Was het gisteren een makkie. Vandaag kostte het toch wat meer moeite. Spierpijn, een blaartje en oplopende temperaturen. 40 Kilometer per dag, vierdagen achter elkaar blijft een meer dan buiten gewone prestatie. Voor de rest een heerlijke dag.
Maar wat een verschil met onze Spaanse wandeling.
Nagenoeg geen andere wandelaars ontmoet, soms totale stilte, leeggelopen dorpen, ook was het vaak eentonig. Meer dan tijd genoeg om het hoofd leeg te maken en nieuwe gedachten te omarmen.
De Nijmeegse is druk. Heel druk. Een lint van 43 duizend mensen dat urenlang door het landschap kronkelt.
De muziek langs de route is vaak luider dan gezond voor het oor en is eigenlijk een grote kakafonie en meestal niet van mijn smaak. De dweilorkesten zijn mijn favoriet gevolgd door fanfare- en harmonie orkesten.
De dorpen hier zijn volgestroomd met mensen. Duizenden zitten er naast de weg.
Dat alles maakt het nu niet direct een ideale omheving voor heel diepe inzichten. Ook al zijn de gesprekken met andere wandelaars wel heel leerzaam en leuk.
Dit is de derde Nijmeegse voor mij en omdat ik nogal gauw uitgekeken ben op dingen denk ik dat het de laatse is die ik loop. Maar heb ik dat al niet eerder geschreven?
En wat is het lekkerste van wandelen?
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten