Een stap té ver

The day after.

Maandag had Rick een ‘in dienst gesprek’. Best wel snel na zijn pensionering wil hij toch weer wat doen. “Ik heb heel veel vrije tijd en wil me graag nuttiger maken.” Dus gaat hij werken als oproepkracht in de zorg gedurende de maanden dat we in Nederland zijn. Hij kan trots zijn op zijn moedertje want die heeft altijd gezegd: in de zorg blijft er altijd voldoende werk.

Wel is er ineens weer sprake van een ‘werksituatie’ want een flexcontract wordt meteen volledig benut. Zeg, zou je eerste kerstdag een dagdienst kunnen draaien?

Natuurlijk.

Wel werd mij bij thuiskomst voorzichtig meegedeeld dat er met kerst een ochtenddienst geplanned stond.

Geen probleem, dan rooster ik mezelf in bij het hospice.

Gedeelde vreugde, zeg maar.

Sowieso gaan we met de kerst als Zinco een paar liederen zingen in het hospice. Lijkt me een nuttige tijdsbesteding.

Vandaag deden we ons rondje dijk. 

 

Het weidje bij Huisduinen in fel zonlicht.

Deze tijd van het jaar heeft prachtig licht dat de kleuren van het paardendek mooi doen uitkomen.

Ik had het er wel een buitje op mijn kop voor over maar de regenboog was al verdwenen voor dat hij bij Lange Jaap was.

Al jaren gingen er stemmen op om de buitenruimte wat gezelliger te maken tijdens de midwinterfeesten en nooit gebeurde iets.

Maar met drie nieuwe leden in de interieurcommissie, inclusief ik, is het eindelijk gelukt.



Een kerstboom op de binnenplaats was nog een stap té ver.

Wie weet, volgend jaar.

Met groeten Ton