziet er uit als een zwerver met die baard van een week”
Klopt maar na zes weken afwezigheid willen alle vrouwen zoenen en van mij hoeft dat niet direct. Misschien schrikt dit een beetje af.
Maar nee, er wordt veel gezoend in Spanje en ach, na zo’n hartelijk welkom ben je meteen weer thuis.

Met groeten Ton




Geen opmerkingen: