Stilte na de storm

​Nee, niet Emilia ook al was het vandaag heerlijk zonnig en windstil weer.

Nee de rust kwam na alle uitvoeringen. Eerst zaterdag het concert en gisteravond de toneeluitvoering. Nu ff rust in de tent.

Maandag was de generale repetitie. Die was niet geweldig maar de nazit des te leuker.

Omdat ik dat toneelspelen zo geweldig leuk vind en mijn collega’s, met hun inzet, het mogelijk maken om dit te doen wilde ik hen bedanken. Het is niet alleen maar wat tekst leren maar alle tijd die het toch kost om van tekst naar een levensechte scène te gaan. Cruciaal is ook dat er in zo’n groep een veilig gevoel moet zijn wil je überhaupt vrij kunnen zijn om jezelf te laten zien. Want wil je iets levensecht opvoeren moet het ergens uit je eigen ervaringen komen en die wil je beslist niet altijd laten zien. Je gereedschapskist noemt de regisseuse dat. 

Daarom maakte ik 12 potjes mangopuree, deed over het dekseltje een rondje van muziekpapier en maakte dat vast met een strik. Zag er gelikt uit.

Iedereen blij.

Gisteravond. Een uur voor de voorstelling aanwezig zijn voor de laatste aanwijzingen en het omkleden. Voor mij is het ook belangrijk om even tot rust te komen met mijn zenuwlijdersgedoe. Zeker ook omdat ik als eerste ‘op’ moest. Weliswaar met een medespeelster maar toch. 

Twee maanden oefenen en met vijf kwartier klaar.

Het liep echt helemaal goed. De reacties uit het publiek gaven extra energie aan het spel en achter de coulissen werd soms verbaasd gereageerd op die reacties. Gewoon omdat we die niet verwachtten.

Ik speelde in drie scènes en dit is de laatste. De vierde persoon in dit stukje maakte foto’s van het ‘uitzicht vanaf het terras’. Waarop ik dan moest reageren met: ook van ons hoor.

Het is slechts een klein theatertje en er kunnen maximaal 25 mensen zitten. De kaartjes waren binnen een dag uitverkocht. 

Reden om dezelfde uitvoering volgend jaar nog eens te doen? Helemaal goed, riep ik meteen.

Rick vond het prachtig en was natuurlijk trots. Maar hij was ook vol van de inhoud van het gebodene. We bleven nog een paar uur plakken en spraken met bijna alle bezoekers.

Eenmaal thuis, rond 23.00 uur kon ik niet direct door naar bed. Dus deed ik de haard aan en namen we nog koffie en thee.

Maar kan je dan wel slapen? Ja, voor het eerst in maanden sliep ik aan een stuk door. Zeker vanwege tevredenheid.

Met groeten Ton 

Emilia liet haar tanden zien

Gistermiddag de afsluitende seizoenslunch met het koor. 32 Van de 37 leden waren aanwezig. Heerlijk eten, leuke gesprekken en we kregen een map met info voor de reis naar Ierland. 

Een van de dingen die merkbaar zijn verbeterd in het koor is de presentie. Waren er vorig jaar maar twee leden die alle repetities aanwezig waren. (N en ik) Dit jaar zes waaronder ik. Die kregen allemaal een doos chocolade van Rick. Nou uh, niet allemaal: ik kreeg een appel want had daar om gevraagd. We snoepen al voldoende deze maand.

De video van het concert is klaar. Dus voor de liefhebbers: https://www.youtube.com/watch?v=RbZmFg6ODPM

Ze voorspellen een heleboel regen vanwege storm Emilia maar er valt hier bar weinig. 

Tot vannacht.

Zo tegen drie uur storm, regen en onweer en dat niet zo’n beetje ook. We gingen het bed maar uit om te kijken of het allemaal wel goed was met Los Zuecos.

Geen schade of binnenkomend water anders dan in de serre. Daar lekt het dak. We hadden al eerder een druppeltje zien hangen maar met deze omstandigheden moesten we gewoon dweilen.

Na een uurtje zwakte het allemaal weer af en konden we rustig slapen.

Op de foto is een grote bruinige vlek te zien waar de Rio Velez de zee instroomt.

Vanmorgen als eerste de regenmeter bekijken: 18 mm. Niet slecht maar het stuwmeer van Viñuela gaf het drie dubbele. De vrienden in het dal waren met 35 mm ook mazzel.

En….het was koud. Tegen het vriespunt aan. Op de hoogste berg viel de eerste sneeuw van het seizoen.

Het heeft bij het stuwmeer van Viñuela echte keihard geregend. 68 Millimeter in een paar uur en er is één hectokubiekemeter water het meer ingestroomd en dat is geen kattenpissie.

Gelukkig niets over schade gehoord.

Met groeten Ton 

Op naar Ierland

​Het jaarlijkse kerstconcert is weer achter de rug en…….goed verlopen.

Waar we vorig jaar nogal wat steken lieten vallen ging het gisteravond goed.

De nieuwe pianist gaf een week of zes geleden nog wel wat reden tot zorg maar heeft het zeer goed gedaan. Wat leuk is om te zien is dat hij ontwapenend is. En relaxed. 

Tijdens een van de liederen die Rick besloot zelf te begeleiden op de piano kon Rafa het publiek dirigeren en dat deed hij gewoon. Of nou, buitengewoon. Een knul van 24 die zonder gêne een hele kerk meekrijgt.

Echt helemaal leuk.

Zijn ouders straalden van trots.

We zongen onder andere Jul Jul, een Zweeds lied van het licht. Dus moesten er elektrische lichtjes komen waarmee uitbundig werd gezwaaid. Met het uitreiken van die lampjes ontstond er een gevoel van pauze en werd de stijve concerterigheid doorbroken. Er werd dan ook natuurlijk, oohhhhh geroepen toen de kerklichten werden gedoofd.

Er werd hier en daar een traantje weggepinkt hoorden we later. Dat had ook te maken met de woorden die Rick de mensen aan het begin van het concert meegaf. Denk vanavond eens aan de dingen waar je dankbaar voor kan zijn.

Tijdens het dirigeren stond Rick opeens op iets. Hij keek naar de vloer en dacht dat er hondenpoep onder zijn schoen was gevallen en probeerde het weg te schoppen. Maar het zat vast aan de punt van de schoen. 

Na het concert bleek dat van beide schoenen de zolen waren verpulvert.

Nou denken we dat die schoenen al wel een jaar of twintig oud zijn en worden de laatste jaren alleen gedragen tijdens concerten. 

Anyway. De kerk zat tjokvol en er waren opvallend veel Spanjaarden. Dat ondanks dat we geen kinderkoor hadden.

Na het concert nog een paar uur nakletsen met een hapje en drankje op het Plaza Almijarra.

Vanmiddag kregen we de ruwe opnameversie van het concert toegestuurd. Dat is altijd spannend want een opname is alsof je gefileerd wordt en kan het enthousiasme van het concert teniet doen.

Maar het klonk goed en……geeft ook punten aan waar we in de toekomst nog aan kunnen werken. En die punten zullen er altijd zijn.

Morgen een gezamenlijke lunch met bijna het voltallige koor en dan is dit seizoen afgesloten. Op naar de repetities die ons naar twee concerten in Ierland leiden. 

Met groeten Ton 

Het zijn allemaal kadoos

​Ook al ben je er niet altij́d blij mee.

Het is een genetkat die regelmatig langs ons huis schuift. Zo rond 22.00 uur zien we hem/haar soms voor het grote raam lopen. Zich totaal onbespied wanend is zij voor ons goed te zien. Maar het duurt slechts één seconde en dan is ze voorbij gelopen het donker in.

Zitten we dinsdagavond met de vrienden te praten. Zie ik ineens de genetkat. Zachtjes fluister ik dat die kat voor het raam staat. Dat staan is op zich al bijzonder maar voordat iedereen besefte wat ik bedoelde liep de kat achteruit het zicht uit.

Teleurstellend. Het gesprek ging verder en toen zag ik de kat weer uit het duister tevoorschijn komen en liep ze rustig naar het raam toe. We konden haar nu allemaal goed zien.

Foto van het www.

Een prachtig dier. Slank, wat langgerekt doordat ze wat kortere pootjes heeft dan een gewone kat. Omdat ze in totaal wel een keer of vijf wegliep en weer terugkwam konden we ook duidelijk het vlekkenpatroon op lijf en staart zien. Grijs/zwart gevlekt op het lijf en zwart grijze ringen op de lange en dikke staart.

Prachtig dier en het snuitje deed ons een beetje aan een wasbeer denken. Echt een bijzondere ervaring.

Daarmee waren de kadoos niet over. 

‘s Nachts werd Rick wakker van het geruis van water. 

O, lekker regen dacht hij. En dat dat zou kunnen kloppen omdat ik had gezegd dat ik na het toneel, onderweg naar huis, ook wat spetters op de auto had gezien.

Maar het gekletter leek hem toch net iets anders dus ging hij het bed uit en schoof voorzichtig de schuifdeur open.

Loopt het waterdepot over. En niet zo’n beetje ook.

Dus werd ik wakker gemaakt. Dat is altijd lastig want kom niet aan mijn nachtrust. 

Maar ik hoorde natuurlijk direct dat er echt iets fout zat, trok snel wat kleren aan en ging naar buiten. Zette een ladder tegen het depot aan en draaide de hoofdkrant dicht.

Meteen konden we horen dat het geklater afnam. Voor de zekerheid liep ik ook nog helemaal via de weg naar boven om te zien of daar iets raars aan de leiding te zien was. Maar dat leek allemaal normaal. 

Weer thuis nog even het depot gechecked en daar was het overlopen helemaal gestopt. Ik liep de tuin in en zag dat de voormalige vijver helemaal vol stond met water en dat het water nog verder via een trapje richting de sinaasappelboom stroomde. 

Ik word dan altijd een beetje droef. Ben zeer zuinig met water in dit droge klimaat en dan loopt er ineens misschien wel 10 of 12 kuub water weg.

Eenmaal weer in bed was er sprake van adrenaline en lagen we bijna twee uur wakker. Het werd trouwens wel quality time want we hadden best wat te bespreken.

Woensdagmorgen eerst de pomp aangezet om de terrasplanten water te geven waardoor het waterpeil in het depot zakt. Toen kon ik in het depot zien wat het probleem was.

Een week of zes geleden is er een nieuwe flotter geïnstalleerd. En zoals bijna alles is het nieuwe spul niet goedkoper maar wel van mindere kwaliteit. Wat blijkt. De bol die aan de aan de flotter zit, is afgebroken. Daardoor wordt de leiding niet meer afgesloten en loopt het water dus ononderbroken het depot in.

De loodgieter is verwittigd maar houdt zich alsnog heel stil.

Met groeten Ton

Tisalweervoorbij

​Eigenlijk onverwacht kwamen de half Italiaanse vrienden langs voor een kort bezoek.

Altijd naar als het kort is maar: wel dubbel zo leuk. Dus stonden ze afgelopen zondag op de stoep.

Met bubbels chocolade en……honger. Dus eerst maar soep en quiche. En door. Bijpraten met koffie en zelfgebakken koek. Rick waarschuwde me nog om die koek niet zondagochtend te bakken want dan zou minstens de helft al op zijn voordat de vrienden zouden aankomen.

Vervolgens een drankje en verder praten. En dan lig je ineens pas tegen twaalven in bed. Laat voor ons gezapige doen.

Heel leuk dat jullie komen maar we hebben op het ogenblik best wel een volle agenda, zei ik.

Geen probleem tussendoor is er ruimte genoeg en we gaan mee naar de repetitie van het koor.

De keuken in De Klompen bleef gesloten. We gingen lekker lunchen in het dorp.

De koorrepetitie was in de kerk om te wennen aan de plaats en de akoestiek. 

Niet alleen onze gasten waren er maar ook de zoon en schoondochter van de oudere dame van het koor. Er was dus applaus te horen na het gezang en we kregen allereerst complimenten over de keuze van de liederen. Onder andere Mary did you know (Lowry and Greene) So many stars (Lin Marsh) en Jul, Jul een Zweeds lied gecomponeerd door G Nordqvist. 

Maar er werd ook gezegd dat sommige delen zo prachtig klonken. We zijn op de goede weg.

‘s Avonds was de eerste ‘doorloop’ van de toneelklas. En zo’n eerste keer duurt dat best lang. Het was dan ook pas half elf dat ik thuis kwam. Na nog een half uurtje bijkletsen taaide ik dan ook af naar mijn bedje. Dankbaar voor de mooie en afwisselende dag.

Dinsdagochtend bleven we lekker thuis. Met als ontbijt koffie, koek en chocolade. Nee. Dit zijn geen goede dagen voor het gewicht.

‘s Middags hadden Rick en ik de Kerstlunch van de gardenclub. Zeer aangenaam en heerlijk eten. Zo rond 17.00 uur bracht ik Rick naar huis en ging ik per omgaande retour voor de dinsdagavond doorloop van de toneelclub. Zo’n tweede keer gaat dat al beter en dus sneller. Ik kon rond 20.30 al naar huis. Minder vermoeid dus zaten we thuis nog gezellig te bomen met wat versnaperingen tot verhoging van de vreugde. Alsof een hele Kerstlunch niet had plaatsgevonden.

Tja, en dan is vandaag alweer de dag van vertrek. Het spul gaat drie dagen naar Granada. Omdat dat slechts 90 autominuten van ons vandaan is, was de ochtend nog over voor een wandeling naar het lekkerste taart restaurant.

Het was geweldig wandelweer. Bewolkt en behoorlijk frisser dan de afgelopen dagen toen het toch nog tegen de 20 graden werd. 

Een wandeling van 5 kwartier lijkt tien minuten als je praat. En er wordt veel besproken. Dat maakt onze vriendschap ook zo bijzonder en dierbaar. En dat al meer dan 20 jaar.

De taart was als vanouds heerlijk.

Eenmaal weer terug bij de auto meteen door naar De Chinees in Torrox Costa waar we het galgenmaal genoten. Tja en dan is het over. Zij stapten in de auto richting Granada en wij richting De Klompen. 

Inmiddels regent het, ligt Rick even op de bank met zijn ogen dicht en tik ik het blog.

Op het snorren van de kachel na is het wel heel stil in huis. En ik kan ook niet zeggen: we hebben wijn en snoep nog.

Wel mooie herinneringen.

Dank C en A voor de heerlijke dagen.

Met groeten Ton.

Ik heb al tegen ze gepraat

​Oei, dat duurde wel ff. Maar de klus is geklaard.

Het stapelmuurtje wilde maar niet lukken ondanks dat ik er wel zin in had. En aan de stenen ligt het natuurlijk nooit. 

Ik gebruik de stenen eigenlijk altijd zoals ze zijn en zoek dan precies die steen die op die specifieke plek passen.

En laat dat nou net zijn wat me niet lukte totdat ik een ingeving kreeg. Als je nou die ouwe hakbijl pakt, dan kan je  die stenen misschien wat in vorm aanpassen.

Gelukkig is het geen graniet. De lokale rots hier is best zacht en uit laagjes opgebouwd. Daardoor laten ze zich vrij eenvoudig in een door mij gewilde vorm hakken.

Dit is dan het eindresultaat. Maar waarom duurde het dan toch nog zo lang?

Omdat het de afgelopen drie dagen stormde en daar heb ik een hekel aan. Zat derhalve heerlijk in de serre mijn toneeltekst uit het hoofd te leren en ook best vaak wat te dommelen. Dat heeft dan weer te maken met de extra toneelavonden die zijn ingelast voor de uitvoeringen van aanstaande 16 december.

Anyway. Tevreden ben ik met het resultaat. De Kumquat staat in een grote pot met rijke redelijk kalkarme aarde. 

Net als de Sinaasappelboom. 

Groeien maar.

Met groeten Ton 

Ach, de Sint is hier toch niet

​Met de Sint in het hoge noorden is er niets wat tussen de kerstversiering in staat. Dus wordt in Spanje de kerstversiering gewoonlijk vanaf half november uit de kast gehaald.

Maar dat vinden wij toch net iets té vroeg. 

Gisteravond.

Zeheggg?

Jaha?

Zullen we de kerstboom opzetten?

Is dat nog niet wat vroeg?

Eigenlijk wel.

Vanmorgen was het bewolkt en stak ik de haard aan. En ja hoor; ineens stond Rick in de woonkamer met de dozen kerstversiering.

We doen het in fases. De kleine boompjes op de piano en de sterren in het raam als eerste.

Met groeten Ton 

Beroofd

Het tweede stapelmuurtje schiet niet zo op. Het lukt niet zo goed. 

Verkeerde stenen, roep ik naar Rick.

Maar dat is nooit de oorzaak. Ik geef mezelf weer eens op de kop. Je kan het niet, het wordt nooit wat en zo nog wat dingen.

Dus sprak ik mezelf toe. Het maakt niet uit hoe het er uitziet. Heb plezier in het proces. Dus gaat het ineens een stuk beter.

Nadat ik gisterochtend stopte met werken legde ik mijn handschoenen bovenop de schep die op de grond lag.

Vanmorgen wilde ik starten en toen lag er een handschoen. Met daarbovenop een keuteltje. 

Gedver. Dus eerst dat keuteltje weggegooid en dan moet ik natuurlijk toch even ruiken. Ja hoor, dezelfde geur die aan de geurstempels op de muur zitten. De genetkat of een bunzing.

Maar het meest vreemde: de andere handschoen is weg. En dan bedoel ik echt weg. 

Meegenomen? Door een roofdier?

Van de schrik ging ik maar wat anders doen. Iets dat ook al een paar weken om aandacht vroeg.

Ik zaaide in het najaar twee soorten Aloës. Beide soorten kwamen goed op en het werd tijd om ze uit te planten

Een Zen werkje. En dat is helemaal lekker in een zonnetje.

Dan iets totaal anders.

Ik koop eigenlijk nooit steeds hetzelfde merk koffie. Alle soorten hebben wel iets wat me aanstaat. Maar dat geeft wel steeds aanpassing in de hoeveelheid koffie die ik in het filter moet scheppen. Sommige soorten zijn nu eenmaal wat sterker of bitterder.

Nu heb ik sinds een week weer een wat bitterder soort dus wil ik wat minder koffie in het filter. Zodoende schep ik het schepje vol en schud er dan wat af. Maar dan lijkt het ineens wel heel weinig en voeg ik alsnog wat toe met als gevolg dat ik het brouwsel gewoon weer te sterk vind. 

De volgende dag. Weer een schepje dat ik wat afschud en alsof mijn hand wordt aangestuurd door een kracht buiten mij, komt er toch weer een minischepje bij.

Ook vanmorgen maar nadat ik het extra beetje had toegevoegd schepte ik het er weer uit. 

Precies goede sterkte.

Wat is dat toch? Dat dwangmatige? Hetzelfde geldt namelijk ook voor tandpasta en afwasmiddel, daar doe ik ook te veel op borstel en in teiltje, alleen kan ik dat niet meer terug in tube en fles krijgen.

Met groeten Ton 

Aan een draadje

Gistermiddag zat ik even rustig te lezen in mijn stoel naast de kachel. Het zonnetje scheen en omdat ze zo laag staat reikte haar stralen tot ver in de woonkamer.

Dat zorgt er trouwens wel voor dat het stof dat op de glimmend zwarte vloertegels ligt, nogal goed te zien is. En dat terwijl we ‘s morgens onze ‘huiswerkdag’ hadden waarbij we ook de vloer dweilden.

Nou ja; schoonmaakwerk is nu eenmaal zinloos.

Anyway.

Al lezend zag ik in de hoek van mijn blikveld iets oplichten maar als ik dan opkeek was er niks te zien.

Dus keek ik maar even langer naar de plek waar het vandaan leek te komen en ja hoor.

Toen ik het ontdekt had kon ik er zelfs foto’s van maken.

Die oplichtende dunne streepjes bewogen ook steeds op en neer.

En wat blijkt: het is een spinragdraad die zachtjes meedeinde in de bewegende lucht. En die afwisselend net wel en net niet in het zonlicht hing.

Je maakt wat mee.

Met groeten Ton

Ik begreep daar geen donder van

​Een van mijn uitspraken is, Het maakt niet uit, als het maar veel is. 

Dat kan gaan over eten. Maar ook, één plasticzakje is niks maar een hele stapel is geweldig. En een gevuld houthok is ook prachtig.

Vroeguh had ik een tuinvriendin die helemaal lyrisch kon worden van een minuscuul bloemetje in haar tuin.

Ik begreep daar geen donder van want je zag dat dingetje nauwelijks. Ja natuurlijk wel als je er met je snufferd boven ging hangen maar dat is aan mij niet zo besteed. Gewoon een flinke pol met grote kleurige bloemen.

Nou ja. Met terugwerkende kracht moet ik haar toch gelijk gaan geven. Waarschijnlijk heeft het te maken met ouder worden. Iets met rust of zo.

Elke dag geniet ik, en dat al een week of twee, van deze ijle bloemetjes van de Nerine.

Wat ik trouwens ook elke dag doe is de bloemen handmatig bestuiven want hier wil ik er natuurlijk toch meer van. Daar zal ik dan wel geduld voor moeten betrachten want van zaadje naar bloeiende bol duurt vijf a zes jaar.

Met groeten Ton 

De eerste stap

​

Hier sta ik. Met mijn ingevulde aanvraag formulier om inwoner van Cómpeta te worden.

Over twee weken kan ik dan mijn Empadronamiento ophalen waarmee ik samen met een formulier van het CAK mijn overschrijving/inschrijving in het Spaanse ziekenfonds kan regelen.

Eigenlijk best wel spannend. 

Ik kondigende het twee weken geleden al aan: het aanpassen van de borderrand.

Voor…..

Na. 

Ik verzamelde zo’n veel mogelijk grote platte stenen die overal in de tuin lagen. Daarmee wilde ik links een zitrand maken en de opstaande rand een zo’n rustig mogelijke aanblik geven.

Waarom nu die aanpassing? Met mijn verjaardag kreeg ik drie citrusboompjes en toevallig zag ik bij Gardenersworld Australia een item van een citruskweker die al zijn bomen in 250 liter bakken kweekte. 

Dat leek me wel wat maar waar zet je die bakken dan. Nou op dat kleine pleintje. Maar dat was net ff te klein en de ronding te ondiep. 

Met het resultaat ben ik meer dan tevreden. Dus op deze plek komt de Kumquat te staan.

Dat houdt in dat ik nog ergens een rand ga veranderen voor een pot met een sinaasappelboom.

Met groeten Ton 

Afgeblazen

​Gisterochtend begonnen met het aanpassen van een borderrand maar moest stoppen vanwege regen.

En dat terwijl er niet eens regen voorspeld was. Nou ja. Een pittige bui van 17 mm. Voorwaar geen kattenpisje. Het bracht de totaalstand op 81 mm nadat er vannacht nog eens 2 mm viel.

Het is in Cómpeta deze week de week van de ouderen en Rick kreeg een officiële uitnodiging. Hij is in maart 65 geworden en is resident dus hij mag onder andere aanschuiven aan de dorpslunch.

Die ouderenweek wordt sinds drie jaar afgetrapt door het koor. We hebben de eerste keer een klein concertje  gegeven maar de laatste keren studeerden we dan een lied in. En dat gaat dan meer om de lol dan om echt een lied te leren. 

Dit jaar zette Rick Bohemian Rhapsody van Queen op de rol. Ten eerste omdat we vorig jaar een gezamenlijke repetitie hadden met het flamencokoor waarin we dat lied zongen tot groot enthousiasme.

Ten tweede is het lied dit jaar 50 jaar oud dus een leuke reden om het in te studeren.

Wel wetend dat er nog steeds een behoorlijk deel van de ouderen in het dorp analfabeet is en dat er maar  weinig Engelse muziek word beluisterd.

Anyway. Wij pasten onze repetitietijd aan zodat we aan het einde met een uurtje koffiepauze door konden stomen naar de Onderbroekenfabriek.

Onderwijl regende het lekker door en werd er al eens opgemerkt: als het regent komt er geen Spanjaard hoor.

Ongeveer een half uur voordat het gebeuren zou beginnen kreeg de voorzitter een bericht van de burgemeester: het regent. Er komt waarschijnlijk niemand dus als jullie willen mag je het afblazen.

We zaten met 21 koorleden in de bar en besloten gezamenlijk dan maar te annuleren en namen daar vervolgens een drankje op. 

Het werd heel gezellig.

Met groeten Ton

Bijna de helft

​Er viel regen. Wel veel minder dan de aangekondige 120 mm. En met Saharastof. Dat gaf gelukkig niet al te veel gedoe. De kleur was trouwens niet het bekende okergeel maar meer donkerbruin. 

Vrijdagochtend zag het er echt regenachtig uit. Toch bleven de donkere wolken de hele dag plagerig net ten westen van ons hangen.

Dat zorgde dan weer wel voor mooie vlekken op zee.

