Zo troffen we gister ons favoriete schaduwplekje aan onder de acacia aan. Veel losse blaadjes. Droog. Ik heb er geen probleem mee, ik zie slechts compost in wording. Rick harkte ze op hoopjes en verspreidde ze in de borders. Hop en ga maar lekker verteren.
Dit experiment is maar ten dele geslaagd. Ik wilde een nieuwe scheut van wortelopslag maken omdat ik in de moederboom een schimmel ontdekte. Voordat we naar Nederland afreisden liet ik zo’n scheut langs een stok groeien om een mooie rechte stam te krijgen. Eigenlijk staat die scheut me té dicht langs de oude stam maar ja, je kunt niet altijd zes gooien.
Dus plantte ik een stek op een meter afstand van de boom, zette die aan het watersysteem, praatte er wat tegen en ging er van uit dat ie het wel zou gaan doen. Maar dat was niet het geval dus ook hier geen zes. Het groen is van een vetplantje en die is inmiddels weggehaald.
Wel maakte de acacia een aantal nieuwe scheuten maar na overleg met Rick, die heeft er ook wat over te zeggen, maakten we de beslissing om de oorspronkelijke eerste scheut te laten staan.
Ik haalde de zijtakken er af en bond hem stevig aan de stok.
Een jaar of drie geleden stond er huisraad aan de kant van de weg. Waarschijnlijk een overleden oma aan de spulletjes te zien. Ook stonden er een paar planten en die nam ik natuurlijk mee. Een Monstera en in de pot stonden ook nog wat bolletjes en die stonden nu in bloei. Nou uh, het allerlaatste bloemetje maar toch. Een prachtige bloem en volgens mijn onvolprezen app zou het een Amaryllis belladonna zijn, geen Hypeastrum, maar als dat ik op internet zoek zie ik andersoortige meeldraden en stamper. Iemand?
Gek eigenlijk maar we zijn al weer helemaal gewend hier en Nederland en de reis lijken ver weg. Toch gaan de handen in de keuken steeds naar de verkeerde richting. De richting die bij de keuken in Den Helder hoort.
De planten die ik uit Nederland meenam plantte ik in potten en staan op een beschaduwde plaats te acclimatiseren.
Ziet er altijd wat triestig uit.
Rechts staat de slacentrifuge met daarin de compostwormen. Waarom een slacentrifuge? Omdat ik die voor een euro bij Rataplan kon kopen en die eigenlijk bestaat uit een vergiet met een opvangbak en een deksel. Uit een wormen compostbak loopt altijd een beetje vocht. Dat vocht is heel voedzaam voor planten dus dat moet worden opgevangen om met water verdund aan planten te geven. Maar wormen kunnen niet leven in een té vochtige of natte omgeving dus is het noodzaak om de compost in wording te draineren.Voor de drie dagen dat we op reis waren had ik dus iets nodig wat afsluitbaar was, waar het vocht uit de compost weg kon lopen en dat vocht niet kon weglekken in de auto.
En aan al deze eisen voldeed de slacentrifuge. Nu zo snel mogelijk een groter wormenhotel maken want er zitten een berg wormen in.
Zijn het in Den Helder meeuwen die voor een constant achtergondgeluid zorgen, hier zijn dat hier blaffende honden.
Zeheg?
Jaha.
Heb jij die honden al horen blaffen?
Nee eigenlijk niet.
Bij dit huis waar een Engels echtpaar woont met vier honden is het verdacht maar heerlijk stil.
Het echtpaar werkt en de honden staan normaal gesproken de hele dag op het terras voor het huis te blaffen naar van alles. Pratende wielrenners die op de doorgaande weg rijden. Een langsrijdende brommer. Of de buurman van de avocadobomen of weet ik wat. Eigenlijk alles is aanleiding tot hysterisch blaffen en huilen.
Maar nu is het dus stil en vraag ik me af wat er is gebeurd. Zijn die honden dood, zijn de buren uit elkaar, er werd regelmatig zeer luid een meningsverschilletje uitgescholden of zijn ze vanwege Brexit terug naar Albion?
Nieuwsgierig als ik ben zit ik nu te bedenken aan wie ik kan vragen wat er aan de hand is.
