Bij de apotheek kwam ik een al wat oudere ex buurvrouw tegen. Ze begroette me hartelijker dan ze ooit had gedaan en ik nam plaats op de stoel naast haar. Ze vertelde dat ze sinds een jaar naar de dagopvang ging in het verzorgingshuis omdat ze -nadat haar man was overleden- zich niet goed vermaakte.
Vervolgens keek ze me even recht in de ogen en zei ' ik heb Alzheimer".
Omdat ze er zo open over deed kon ik er ook vragen over stellen.
"Vind je het erg"?
"Nee, ik vergeet alleen zoveel maar.. eh... het doet geen pijn".
Ze vertelde dat ze altijd al gedacht ze Alzheimer zou krijgen omdat haar vader er aan leed. In het gesprek dat ik met haar had kreeg ik niet de indruk dat ze er erg onder leed.
Ook als ik kijk naar mijn moeder die dement is heb ik niet het idee dat het "vreselijk is" er aan te lijden.
Ze geeft aan dat ze tevreden is, geen pijn heeft en zich goed vermaakt.
Zou het zijn dat het verval van de hersenen er ook voor zorgt dat je van het verval zelf eigenlijk niet zoveel last hebt? Als dat zo is, is het schrikbeeld van het "dement worden' slechts een ireele angst een angst die ik met plezier naast me neerleg.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten