Wat houd mij op mijn plaats: hypotheek, spullen, familie en vrienden, oordelen en alle zaken waar ik vastgeroeste ideeën over heb versus wat kan ik doen om mijzelf te ontwikkelen: lezen, luisteren, iets ondernemen wat me eerder onmogelijk leek of simpelweg iets nieuws doen.
Onderstaande teksten verwoorden dit.
Na uren dromen in de trein, kunnen we het gevoel hebben tot onszelf te zijn gekomen, dat wil zeggen, weer in contact te zijn gebracht met emoties en ideeën die belangrijk voor ons zijn. Het is niet per se het gemakkelijkst om thuis ons ware zelf te ontdekken. De meubels houden ons voor dat we niet kunnen veranderen, omdat zij dat ook niet doen; de huiselijke omgeving kluistert ons aan de persoon die we in het dagelijks leven maar misschien niet in ons diepste wezen zijn.Uit: De kunst van het reizen. Alain de Botton
De reis
Op een dag wist je ten slotte
wat je te doen stond en begon,
ofschoon de stemmen om je heen
hun slechte raad bleven schreeuwen,
ofschoon het hele huis begon te beven
en je het oude trekken
aan je enkels voelde,
de reis.
'Maak mijn leven in orde!'
riep elke stem.
Maar je bleef niet staan.
Je wist wat je te doen stond, al rukte de wind
met zijn stijve vingers
aan de fundamenten zelf,
al was hun droefenis verschrikkelijk.
Het was al laat genoeg
en de nacht was wild
en de weg vol gevallen takken en stenen.
Maar stukje bij beetje,
terwijl hun stemmen achter bleven,
begonnen de sterren fel te schijnen
door de wolkenflarden heen
en er klonk een nieuwe stem
die je langzaam
als je eigen stem herkende,
die je gezelschap hield,
terwijl je steeds dieper
de wereld binnen beende,
vastbesloten om het enige
te doen wat je kon doen-
vastbesloten om het enige
leven te redden dat je redden kon.
Dit gedicht hebben we gekregen toen we in 2002 naar Santiago de Compostela gingen wandelen.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten