Er gebeurt niet zoveel.
Maar is dat wel zo?
Ik heb niet alleen gejut en niets gevonden. Ik heb ook gefotografeerd met het oude toestel en veel mislukte foto's gemaakt. Naar Den Burg gefietst door wind en regen. Bijna alles gedaan zonder gefrustreerd, boos of teleurgesteld te zijn. En wellicht nog mooier: mezelf niet op mijn kop gegeven als ik het wel was.
Het afgelopen weekend werden we tweemaal getrakteerd op een etentje en derhalve bleven we op het vaste land slapen bij een vriendin. Leuke gezellige en ontspannen dagen.
Toen we zondagmiddag thuis kwamen schoot ik in de negatieve gedachten. Is dit het nu? Wat moet ik nog doen in mijn leven? Heeft dat weekend in Londen echt iets opgeleverd? Texel is wel leuk maar wat doe ik hier? Moet ik een hond nemen om wat om handen te hebben?
Veel gepieker en geen enkel antwoord. Zelfs op de vraag die we elkaar elke avond voor het slapen gaan stellen: waar ben jij dankbaar voor vandaag? kon ik geen enkel gemeend antwoord geven.
De volgende ochtend toen ik wakker werd en er nog flarden van dromen en gedachten door mijn hoofd raasden, bemerkte ik de negatieve tendens daarvan. En nog voordat ik eigenlijk echt wakker was donderde het volgende door mijn hoofd: jij bent de baas over wat je denkt.
Die woorden kwamen duidelijk vanuit iets dat dieper in mij was dan het negatieve geneuzel van mijn ego.
Dus zie ik overal weer schoonheid zoals het ochtendgloren toen ik vanmorgen om half zeven naar het hospice fietste, de liefde die de vrouw van de hospice gast uitstraalt voor haar man, de jongen die mij bij de JUMBO attendeerde op mijn lekkende pak yoghurt en die omruilde voor een ander. Maar ook dat het zadel van mijn fiets lekker warm was van het zonlicht en de schaduwen die mijn collectie tweedehands glas op de muur werpt.
En de geopende bloemen van de krokussen die in het duintje staan te baden in glorieus zonlicht.
Voor mij is het voorjaar in ieder geval begonnen.
Met groeten Ton
