Ga je nog wat leuks doen, vroeg Rick me terwijl ik vanmorgen met hem naar het station wandelde.
Uh, ik denk dat ik met Egbert naar het strand ga als de storm op zijn hevigst is.
Toen ik rond tien uur door de straat reed stond een van de buurvrouwen in de tuin te werken.
Ga je naar het strand?
Ja, antwoordde ik. Ga je mee?
Tja, ik heb nog wel wat te doen eigenlijk maar ik ga lekker toch mee.
De weg naar Egmond was al gedeeltelijk versperd door omgevallen bomen, we konden er nog net langs door via het fietspad te gaan.
Op de boulevard aangekomen stoof het zo hard dat het zand gewoon pijn deed aan onze gezichten. Toch zijn we het strand opgegaan. En wat een geweld, je kon letterlijk tegen de wind leunen.
Kijk en dit vind ik nu wel leuk. Dit is niet dat zeurderige, pesterige windje waar ik als kind doorheen moest fietsen. Hier voel je de kracht van de natuur. Hier word ik niet alleen deemoedig van maar ook kinderlijk blij, zeker als ik me herinner dat mijn vader ons meenam naar het strand als het stormde want ook voor hem was storm iets anders dan wind.
Na de wandeling nog een heerlijke cappuccino- met beperkt zicht - en toen met een kilo zand in ogen, oren, neus en haar naar huis.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten