Verrekt nog aan toe

Het was een weekje met wat gedoe. Zo verrekte ik maandag mijn rug bij het klaarzetten van de stoelen voor de koorrepetitie. Dat speelde me wel een paar dagen op.

Voor de gast uit Nederland zetten we dinsdag avond de boiler aan want buuf doucht graag met warm water. Horen we donderdag ineens dat de pomp die voor de waterdruk zorgt aanslaat.

He, wat.

We keken of er ergens een kraan niet goed gesloten was of dat er ergens een natte plek te zien was. Niks.

Totdat Rick met het idee kwam om even op zolder te kijken bij de boiler.

Oei, daar liep toch echt een dun straaltje water uit.

Als het goed is komt de loodgieter donderdag een nieuwe plaatsen maar buuf heeft geen warme douche. Wel keteltjes heet water.

Zondag. Mijn verjaardag. We hadden de gasten uitgenodigd vanaf 13.00 uur. Zien we dat er motorpolitie aankomt over de doorgaande weg gevolgd door een berg wielrenners.

Oei, het zou toch niet?……

Ja dus. De jaarlijkse fietstocht die de finish op onze bergtop heeft. De weg is daarmee tot 14.00 uur afgesloten.

Snel alle gasten verwittigd dat het feest pas rond 14.00 uur kan beginnen.

Omdat het ‘s morgens nogal bewolkt was en er zelfs een paar spetters vielen leek het ons beter om voor de zekerheid de woonkamer klaar te maken voor een binnenparty.

Dat viel dan weer helemaal mee. Het werd zelfs weer zo zonnig dat de statafels in de schaduw werden gezet.

O, wat een bevoorrecht leven. Met mensen die je dierbaar zijn zo heerlijk onbekommerd buiten genieten van een hapje, drankje en leuke gesprekken.

De meeste van onze vrienden komen van het koor en het toneel.

Nu werd er niet toneelgespeeld maar wel gezongen.

Vanmorgen de laatste spullen weer op hun plaats gezet en kon ik de kaarten even rustig nalezen.

En de kadoos bekijken. Helemaal blij mee. Planten en een mooie pot. Een snoeischaar om stekjes mee te knippen en……van Rick kreeg ik een kaart voor een concert van André Rieu in Malaga.

Ook tussendoor een berg appjes en telefoontjes met felicitaties.

Kortom: ik ben op meer dan gepaste wijze gepensioneerd.

Met groeten Ton

Gelijk een dweil

Stekken van de Epiphyllum oxypetalum bloeien pas na drie jaar.

Geduld zou ik dus hebben moeten betrachten maar tot mijn verbazing zag ik drie weken geleden een bloemknopje ontstaan aan mijn één jaar oude stek.

Na twee weken was het al best groot.

En gisteren zag ik ineens dat de bloemknop dikker en witter werd.

Zou zij vannacht opengaan? Want ja, deze bloemen gaan ‘s nachts open. Zo ongeveer vanaf 20.00 uur tot 06.00 uur de volgende morgen en bloeien maar een nacht.

En ja. Zo tegen half negen was ie half geopend maar toen moesten we de deur uit om buuf op te halen. Die komt een weekje logeren.

Toevallig vloog ze met hetzelfde vliegtuig als de vrienden uit het dal en die boden aan om buuf mee te nemen en af te zetten ‘bij de vuilnisbakken’. Dat scheelt ons twee uur rijden van en naar het vliegveld.

Als we nou eens een fles Cava meenemen en een paar stoelen, drinken we daar een glaasje bubbels als welkom, stelde Rick voor.

Tja, is dat nou wel een goed idee? Als het nu hoogzomer was en lekker zwoel.

Maar het is lekker zwoel, kreeg ik als weerwoord. En ja, het is veel te warm voor de tijd van het jaar. Het werd gistermiddag nog 28 graden.

Dus zaten we rond 21.00 uur klaar en was het, met 23 graden, nog aangenaam warm. Zeker voor de verkleumde Nederlanders.

