Dat krijg je dan

Een dagje Sierra Nevada.

Wat is het leuk om weer een hond in huis te hebben. Ook al is het maar voor een paar dagen. Of is het ‘juíst’ voor een paar dagen.

In ieder geval draait het om de hond en niet alleen om ons. En bij ‘ons’ hoort ook de gast want die vind het ook heerlijk dat Pilo er is.

Acht jaar lang hadden we Egbert in huis. Hij verving o.a. de tv. 

Zaten we ‘s avonds op de bank in de serre een beetje te lezen dwaalde de blik steeds af naar Egbert die in zijn mand lag te slapen. O, kijk nu eens hoe dat oor uit de mand hangt. Of: hoor hem weer eens snurken. Het trekken met zijn snuit of het bewegen van zijn pootjes als hij lag te dromen. Er gebeurde leukere dingen met de hond dan een hele avond tv kijken. Want als je ziet hoe hij op zijn rug ligt te slapen kan daar dan toch niets tegen op.

En dan te bedenken dat er mensen waren die zeiden: maar bij zo’n hond gebeurt toch niks.

Nee bij GTST, daar gebeurt wat.

Na de dood van onze kleine smurf was het wel stil in huis maar dat wende ook wel weer snel. Maar nu, na een paar dagen met een oppas hond merk je eigenlijk wat je hebt gemist. En nee, er komt pas weer een ‘eigen’ hond als we niet meer op twee plaatsen wonen of als we iemand hebben gevonden die op onze toekomstige hond wil passen als wij in Nederland zijn. Zo iets als een deeltijd hond.

In ieder geval genieten wij de oren van ons hoofd en knuffelen het harige monster bijna fijn.

Dus: Pilo lijkt naar de sneeuw te kijken.

Pilo zit zo leuk in de sneeuw.

Kijk eens: Pilo graaft in de sneeuw.

Een dagje naar de Sierra Nevada is een uitje. Rick is gek van wintersporten en elk bericht over sneeuw wordt gelezen. De site van het skigebied wordt, ook in juni nog, dagelijks bezocht om te zien hoeveel van dat witte spul er nog ligt. En afgelopen winter viel er veel, heel veel.

Nou is het spul niet sneeuw wit meer. Duidelijk is de laag sahara stof te zien.

Het kleed van de sneeuwman kan wel wat Vanish gebruiken.


Sneeuw lag er dus genoeg en Rick was dan ook helemaal in zijn nopjes.

Ik was niet helemaal op mijn plek. Ik vind het er te kaal, te onherbergzaam. Ik mis bomen en planten.

Natuurlijk zijn die er wel maar dan moet je goed zoeken.

Op zes vierkante centimeter enkele juweeltjes.

Of deze in zwavelgeel gehulde microstruik zo groot als de palm van mijn hand.

En de struiken die er zijn, komen nauwelijks boven de stenen uit. Wel duidelijk is dat de natuur onovertroffen is in aanpassen.

Anyway. Overal lag sneeuw die nog kan smelten en dat terwijl de stuwmeren die we passeerden al best vol zaten.

 Met groeten Ton