Maar ‘s avonds en ‘s nachts viel er dan toch 14 milimeter. Daar waren we al blij mee maar bij het stuwmeer van Viñuela viel het dubbele en bleek het al de hele dag regenachtig te zijn geweest.

Zaterdag zou een echt natte dag worden met wel 40 mm. Dat werden er 22.

Maar leidde tot lekkage in de serre. Waarschijnlijk vanwege de wind. Gelukkig viel er vannacht ook nog 19.

In totaal dus 55 milimeter en dat is mooi. 

Vandaag prachtig weer en dat is dan ook weer heerlijk. Zeker ook omdat we samen met de oudere dame van het koor gingen lunchen vanwege haar verjaardag. 86 Is ze geworden en ze zou nog graag minstens 14 jaar doorgaan. 

Met de aarde lekker nat kan ik morgen verder met een aanpassing van een stukje border. Die gaat een stukje kleiner worden zodat op de vrijgekomen plaats een boom in pot kan komen te staan.

Met groeten Ton

Claudia

​Het is warm. En dat is te verklaren. Storm Claudia die nu boven Spanje rondtolt, voert warme lucht aan vanuit Afrika en naar verluidt een berg regen en harde wind.

In de loop van de ochtend werd de bewolking dikker en…….begon de lucht bruinig te kleuren.

Oei, als het maar geen Saharastof is want dat is met regen en storm geen fijn vooruitzicht en laat dat nou net de gevreesde combinatie zijn volgens de Spaanse weerdienst. 

Nou ja, het is nog droog. Morgen zien we wel hoe terrassen en muren eruitzien.

Met groeten Ton 

Het liep weer goed af

​Sommige dingen zijn toch echt overal hetzelfde.

Ook hier zijn de katten krols. En niet zo’n beetje ook. Waarschijnlijk is onze tuin een belangrijke plek voor de territoria.

Vorige week, we zitten rustig wat te lezen, ik, en tv te kijken, Rick, toen we gestommel hoorden op het terras boven de keuken.

Hé, wat is dat?

Maar voordat dat we dat hadden gezegd hoorden we geblaas en gekrijs: katten, was onze conclusie. Het lawaai werd vervolgd door gestommel op de ijzeren wenteltrap. Blijkbaar ontvluchtte een van de beesten het slagveld.

Eergisteren hetzelfde geluid. Maar omdat we wisten wat er ongeveer gebeurde liep ik voorzichtig de serre in en deed Rick onderwijl het licht op het boventerras aan. En ja, daar vlogen de twee katten de wenteltrap af. De rode kater voorop en de Genetkat er achteraan. We denken dat die laatste de kat is die hier vaak langs het raam sluipt.

Vanmiddag hoorden we de sirene van de brandweer. Ik loop dan een rondje om het huis om te zien waar de brand is: op de bergrand aan de overkant van het dal. We konden de vlammen zien. Gelukkig stond er geen wind.

Ondanks dat de brandweer hier goed georganiseerd duurt het echt wel een half uur voordat de eerste wagens en of blusvliegtuigen ter plekke zijn.

Met een half uur was de klus geklaard.

Dit seizoen waren er opvallend weinig brandjes. Dat er nu toch nog eentje ontstond, heeft misschien te maken dat er vanaf begin oktober weer snoeiafval verbrand mag worden.

Met groeten Ton

Wat doen we elkaar toch aan

Een bliksem bezoek was het. Dondermiddag in Den Helder. Rick had ‘s avonds de vergadering van de VVE. Vrijdag wat regelklusjes in verband met mijn residentie naar Spanje en doktersbezoek.

Het was vrijdag afwisselend zeer mistig en

heel zonnig. Daar had de ramenwasser een mazzeltje aan. Wel gezellig om even een buurman te hebben.

Weer helder zicht op de stad.

Zaterdag vroeg richting Alkmaar voor een zangdag. Ook al zijn we er nog niet: het wordt al wel heel mooi. En dat met een tweede repetitie. Heerlijk om zo samen te werken met enthousiaste mensen.

We repeteerden bijna vier uur maar wel tussendoor ruimte voor koffie met cake en kruidkoek en een heerlijke lunch. Dank daarvoor.

Ook kreeg ik nog een paar verlate verjaardagskadootjes. Een mooie sleutelhanger uit Zuid-Afrika en een eurobriefje voor een kopje koffie tijdens het André Rieuconcert. Nu kunnen we met dat briefje hier normaal gesproken wel 8 kopjes koffie betalen maar wie weet is het in het stadion van het concert wel iets duurder.

Na de zangdag reisden we direct door naar Schiphol om weer naar Spanje te gaan.

Een zeer voorspoedige vlucht die ook nog eens 15 minuten korter duurde dan werd aan gekondigd. En tja, wat zijn nou 15 minuutjes? Toch lekker na best wel een intensieve dag.

We lagen vanmorgen om 02.00 uur in onze bedjes. En ja: daar zit ook een voordeel aan. Ik sliep in een ruk door tot vanmorgen acht uur.

Vandaag toch een beetje verreisd. Ik gaf wat plantenbakken water en knipte wat dorre blaadjes af. Las wat in een boek van Eckhart Tolle waarmee ik het zware gevoel van een artikel over de massamoord in Soedan weer een beetje kwijtraakte.