Zodoende zaten we ongedwongen een kwartiertje onder een prachtige sterrenhemel te kletsen. En wie let er dan op de vuilcontainers op de achtergrond?

Daarna door. De vrienden daalden de diepte van het dal in en wij reden naar de kam van onze berg.

In de serre was de Koningin van de Nacht inmiddels helemaal open. Prachtig is ze ook al vond ik de aangekondigde bedwelmende zoete geur wat tegenvallen.

Tja, en zo troosteloos hing ze er vanmorgen bij. Gelijk een ouwe dweil.

Met groeten Ton

De wal keert het schip

Het uitje van de gardenclub ging naar een kweker in het grootste aaneengesloten kassen gebied van de wereld. Al het wit op de foto, van het internet geplukt, zijn kassen. Het ziet er vreselijk uit. Ook als je tussen die kassen door rijdt. Het leek wel op een wereld na het instorten van de civilisatie. Plastic, plastic, plastic.

Wat kan hier nou groeien?

Na een introductie gingen we kassen in en dan ben je direct in een totaal andere wereld.

Een tropische wereld en zo groen. Het overdonderde eigenlijk iedereen.

Deze tomatenplanten werden begin augustus geplant en waren nu ongeveer anderhalve meter hoog.

En de eerste vruchten waren al te zien. De planten worden bestoven door bijen en hommels. Leuk was dan om te horen dat bijen de zoete planten bestuiven zoals meloenen. De hommels zijn meer voor paprika’s en tomaten. De planten groeien bijna een jaar lang door en dragen steeds vruchten. In juli worden ze dan gerooid waarna er in augustus weer nieuwe planten worden geplant.

De gids vertelde dat er vanwege de aanhoudende droogte steeds beter wordt gelegd op hergebruik van water. Daartoe wordt er veel gekweekt in bakken met cocopeat. Dat laatste zorgt er ook voor dat er nooit een certificaat van biologische teelt verkregen kan worden.

Inmiddels wordt er ook gebruik gemaakt van ontzilt zeewater.

Dit bedrijf maakt geen gebruik van pesticiden. Er wordt van alles aan gedaan om insecten buiten te houden. De zijkanten van de plastic kassen bestaan uit fijn gaas. De kassen hebben daarnaast alleen opengaande ramen aan de bovenkant van de kas en daar schijnen eigenlijk geen insecten door naar binnen te komen.

Voordat we een kas ingingen moesten we door een sluis. De geel en blauwe kaarten zijn plakkerig en trekken insecten aan. Deze kleuren zijn het meest aantrekkelijk voor het kleine gespuis.

Hier werd uitgelegd hoe eventuele plaaginsecten werden bestreden want uiteindelijk zullen die altijd binnenkomen.

Allerlei, spinnetjes, sluipwespen en nematoden worden ingezet ter bestrijding.

Volgens de gids wordt er ongeveer voor 30% van het gehele areaal op deze wijze geteeld.

Ondanks de wat meer kritische vragen kregen we niet duidelijk hoe het was gesteld met de illegale slecht behandelde plukkers want dat dat er is geen geen geheim.

Langzamerhand begint men ook hier in te zien dat er grenzen worden overschreden. Er wordt de laatste jaren dan ook meer gedaan aan biodiversiteit. Zo worden er meer bomen geplant en groenstroken aangelegd. Het lijkt er op dat doordat het natuurlijke evenwicht zo ernstig is verstoord er juist in de kassen veel overlast ontstaat. Heet dat niet: de wal keert het schip?

Anyway. Het was zeer leerzaam en de proeverij na afloop was heerlijk.

Vanuit Cómpeta was het ruim anderhalf uur rijden maar omdat we met vier Nederlanders in een auto waren konden we lekker kletsen.

Op de terug weg namen we de lunch in Salobreña. Heerlijk. Wel stootte ik mijn glas met wijn om en mijn tafeldame ving dat allemaal op in haar schoot.

Dat was dan niet echt fijn maar omdat zij ook in de mijn toneelclub zit, gingen we eerst naar mijn huis om haar kleren even snel te wassen en in de droger te doen.

Daarna door naar toneel.

