Je maakt wat mee

We zijn inmiddels gezond en wel aan gekomen in het hoge noorden. Dank voor alle goede reiswensen. Ze hebben geholpen.

Vrijdag en zaterdag reden we door Spanje en ook al zijn niet alle delen van het grote land even interessant, er zijn grote stukken die werkelijk prachtig en indrukwekkend zijn. Grote delen die aan de gemiddelde toerist compleet voorbij gaan.

Na een wat onrustige nacht in Zuera waar Leo bij veel geluiden begon te grommen reden we ‘s morgens door Aragon.

Prachtig is het daar en zittend in de auto waar het landschap razendsnel en met weinig inspanning aan me voorbijtrok overviel de gedachte mij dat ik de afstand liever zou hebben gelopen. Nu was ik geen deel van de schoonheid en om er echt van te genieten zou ik het moeten en willen ervaren.  

Maar de ogen genoten en soms waande ik me even in Italië langs de rivier de Adige.

Onze negatieve PCR test wilden we eigenlijk graag gecontroleerd hebben door een paar mooie mannen van de gendarmerie maar hélas, niets daarvan. Net als trouwens bij het binnen gaan van ons vaderland.

Ook de rit door de Pyreneeën maakte indruk, zeker ook vanwege de sneeuw. Dat laatste is dan meer voor Rick.

Zo rond 13.00 uur waren bij de Zuid-Franse vrienden. 

Gaan we eerst eten? 

Nee, eerst het huis en de tuin bekijken. 

Tja, als bomen liefhebber kon ik niet om ‘De Eik’ heen. Zeshonderd jaar oud wordt hij geschat. En wat een prachtig exemplaar. Alleen daarom al zou ik direct onze Zuecos zonder twijfel kunnen verruilen. 

Het riviertje dat over het landgoed, want dat is het, loopt, zou een goede tweede reden zijn

Leo zou het met me eens zijn want die vond het samen met zijn vriend labrador Paco een feest.

Oh en dan die orchideeën.

Daarnaast werden we zeer gastvrij ontvangen en bespraken we de wereld, het Spaanse en Franse leven, aten we, vooral ik, iets teveel en sliepen we heerlijk in de camper waar zelfs Leo geen grommetje liet horen. Het is stil op het Franse platteland.

De volgende morgen zagen we Pyreneeën in volle glorie. De foto geeft trouwens slechts een slappe weergave van het schouwspel.

Zondag doorkruisten we Frankrijk, wat heel voorspoedig ging, op langzaam rijden en stilstaan door Parijs na dan.

Het hondvriendelijke hotel in Arras had trouwens wel heel compacte kamertjes, maar had alles wat we nodig hadden. Inclusief stilte waardoor Leo nauwelijks hoefde te grommen. We sliepen dus ook hier heerlijk.

Vanmorgen deden we er trouwens nog wel vijf kwartier over om Lille te ronden, maar dat was ook de enige tegenvaller.

De Panda reed zoveel comfortabeler dan de Jimny, waar we trouwens met veel dankbaarheid  aan terugdenken, en ook nog eens veel zuiniger: 1 op 18. En daar waren we heel blij mee.

Leo heeft bijna vier dagen lang heerlijk op de achterbank liggen slapen. Soms kwam het kopje even omhoog voor een aaitje over de bol om daarna meteen weer te gaan liggen. Lekker met zijn rug tegen de koeltas aan.

In de Helderse residentie is het nog wel wat wennen. In de eerste plaats voor de hond. Veel andere geluiden waar op gereageerd dient te worden. Zoals de klokken in de toren van de kerk die ook wij nog nooit gehoord hebben en tijdens onze afwezigheid zijn gerestaureerd.

Je maakt wat mee als geadopteerde Spaanse hond. Half Europa door gereden en dan ineens op de dijk aan het Marsdiep

Met groeten Ton