Venijn

De eerste 25 km zijn geen probleem. We kletsen wat, merken nieuwe dingen op, genieten van de rust of  het uitzicht, zien ook uit naar de lunch of dat terras waar we koffie zullen drinken. 

Pas de laatste 15, daar zit het venijn. Niets anders om naar uit te kijken dan ‘dat we er zijn’. Er wordt nauwelijks nog wat gezegd anders dan’ gezellig he? Maar dan is het ook al wel een minuut of 20 stil geweest. De ogen en hersenen zijn vol van indrukken en het lichaam stapt werktuigelijk voort.

Tja, de trainingsdagen voor de Nijmeegse zijn toch steeds weer een uitdaging want 40 km is niet niks.

Ook al deden we er maar 36 van Nerja naar Torre del Mar (heen en terug).

Om negen uur startten we en was het nog zo heerlijk rustig en lekker koel. We lopen op de N-340. Die wordt niet veel meer gebruikt sinds de A-7, de autovia del Mediterranee is geopend.

Er wordt op het Nederlandse weerbericht dan wel steeds gezegd dat het in Spanje koud is maar dat is maar zeer relatief. De wind heeft inderdaad nog steeds een koudje in zich. Dat koudje wordt daarentegen volledig teniet gedaan door de zon. In de schaduw geeft de thermometer een graad of  25 aan maar als je hem in de zon legt, loopt het gemakkelijk op tot 35. En ook wij zijn de hele dag in de zon dus tel uit de winst.

Wij worden altijd blij van de zee. We genieten dan ook van het uitzicht en halen herinneringen op aan de pelgrimstocht op Shikoku.

Na een uurtje komen we over de brug bij Torrox. Altijd leuk omdat dat de enige plaats aan de kust is waar vandaan we ons huis kunnen zien.

Huis bij gele pijl, het rode vak geeft de de helling aan waar de olijfbomen staan.

Meteen een foto gemaakt van deze plant. Vorig jaar raapte ik wat zaden van de grond  en plantte deze dit voorjaar met als resultaat.....

één hele plant. 

Nou, uh, plantje nog want hij is anderhalve centimeter hoog. Hij moet nog wel een hele weg gaan voordat ie net zo groot is als moeder want zij is gauw drie meter hoog en haar stam is een centimeter of 20 in doorsnee. Dat ga ik niet meemaken want het spreekwoord zegt: boompje groot, plantertje dood. Maar ik hoop er nog jaren van te genieten.

De kust kronkelt behoorlijk en in de verte ligt Torre del Mar. De pijl geeft de vuurtoren aan en vlak daarvoor is het restaurant waar we gaan lunchen.



Maar eerst zijn er werkzaamheden aan de bergwand. Al een tijdje staan er betonblokken langs de weg om vallend gesteente tegen te houden en nu zijn de mannen bezig met het aanbrengen van netten.

Warm klussie.

Als we in Mezquitilla aankomen besluiten we een koffiestop te houden. We nemen er een zak chips bij en bij het weggaan nog een fles water voor onderweg. Rick geeft de ober een 50 eurobiljet. Na een paar minuten komt die zeggen dat hij dat niet kan wisselen en dat we gerust morgen mogen betalen. 

We komen hier vanmiddag weer langs, zei Rick en dan betalen we.

Toen we een paar uur later langskwamen om te betalen hadden we toch het idee dat hij opgelucht keek. 

Maar vertrouwen dient niet beschaamd te worden.



De streek waar we wonen heet de Axarquia en ligt ten oosten van Malaga. En ook hier is er tourisme maar dat heeft lang niet de vorm aangenomen van die ten westen van de stad. De stranden zijn hier dan ook nooit overvol behalve in augustus als Spanje vakantie heeft.

Als wij zitten te eten horen we het ruisen der zee, de parkieten in de palmbomen, het rustige geklater van bestek en wat geroezemoes van een paar spelende kinderen.



Als we terug lopen hangen er een paar vreemde wolken. We hopen op regen. En dit te horen uit mijn mond.

Deze op een bosje lijkende wolken vond ik ook mooi.

Eenmaal thuis deed ik eerst een verlate siësta, want het lekkerste van wandelen is..... rusten. 

Helemaal tevreden met de mooie dag. 

Geen blaren, wel spierpijn.

Volgende week weer zo’n dag.

 Met groeten Ton