Wat is dat eigenlijk?

Vandaag is mijn moeder is 86 geworden. Een mooie leeftijd maar zelf heeft ze er weinig weet van.

Je bent 86 jaar geworden vandaag, schreeuwt mijn zus in moeders oor.
O, wat een oud kreng ben ik. Is het wederwoord.
Op naar de honderd, zeg ik.
Ze kijkt me schaapachtig aan.
Hoe oud zou je willen worden, vraag ik.
Nou, zolang ik niks mankeer wil ik niet dood hoor, komt er zonder moeite uit haar mond.

Het voordeel van dementie is dat je dingen direct vergeet.
Bij de koffie eten we een heerlijk stuk banket. Mijn moeder smikkelt het lekker op om meteen daarna, wijzend naar het resterende deel, te vragen "wat is dat eigenlijk?"
Banket, zegt mijn zus. Wil je een stukje?
Ja hoor, daar heb ik wel trek in.
Na vijf stukjes leek het ons beter om het maar uit het zicht te halen.

Na drie kwartier vallen haar ogen regelmatig even dicht. Toen ik haar daar zo zag zitten; tevreden, breekbaar en afhankelijk overviel mij een gevoel van liefde en dankbaarheid. Want al is er niet veel meer over van mijn 'oude' moeder, in mijn gedachten is ze er nog.


Met groeten Ton