Al met al best een lange en intensieve dag maar ik houd er van.

Met groeten Ton

Weeïg

Omdat Rick op zaterdagochtend een zangles geeft in Cómpeta ga ik soms mee naar het dorp om even naar de markt te gaan of een koffie te drinken met een vriend of kennis die ik daar dan ontmoet.

Zo ook afgelopen zaterdag en omdat het nogal vroeg was hing er nog wat mist.Vandaar het wat dromerige beeld. Maar ook zonder mist is het het mooiste minipleintje van het dorp.

Hoe vaak ben ik al niet langs dit nisje gelopen? Duizend keer? In ieder geval staan er altijd bloemetjes en een kaarsje.

Gistermiddag lunchten we bij M. Zij verzorgt de catering bij mijn verjaardagsfeestje.

Om te proeven, zei ze, of je het wat vindt.

Nou en we aten onze vingers er bijna bij op. Heerlijk was het.

Om bij haar te komen reden we 19 kilometer terwijl haar huis hemelsbreed slechts anderhalve kilometer bij ons vandaan ligt. Ons huis ligt tussen de bomen op het platte stukje berg.

Bij de cateraarster stond een Johannesbroodboom. En wat ons opviel is dat deze boom die nu in bloem staat een behoorlijk weeïge geur afgaf. Mij is altijd verteld dat het alleen de mannelijke boom is die zo wee ruikt maar dat is dus niet zo. De geur van de vrouwelijke boom is wel wat minder sterk.

Wel kon ik nu goed het verschil zien tussen de mannelijke en vrouwelijke bloemen. De foto hierboven is van de vrouwelijke bloem.

Deze bloemen zijn de mannelijke variant die in onze tuin staat.

Das dan ook weer duidelijk.

Beide bomen worden trouwens druk bezocht door bijen.

Met groeten Ton

Het regent hier ff flink door

Het was nogal zonnig voor een regenachtige dag.

Als alle regen zou zijn gevallen die in de afgelopen twee weken was voorspeld, zou er een duidelijk einde aan de droogte zijn gekomen.

Maar niks van dat alles.

Natuurlijk zagen we donkere wolken die zich gedurende de dag samenpakten maar het bleef droog boven De Klompen.

Wel kregen we aan het einde van de middag bericht uit het dorp. “Het regent hier ff flink door.”

Dat is dan wel een beetje een domper ook al weten we dat de regen die daar en in het natuurpark valt ook onze watervoorziening ten goede komt.

Maar er zijn beslist ook lichtpunten in ons droge bestaan.

Schreef ik vorige week nog dat ik bang was dat de mango periode wel eens klaar zou kunnen zijn is het tegendeel waar.

Rick wandelde afgelopen woensdag van Torrox naar Malaga. Hij had zonder ongemakken de 45 km overbrugt en appte dat hij met de bus van16.00 terug zou komen. Dat betekent dan dat hij zo rond half zes op de berg aankomt. Een paar minuten meer of minder. Maar niks. Pas tien voor zes reed de Panda het erf op.

Rick stapte helemaal enthousiast uit.

Je raad nooit wat ik heb?

Een blaar?

Nee: mango’s.

En hij pakte een tas uit de achterbak met bijna negen kilo mooie rijpe vruchten.

Ik keek natuurlijk eerst gewoon bij de vertrouwde plek maar daar lag er niet een. Maar een kilometer verder is ook een perceel met mango’s. Alleen ligt dat net wat hoger op de berg waardoor we die niet zagen en daar lagen ze. Sommigen zijn wel wat beschadigd van de val.

5.3 Kilo vruchtenpuree hield ik over en dat zette ik in de vriezer. Helemaal blij natuurlijk.

Vanmiddag hield ik het niet langer en stapte in de auto om naar de nieuwe plek te gaan en ja hoor weer een flinke hoeveelheid. Alleen waren niet alle vruchten rijp dus die liggen nu in de serre in een zak om na te rijpen. En…daarnaast nog 2,4 kilo pulp.

Morgen wordt het dus inmaak dag met een record gewicht. Ik heb potjes genoeg.