Met groeten Ton
10 opmerkingen:
De bloem lijkt inderdaad erg veel op de plant waarvan ik een aantal jaren geleden enkele bollen kreeg. Het zouden 'Belladonnalelies' zijn, om in de tuin te planten, maar enig zoekwerk op het onvolprezen www leerde me dat het een echte Amaryllis was en vooral bedoeld voor de tuin. Ze zoden zelfs in goed drainerende grond en voldoende diep geplant, de winter kunnen overleven.
Ik heb goed drainerende grond in mijn tuin, dus leek er niets in de weg te staan ze een cm of 10 diep te planten, ze een goede winterbedekking te geven en afwachten wat er in het voorjaar en / of zomer voor mooie bloemen tevoorschijn zouden komen. De praktijk is dat ik al minstens vijf jaar wacht op enig teken van leven van de bollen. Ondanks dat er geen echt strenge en kale vorst geweest is en de grond goed draineert, waren de bollen niet zo koudebestendig al gesuggereerd werd. Misschien dat ze in een Middellandse-Zeeklimaat de winter in de volle grond wel overleven.
Wat ik me bij jouw acacia afvraag is of die geen zaad vormt. De meeste acacia's vormen wel peulen met kiembaar zaad die je goed uit kunt zaaien. Dan ben je in ieder geval af van dat gedoe van verplanten van wortelopschot en de daarbij behorende zorgen.
Heerlijk om.meteen weer aan de slag te gaan en je weer helemaal thuis te voelen.Ik herken het. Ben je niet bang dat ook in de scheuten van de Acaccia schimmel zit?
Hoi Willem, De info lijkt niet altijd te kloppen. Hier overwinteren de bollen gewoon in de pot maar er is dan ook zeer zelden een beetje vorst en dan nog kort en een graad of zo. De accacia maakt een berg peulen en zaden maar die ontkiemen niet als er in het wild geen vuurtje over heen gaat. Wel heb ik wat zaden gestratificeerd en die kiemden keurig. De wortel uitlopers maakt de boom sowieso en normaal gesproken snij ik die weg. Met groetenTon
Hoi Emie, Herkenbaar en heerlijk als je het allemaal zienderogen ziet opknappen. Wat die schimmel betreft zou dat kunnen maar ik hoop dat dat niet het geval is. Universum! Met groetenTon
Achter het huis van mijn schoonzus in Oostenrijk woont ‘s zomers een Engels echtpaar met 4 honden, wellicht zijn dat die honden, haha, zou wel erg toevallig zijn. Die beesten blaffen ook naar alles wat beweegt en fladdert, etc. Fijn dat jullie weer veilig op jullie plek zijn trouwens!
Hoi Inge, Ik ben bang dat dat andere mensen en honden zijn want volgens mij gaan deze nooit weg. Nou ja, we zijn weer heerlijk hier. Met groetenTon
Weer snel in het ritme van alle dag lees ik.
Een jaar of 30 á 40 terug had mijn vrouw van een missionaris op verlof in Nederland een vijftal zaden gekregen van een (Afrikaanse) acacia. De beste man kon niet zo een-twee-drie vertellen welke van de ca 2000 soort acacia het was, maar gaf wel de tip mee dat je de zaden ter stratificatie, in een liter kokend water moest mikken en dat 24 uur laten staan. Volgens hem imiteerde je daarmee de spijsvertering van een olifant. Het klonk plausibel en heb het ook gedaan. Van de uitgezaaide zaden kwamen een vijftal boompjes die ik op mijn werk had staan; een laboratorium met hele grote ramen. Ze groeiden als kool en hadden gelukkig geen stekels.
Om een lang verhaal kort te maken, ze werden te groot en een grondstoffenleverancier vond ze erg mooi en heeft ze meegenomen. Ondanks mijn dringende waarschuwing dat ze 's zomers uitstekend buiten konden staan, maar 's winters beslist niet; vorst en de tropen is niet echt een natuurlijke twee-eenheid, had hij ze toch buiten laten overwinteren en hadden ze allemaal de geest gegeven. En zich nog afvragen hoe het kon, want het had nauwelijks gevroren de afgelopen winter.
Hoi Jan, ja hoor. We wennen snel. Dat is het voordeel van vaak verhuizen. Met groetenTon
Hoi Willem, Het is toch wat teleurstellend als je met veel geduld en gepiel een paar boompjes hebt laten groeien dat een ander er wat ‘gemakkelijk’ mee omgaat. Met groetenTon
Een reactie posten