Altijd maar die zon

Roept een vriendin van ons te pas en te onpas.

Nu zijn we het daar niet echt mee eens want de zon is heerlijk. Toch zien we na de jaren die we hier vertoeven ook in onszelf een andere houding ontstaan tegenover die zon.

Ja, ze is wel heel nadrukkelijk aanwezig. Niet dat ze ooit niet schijnt trouwens maar ze wordt wat weinig aan het oog onttrokken door wolken. Dus zitten we inmiddels toch ook wat vaker binnen of bivakkeren we in de schaduw.

Tja, dan die arme planten. Die kunnen niet ff de koelte opzoeken of wat water halen.

De acacia verliest aan het begin van de zomer een deel van zijn bladeren en die hark ik dan netjes van het grind op om ze de laatste dagen voor ons vertrek over verschillende planten uit te spreiden.

Ik gebruik ook de grote bladeren van de olifantsoor. 

Als die Olifantsoren nog groen en sappig zijn kan ik ze goed strak over de planten leggen. Maar inmiddels zijn ze kurk- en knisperend droog waardoor er makkelijk gaten ontstaan. Misschien door de wind, insecten of doordat de afgedekte plant toch nog wat met zijn blad beweegt.

We gaan eind augustus zien of het heeft gewerkt.

Deze waterbak staat bijna de hele dag in de zon (de foto maakte ik om 18.30) en heeft, net als vorig jaar, een zonnescherm gekregen.

Het houdt wat om mijn treasures goed de zomer door te laten komen. 

Morgenochtend richting het noorden.

Met groeten Ton