Anyway.

Zeheg, zei Rick.

Jaha.

Eigenlijk was ik niet zozeer met die regen bezig maar met pannenkoeken. Die bleven maar in mijn gedachten springen. Heb jij er ook zo’n zin in?

Dus stonden we om half negen nog aan het aanrecht te smikkelen.

Met groeten Ton

Vissen

Yep.

Het najaar is hier een heerlijke tijd. Milde temperaturen, we gingen zelfs even naar het strand. En…er zijn meer wolken. Die zorgen voor prachtige zonsondergangen. Deze was van afgelopen zaterdag.

Hoe zit het ook alweer? Klagen over iets en dan niks doen om het te verbeteren. Dat levert niks op; anders dan dat ik zelf gelijk heb en houd.

Bij de gardenclub klaag ik dat er te weinig leden komen tijdens de maandelijkse bijeenkomsten of uitjes. Op die bijeenkomsten is het dan de bedoeling dat er plantjes ingebracht worden die dan gekocht kunnen worden door de aanwezige leden. Maar de inbreng van plantjes is ook niet niet direct overweldigend te noemen. Het meeste komt dan van de voorzitster van de club. De opbrengst is voor de pot waaruit tijdens de kerstlunch de drankjes worden betaald. Tja en dan is het met die lunch ineens dat alle leden er zijn.

Nu neem ik zelf altijd wel een paar plantjes mee maarrrrrrr bedacht ik me van de week: het is het wel het minimale.

Dus ging ik afgelopen dagen aan de slag. Zocht eens goed in tuin en plantenkraamkamers of er bruikbaar spul was om te stekken. En dat was er natuurlijk.

Dus staan er nu, na telling 46, potjes klaar. Ze staan beschut onder het schaduwgaas en kunnen de komende maanden lekker gaan groeien.

Bij de toneel lessen ging ik deze week ook naar de les voor beginners. De regisseuse had gevraagd of een wat meer ervaren speler wilde komen. En niet alleen vind ik het gewoon leuk maar ook met nieuwkomers is er voor mij meer dan genoeg te leren. Dus wellicht volgende week ook.

Wel is het inmiddels, voor het eerst in ons bestaan hier, dat we beperkt worden door maar een auto. En nee, er komt beslist geen tweede auto maar de gedachten gaan, en eigenlijk is dat in Los Zuecos vloeken in de kerk, richting een elektrische fiets. Of misschien zelfs wel zo’n door ons verketterde fatbike.

Het kan verkeren.

Gek ben ik op glas. Kom ik een paar weken geleden bij vrienden staan daar een paar bakken vol met gekleurde glazen bollen.

Wat een mooie glazen bollen hebben jullie. Ja uh, gekregen en in de schuur staat nog meer.

Nou mochten jullie er ooit aan denken om ze weg te doen dan houd ik me aanbevolen. En wat kreeg ik gister? Een zak met van die bollen.

Vanmorgen poetsen en een schaal zoeken waar ze op passen. De schaal is een glazen deksel van een elektrische paellapan. Die ik natuurlijk uit een container heb gevist.

Had ik al gezegd dat ik gek ben op glas.

Met groeten Ton

Warmpjes

We zitten er weer warmpjes bij. Of uh we hadden het vandaag warm. Voor de komende winter hebben we weer haardhout genoeg en dat was ff buffelen.

Vorige week haalde ik de houthokken leeg en zou de muren schilderen maar dat kwam er niet van. Uitstellen hé Tonnie.

En vanmorgen kwam de bezorger met vier kuub hout.

Het verbaast ons altijd hoe de mannen ook met soms grote vrachtwagens de krappe draai ons oprijpad op weten te maken.

Het stofte wel een beetje veel toen hij de laadbak liet kiepen.

Daarna was het aan ons om de boel op te stapelen.

Wel hadden we nog snel een kruiwagen gekocht want de vorige, 20 jaar trouwe dienst, had ik begin dit jaar naar de vuilcontainer gebracht vanwege heel oud en doorgeroest.