Wat doen we elkaar toch aan?

Vanmiddag op een feestje van twee jarige mannen die beiden 70 jaar werden. Dat was zeer genoeglijk ook omdat er veel gezongen werd.

We zongen met acht gasten een lied voor de jarigen en op de foto hieronder zong een van jarigen zelf een lied en afgesloten werd er met een lied van het koortje van dezelfde jarige. Al met al heerlijk ongedwongen met een wat flauw zonnetje, bijzondere en smakelijke tappas en een glaasje wijn.

Wat wil een mens nog meer?

Uh, de kachel stoken. De eerste keer dit seizoen.

Met groeten Ton

Zou je net zien

Van epiphytische cactussen heb ik vijf soorten. Twee soorten bloeiden de afgelopen jaren met die mooie grote paars/cyclaamkleurige bloemen. Die staan buiten in potten.

Drie soorten die wat gevoeliger zijn, staan nu in de serre waarvan een die me laatst met een grote witte bloem verraste.

Zie ik een week geleden dat een andere soort zes bloemknoppen had gemaakt.

Oei, zei ik tegen Rick, zou je net zien dat die precies uitkomen als we in Nederland zijn.

Kom, dacht ik heel slim: ik zet die plant op de koelste plek van het huis, de badkamer. Daarmee hoopte ik het proces wat te vertragen zodat de bloemen pas zouden opengaan als we weer terug zouden zijn.

Gisteravond pakte ik mijn rugzakje in en moest toen wat uit het badkamerkastje pakken. O, meteen even kijken hoe de cactus het doet.

Nou, heel goed. Zes bloemen die allemaal volledig geopend waren.

Ook al was het nog maar voor een uurtje, ik zette de plant in de keuken neer om er volledig zicht op te hebben.

Ik ben blij dat ik ze heb zien bloeien. En gelukkig heb ik de foto’s nog want als we thuis komen is dat feest echt wel gevierd.

Vanmorgen om 05.00 uur op en toen waren de bloemen nog prachtig. Ze zijn zo 5 a 6 centimeter groot waarmee ze ongeveer een derde zijn van de eerdere bloem.

Dat beloofd wat voor volgend jaar want de plant groeit als kool.

We hadden een voorspoedige reis, ondanks behoorlijke turbulentie, en genoten inmiddels al van kruidnootjes en rookworst. Wel is het koud. En vooral donker. Ook vanmiddag om 13.00 uur toen we het vliegtuig uitstapten. En toen scheen de zon zelfs.

Maar ook weer fijn om even hier te zijn. Wel drie volgepropte dagen voor de boeg voordat we zaterdagavond weer richting het zuiden gaan.

Met groeten Ton

Avondroodshow

Zondagmiddag gingen we naar een meditatie concert. Altijd leuk een concert. Toch?

Iets met klankschalen.

Allemaal keurig georganiseerd, vriendelijke ontvangst en relaxte sfeer. Niks mis mee.

Alleen denk ik niet dat het voor ons is. Op de grond hangen en ohhhhmmmm zingen. En dat minstens tien minuten per lied. Dan te weten dat ik nogal snel verveeld raak. Bij een gewoon lied vind ik al vaak bij een derde couplet: volgens mij is het wel genoeg.

Iedereen mocht doen wat hij of zij wilde doen. Of dat nu wel of niet meezingen was of dansen of liggen, met ogen open of dicht. Natuurlijk zonder elkaar overlast te bezorgen. En dat was ook helemaal geen probleem.

Ik was het probleem want mijn hemel: ik vond het niks. Dat gezang niet en dat sommigen helemaal in een soort van trance raakten ook niet. Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg hoorde ik wijlen mijn moeder steeds zeggen.

Deed ik in het begin soms mijn ogen nog wel eens open, hield ik ze later steeds gesloten. Dat was om niet geïrriteerd te raken of om mijn brein nog meer voedsel te geven om oordelen aan te maken.

Dan zijn vijf kwartieren best heel lang.

Maar werd je er rustig van, wilde Rick nog weten nadat we in de auto terug de berg opreden.

Een soort van, maar stel dat ik vannacht heerlijk aan een stuk doorslaap ga ik beslist elke week naar zo’n sessie.

Ik was gewoon om 04.15 wakker.

De dag na mijn verjaardag wilde ik Pastelles de Nata trakteren op het koor.

Dus al vroeg met het proces begonnen want natuurlijk willen we er dan zelf eerst wel een proeven bij de koffie.

Bakken vraagt precisie en ik weet niet wat ik nou anders deed dan vorige keren maar het werd een drama. Ik kreeg de gebakjes niet uit de vormpjes omdat de vulling over de deegranden was gelopen.

Tja, er werden geen Pastelles uitgedeeld.

Volgens de Engelsen was King Alfred langs geweest want die liet de cake aanbakken.

Rick bestelde originele Pastelles bakjes en ik verwachtte daar veel van. Dus gisterochtend nieuwe kans.

Foei, het zelfde probleem als in de oude vormpjes. En dat gaat ten koste van mijn immer zonnige humeur. Wel bleef ik rustig genoeg om na te denken.

