Groei

Ach je doet wat om de nervositeit beheersbaar te houden.

Veel moeite om in het middelpunt van de belangstelling te staan heb ik niet en roep bijna als eerste dat het leuk is om weer een concert te geven. En toch, toch ben ik altijd nerveus als het zover is. Gewoon bang om te falen. Of: wie denk je wel dat je bent om het duet uit de Parelvissers te kunnen zingen?

Zondagochtend: een uitgelezen moment dus om het huis te poetsen en zodoende de gedachten af te leiden. Omdat we als Zinco nog onvoldoende bekend zijn doen we bijna alle zaken die aan een concert voorafgaan zelf. Zo verzorgden we het licht in- en versiering van de kerk, koek en gluhwein, verkoop van de kaartjes, verwelkomen van het publiek, toespraakjes, uitleg van de te zingen liederen etc. Genoeg afleiding maar steeds tussendoor golft er bij mij angst en staat er meestentijds klam zweet op de rug. Aan de andere kant vind ik het ook heerlijk: eindelijk gebeurt er weer wat en voelt het alsof ik groei. Goed om eens flink uit de comfortzone te komen. 

Ik kom uit een muzikale familie. Nagenoeg al mijn broers en zuster speelden een muziekinstrument. Wel kon van wisselende aanleg gesproken worden maar op de Bugle schopte ik het tot 1ste bugelpartij. Maar toen ik 23 was had ik er schoon genoeg van. Jarenlang deed ik niets aan muziek tot Rick en ik in 2011 naar een concert van mannenkoor Blair gingen en ik helemaal gepakt was door een Russisch lied dat werd gezongen. Wonderlijk genoeg was het Rick die voorstelde om ons aan te melden. Ik had nog nooit het idee gehad dat hij dat leuk vond. Maar twee weken later waren we lid van het koor. Zo startte onze zangcarriere. 

Nu vind ik het heerlijk dat ‘mijn muziek instrument’ een deel van mezelf is. Die bugle bleef altijd een soort van hulpstuk. Nooit werd het een deel van mezelf. Natuurlijk lees ik en begrijp ik dat sommige virtuoze musici zeggen dat een viool of trompet een ‘verlengstuk’ van hen is maar dat nivo heb nooit bereikt.

Maar mijn stem is wie ik ben en wie ik ben kan je horen. Maar wel als je vrijuit kan zingen. Maar wie is volledig vrij? Er is altijd wel een stemmetje dat zegt, doe maar gewoon, dat kan je niet, wat zal..... wel zeggen? Kortom: wanneer zing je vrij uit?

Tijdens de afgelopen periode is er bij mij iets verschoven. Kan eigenlijk niet zeggen wat er voor heeft gezorgd maar het is de afgelopen periode wel steeds sterker geworden. Vorige week zei ik tegen Rick: volgens mij heb ik in Dekselsedingen vorig jaar geschreven dat ik voor het eerst voluit heb gezongen.

En na wat zoeken vond ik het fragment van november 2017.

Voor mezelf: Alba zegt vaak dat we ‘sin miedo’ moeten zingen. Zonder angst. Maar dat is niet zo makkelijk als het lijkt. Ik heb altijd wel twijfels: heb ik wel de goede toon in mijn hoofd, wat vinden ze van mijn Spaanse uitspraak tijdens de vier maten solo die ik heb, is het niet te hard, te zacht, zing ik wel gelijk met de buurman of wat dan ook. Ineens dacht ik aan de angst en aan wat de pianist en Olaf zeiden: je zingt voor jezelf. En wonderlijk dan hoe het werkt: de keel ging los en het geluid stroomde vrijelijk naar buiten. Zelfs tijdens het kwartet dat Rick en ik zongen met MariAngeles en Alba.

Wannneer heb ik het geleerde nu écht door? Pas als ik merk dat het geleerde onderdeel van mezelf begint te worden, als een soort openbaring. Wat trouwens nog niet wil zeggen dat ik er altijd en in overvloed gebruik van kan maken. Maar het gaat wel steeds beter.

Wat ons dit concert opviel is dat er veel mensen zeiden dat ze er door geraakt waren.

Zo vertelde een dame dat ze eigenlijk met haar dochter zou komen maar dat die ziek was en nu met haar man in de zaal zat. “Hij zegt altijd dat hij helemaal niet van dit soort zang houdt maar hij had tranen in zijn ogen.”

Een mooier compliment kan je niet krijgen.

En dan zijn er altijd mensen die iets geven. 

Ook wij hebben veel plezier gehad en het is heerlijk om in een sfeervolle kerk voor 120 ons bekende mensen te zingen die ook nog eens aandachtig luisteren.

Blogvriendin Emie kwam er met haar wijnboer helemaal voor uit Delft gereden. We nodigden hen meteen uit om in onze Helderse residentie te komen eten. Heerlijk om nog even na te genieten van het concert maar sowieso al leuk om elkaar weer te spreken.

En vandaag? Nog steeds in the flow maar ook bewust van: en nu? Alt Marianne heeft aangegeven dat ze stopt. 

We zouden het prettig vinden om weer als dubbelkwartet te gaan zingen. Na afloop van het concert heeft Rick dit bekend gemaakt en vandaag kregen we een eerste aanmelding. 

De blik staat dus al weer op de toekomst gericht.

Met groeten Ton