Hoe blijft het plakken?

Dag drie alweer. We startten in Canillas de Albaida. In dezelfde rivier als vorig jaar maar nu liepen we eerst stroomafwaarts voordat we een hele flinke klim het dal uit hadden.

Eenmaal boven hadden we wel het idee op een hoogvlakte te staan. Dat was trouwens heerlijk want het waaide er een beetje en het was beslist een graad of vijf warmer dan gisteren. Zweten dus.

In de schaduw van een paar ouwe kurkeiken stond de koffietent.

Ja, daar blijf ik gewoon van onder de indruk.

Tijdens deze pauze zagen we ook de groep met de kortste afstand. Dat komt omdat wij een grote rondtrekkende beweging maakten. Ik kende een van de wandelaars via de toneelclub.

Hoe is het met je been?

Uh, nou uh, goed.

Maar we hoorden dat je een wond aan je been had opgelopen.

O maar, dat was de andere Ton.

Zo krijg je dus praatjes in de wereld. Maar ik was wel geraakt door de oprechte bezorgdheid die er in had geklonken.

En verder. Het was een prachtige tocht. Helemaal mijn landschap. Omdat sommige delen van de paden best breed waren konden we gezellig keuvelen en dat deden we. Ik had echt leuke gesprekken met de medewandelaars.

Dit deel van het natuurpark is wat woester. Diepere dalen die ook wat smaller zijn/lijken en soms meer het idee hebben van een kloof.

Altijd indrukwekkend om te zien hoe de wanden begroeid zijn. Hoe blijft het plakken?

Op de terugweg was het afdalen soms behoorlijk steil maar dat is hier al achter de rug. We lopen hier langs een arroyo. Een rivierbed waar alleen tijdens regenval water stroomt.

Dit is een rivier, dezelfde die we in het begin overstaken maar dan stroomopwaarts. Een rivier voert het hele jaar water.

Een stevige wandeling was het en zo links en rechts bespeurde ik wel wat klachten over vermoeidheid, stijve spieren en een sporadische blaar. Van het laatste heb ik tot nu toe geen last.

Fingers crossed.

Met groeten Ton