Das raar

Morgen ga ik dan toch naar Spanje.

Het ticket dat Rick al in januari kocht, werd vanwege de Corona perikelen een week of zes geleden geannuleerd.

Oei, een streep door de rekening maar ach: alles loopt anders dan gepland. Wel belde ik de vriendin met wie ik samen zou reizen. 

Nee, hoor, ik heb geen bericht gehad.

Das raar.

Vervolgens boekte Rick voor mij een nieuw ticket. Uiteraard moest er wel flink bijbetaald worden en vorige week kregen we bericht dat ook mijn terugvlucht twaalf uur naar voren is gehaald.

Nee hoor, zei vriendin: mijn tijd is ongewijzigd.

Das raar.

Anyway. Zelfs met de aandacht van twee verzorgers, Rick heeft de pompoen in beheer maar ik stuur bij, ziet hij er wat vermoeid uit.

Hoe zou de Spaanse tuin er dan uitzien na vijf maanden zonder beheer?

Niet helemaal onbezorgd ga ik op pad.

Hoe zou het gaan op Schiphol? Lange rijen en gedoe met Corona verklaringen? Zit het vliegtuig propvol? En dan dat mondkapje. Dat zal ik morgen bijna de hele dag moeten dragen.

Zou de Jimny na vijf maanden stilstand wel starten? Worden de Corona maatregelen aangescherpt voordat ik terugga naar Nederland, het verandert inmiddels van dag tot dag, of komt er een nieuwe lockdown en zit ik dan maanden vast? Alleen dan hè, want Rick blijft nu thuis.

Nou ja, roep ik mezelf geregeld tot de orde: het is pure luxe en het universum zorgt voor me.

Dus liggen de papieren klaar, is de tas ingepakt en zijn de kadetjes gesmeerd.

Met groeten Ton