Blij word ik daarvan en ik sprong dan ook meteen op mijn fietsie.
Maar vanmorgen bij het opstaan voelde ik me nog niet echt uitgerust en er stond nog wel een hortus middagdienst op de rol.
Gelukkig werd het vanwege het net iets te mooie weer qua bezoekers niet druk en extra klusjes, anders dan watergeven in de kassen, waren er niet.
Ook een hortus is een universum op zich. De man die ‘s morgens de deuren opent had groenten uit eigen groentetuin mee voor de hortulanus. De laatste bood me weer wat van die groenten aan: ik kreeg twee grote courgettes en een zak vol tuinbonen. Zou jij wat willen hebben?
Nou natuurlijk.
Dus pakte ik een courgette en deelde ik de tuinbonen in gelijke porties. Vliegende kraaien hebben altijd wat.
Eenmaal terug bij de entree dacht ik dat het wellicht leuk zou zijn om alle tuinbonen meteen te doppen. Daar was de hortulanus helemaal blij mee want aan het doppen van tuinbonen zat een licht traumatische herinnering. ‘Ik kom uit een gezin met acht kinderen en als we tuinboontjes aten moesten er veel bonen gedopt worden.’
Zo zat ik rustig een half uur bonen te doppen.
Uit het plantenverkoophoekje kocht ik een lantaarnplantje.
Helemaal blij mee want die kan wel een beetje verwaarlozing doorstaan en dat leek me wel goed in de wetenschap dat we over niet al te lange tijd weer langer hopen te verblijven in Spanje.
Toen zo tegen vier uur de laatste bezoekers nog wat plantjes wilde kopen, hoorde ik Rick roepen: zijn er nog wat van die lantaarnplantjes?
Ik ging even in de voorraadkas kijken maar nee: van alles maar geen lantaarntjes.
Zou je ons exemplaar willen afstaan, fluisterde hij.
Oempf. Altijd even schakelen: Tuurlijk.
Mensen blij en ik zocht een olifanten plant uit ( plant met grote bladeren op tuinbonen foto).
Ook mooi maar wel kwetsbaarder voor verwaarlozing.
Anyway.
Eenmaal thuisgekomen zakte ik op de bank in een comateuze slaap, maar niet zo diep dat ik niet af en toe wakker werd van mijn eigen gesnurk.
Tja, ik word wat ouder maar daar klaag ik niet over want zeg ik niet altijd: Wie niet oud wil worden moet jong sterven.
En al zegt mijn zus dat ik nog steeds iets jongensachtigs heb, vond ik de foto die Rick net van mij maakte toch ook wel confronterend.
Ik lig hier op apegapen. Míjn mond open. En die dubbele kin. Is die niet van wijlen mijn moedertje?
En dan die lok.
Er ist wieder da.
Tja, Adonis has left the body. En hij komt ook niet terug bij het gebruik van botox, fillers, implantaten of wat dan ook.
Met groeten Ton
10 opmerkingen:
Wat ben jij toch ontwapenend leuk. Dat je van jezelf die foto plaatst! Adonis mag dan uitgestapt zijn, een eerlijk mens is meer waard.
Ja Ton, we worden ouder en soms wordt je daar even pijnlijk aan herinnerd. Ik wil ook een lantaarnplantje, ga er hier naar op zoek.
Hoi Ton, het valt allemaal wel mee hoor met lok en onderkin 😉. Rik heeft alleen een foto van je gemaakt in een onvoordelige positie 😇. En lekker bezig dus in hortus en hospice, over dat lantaarntje ik heb er hier een staan, zelf opgekweekt die je zo mag hebben. Dus ik hoor het wel van je, groetjes Petra
Hoi Emie, Dank voor het compliment. Het geeft vrijheid om te niets te hoeven verbergen. Met groeten Ton
Hoi Marthy, Helemaal waar. Die lantaarn plantjes zijn leuk en herinneren me aan mijn jeugd. Met groeten Ton
Hoi Petra, Als ik rechtop sta valt het beslist nog wel mee.. Dank voor de aanbod van het plantje, dat WhatsApp ik voor. Met groeten Ton
En ik heb weer gelachen om je prachtige blog. Daar blijf je toch ook 'jong' door?
Hoi Jeanne, Altijd goed om te lachen want dat houdt je ook jong. Met groeten Ton
Lachen is gezond, en dus heb ik net heel gezond lekker veel gelachen :-)
Hoi Inge, Heerlijk en het is nog gratis ook. Met groeten Ton
Een reactie posten