Als ik nu de vulling in een pannetje tegen de kook aanbreng wordt het wat dikker waardoor het dan in het begin van het bakproces niet zo makkelijk over het deegrandje loopt. En ja, dat werkte goed.

Wel is te zien dat het deeg nog steeds niet zo hoog is al het vormpje en dat is wel de bedoeling. Daarom ga ik de volgende keer eens zelf bladerdeeg maken.

Anyway, ik bakte er veertig en die vonden gretig aftrek.

We konden gisteravond weer eens genieten van een prachtige avondroodshow.

Met groeten Ton

Hardvoetig

Als het goed is, is er vanmiddag voor mij gestemd. Dat deed een van de buren. Daarvoor werd wel eerst mijn stempas naar Spanje gestuurd en werd die, ingevuld, samen met een kopie van een ID weer teruggestuurd.

Ik had gisteravond mijn toneelles en toen ik daarna thuis het erf opreed zag ik dat er van alles was omgevallen.

Klopt zei Rick. Ineens was er een soort freak windvlaag. Het duurde misschien maar twintig seconden.

Vanmorgen zoals gewoonlijk eerst een rondje door de tuin. En nee, het viel me niet meteen op. Meer dat ik dacht: wat een ruimte.

Pas toen zag ik dat de grote Yucca was omgevallen.

Rick had me vorige week nog gevraagd of ik daarvan de grote takken wat kon inkorten of die dode bladeren zou willen verwijderen.

Nu ben ik blij dat ik dat toen niet meteen heb gedaan

want de stronk is geheel vermolmd.

In de gele cirkels zijn gaatjes te zien. Deze zijn gemaakt door een zwarte snuitkever. De vrouwtjes leggen hun eitjes in de stam waarna die uitgroeien tot dikke larven die de binnenkant van de stam opeten.

De kevers kunnen niet vliegen daarom gaat de verspreiding niet zo snel. Wel zie ik af en toe zo’n kever lopen en tja, ook al vind ik het vervelend, zet ik er wel altijd even hardvoetig mijn schoen op.

Eindelijk. Gisteren regende het drie mm en vanmiddag al vijf. De voorspellingen zeggen dat er 17 gaan vallen dus de verwachtingen zijn nog hooggespannen.

Buuf heeft mazzel gehad met het weer. Zelfs vanmorgen konden we nog heerlijk in het zonnetje buiten zitten maar vanaf 14.00 uur dan toch regen.

De week met buuf is omgevlogen. Altijd jammer dat de tijd zo snel gaat met leuke gasten. Zo direct brengen we haar naar de luchthaven in Málaga.

Dank buuf voor de gezelligheid.

Gelukkig hebben we de kaas en de foto’s nog.

Met groeten Ton

Verrekt nog aan toe

Het was een weekje met wat gedoe. Zo verrekte ik maandag mijn rug bij het klaarzetten van de stoelen voor de koorrepetitie. Dat speelde me wel een paar dagen op.

Voor de gast uit Nederland zetten we dinsdag avond de boiler aan want buuf doucht graag met warm water. Horen we donderdag ineens dat de pomp die voor de waterdruk zorgt aanslaat.

He, wat.

We keken of er ergens een kraan niet goed gesloten was of dat er ergens een natte plek te zien was. Niks.

Totdat Rick met het idee kwam om even op zolder te kijken bij de boiler.

Oei, daar liep toch echt een dun straaltje water uit.

Als het goed is komt de loodgieter donderdag een nieuwe plaatsen maar buuf heeft geen warme douche. Wel keteltjes heet water.

Zondag. Mijn verjaardag. We hadden de gasten uitgenodigd vanaf 13.00 uur. Zien we dat er motorpolitie aankomt over de doorgaande weg gevolgd door een berg wielrenners.

Oei, het zou toch niet?……

Ja dus. De jaarlijkse fietstocht die de finish op onze bergtop heeft. De weg is daarmee tot 14.00 uur afgesloten.

Snel alle gasten verwittigd dat het feest pas rond 14.00 uur kan beginnen.

Omdat het ‘s morgens nogal bewolkt was en er zelfs een paar spetters vielen leek het ons beter om voor de zekerheid de woonkamer klaar te maken voor een binnenparty.

Dat viel dan weer helemaal mee. Het werd zelfs weer zo zonnig dat de statafels in de schaduw werden gezet.

O, wat een bevoorrecht leven. Met mensen die je dierbaar zijn zo heerlijk onbekommerd buiten genieten van een hapje, drankje en leuke gesprekken.

De meeste van onze vrienden komen van het koor en het toneel.

Nu werd er niet toneelgespeeld maar wel gezongen.

Vanmorgen de laatste spullen weer op hun plaats gezet en kon ik de kaarten even rustig nalezen.

En de kadoos bekijken. Helemaal blij mee. Planten en een mooie pot. Een snoeischaar om stekjes mee te knippen en……van Rick kreeg ik een kaart voor een concert van André Rieu in Malaga.

Ook tussendoor een berg appjes en telefoontjes met felicitaties.

Kortom: ik ben op meer dan gepaste wijze gepensioneerd.

Met groeten Ton