In het museum in Londen zag ik dit werkstuk. Het trok me al van ver aan en toen ik dichtbij genoeg was gekomen om te zien waar het van gemaakt was werd ik helemaal blij.
Jaren geleden zag ik een werkstuk dat was gemaakt van die plasticbinderstjes waar o.a. broodzakken mee worden gesloten. Vanaf dat moment ben ik die dingetjes gaan oprapen van de straat om zelf een werkstuk te maken. Dat oprapen werd een soort obsessie en ik werd regelmatig aangesproken wat ik nu eigenlijk had opgepakt. Dat had als gevolg dat verschillende mensen die dingen voor me gingen sparen.
Ik heb twee werkstukken gemaakt en daarvoor ongeveer 2000 van die dingentjes gebruikt en toen was ik er ook wel klaar mee.
Vorig jaar belde mijn zus. Zeg uh, wil jij nog van die bindertjes hebben?
Hoezo?
Nou ik heb indertijd aan verschillende mensen gevraagd of ze die dingen voor jou willen sparen en nu kreeg ik een zak vol.
Ja hoor geef ze maar.
Dus had ik er ineens weer zo'n drieduizend.
Het hebben is één ding maar wat ga je er mee doen?
Daar liep ik al een tijdje mee te worstelen en nu heb ik een idee en ben meteen begonnen.
Geduld heb ik niet, roep ik altijd.
Na het uitwerken van het idee en het berekenen van de tussenliggende ruimte, breng ik met de kitspuit een rolletje montagekit aan op een kant van het plasticje.
Dat moet op de juiste plaats op het plexiglas geplakt worden.
Daarna duw ik ze in de juiste stand.
1224 Stuks in totaal.
En dan maar hopen dat mijn idee er in realiteit net zo leuk uitziet als ik heb bedacht.
Met groeten Ton