En zo ziet het er nu uit, zelfs de straat is schoon gespoten.

Met groeten Ton

Het is terug

Oktober, mijn geboortemaand en dit jaar zelfs mijn eerste pensioenmaand. Ook al gaat dat maar over de laatste dagen van de maand.

Na drie jaar van onrust die in het koor ontstond door een dame met een psychische aandoening is na haar uitzetting uit het koor niet alleen de rust weer gekeerd maar, belangrijker, het plezier. Een groot deel van de leden komt al ver voordat de repetitie begint om wat te kletsen. Ook het groepje dat altijd na de repetitie een drankje drinkt is verdubbelt naar bijna 20 personen. En tijdens het oefenen wordt er fanatiek gezongen en het lijkt er zelfs op dat er ook thuis meer wordt gerepeteerd. Kortom: het is weer leuk. Ook drie nieuwe zangeressen doen een flinke duit in het zakje met enthousiasme. Ook al omdat ze goed kunnen zingen en twee lezen er muziek wat het instuderen vergemakkelijkt.

Bijna net als bij het toneel. Ook daar groeit het aantal deelnemers en wordt er bijna fanatiek geoefend.

Er is een nieuwe ruimere oefenruimte waar na het oefenen nog wat na gedronken kan worden. Yep, en daar drink ik dan een wijntje.

Toen ik gisteravond terugreed na de toneelrepetitie zag ik een Nachtzwaluw op onze toegangsweg zitten. Een duidelijk herkenbare vogel. Toch bijzonder omdat ik hem/haar voor het eerst zag.

Het lijkt erop dat er dit jaar een vroeg einde lijkt te komen aan het mango rapen. Dat is jammer maar tot zover had ik bijna vijf kilo mangopuree ingevroren. Vanmorgen kookte ik dat tot moes en deed het in gesteriliseerde potten.

Oei, dat gaan we de winter niet mee doorkomen. Maar: blij met alles.

De Payrus is echt binnen een jaar bijna drie meter hoog geworden en geeft in de serre van dat prachtige gefilterde licht.

Zo zagen de zaailingetjes er op 17 augustus vorig jaar uit.

Het was een wat lome dag vandaag. Tijd om kwetsbare plantjes in de serre te zetten.

Het rekje staat nu wel vol. Tijd voor meer stellage ruimte.

Met groeten Ton

Ik kon het niet meer opbrengen

Zo zag de lucht er zondagavond uit. Laaghangende bewolking vanwege de staartjes van Gabrielle. Regenen deed het trouwens niet, dat gebeurde pas vanmorgen rond een uur of zeven. Vijf mm. Niet echt heel veel maar net lekker om alles fris te laten ruiken en…..de kop is eraf.

Ik hoorde het zo links en rechts: ik begin nu wel moe te worden hoor. Ik heb last van spierpijn. Ik heb blaren.

En ik had alleen wat last van vermoeidheid. Ik ben dan ook heel blij met de nieuwe wandelschoenen die ik nog vlak voor de Nijmeegse kocht.

Ook de laaste dag was prachtig ook al blijkt dat we dag vier altijd dezelfde route lopen. Het duurt soms wat lang voordat ik dit soort dingen doorheb.

De lucht betrok gedurende de dag. Eigenlijk best fijn.

Waarschijnlijk heb ik deze boom tegen rots eerder laten zien maar het is dan ook wel een mooie compositie.

Ook zondag een flinke klim. Hier een pauze op het hoogste punt; 1086 meter.

Daarna weer langzaam afdalen.

De wolken hangen prachtig boven de bergen.

Zo tegen 15.30 in het dorp waar we de gezamenlijke maaltijd hadden bij Hotel Balcon de Cómpeta.

In buffet vorm. Nou, dit vult de gebruikte calorieën wel weer aan.

Om 17.00 uur haalde Rick me op. Hij was ‘s middags naar de kust gereden om te lunchen met de oudere dame van het koor.

Ik schreef geen blog meer gisteravond. Eerst deed ik een korte verlate siesta. Daarna zat ik anderhalf uur te bellen met de Italiaanse vriendin en daarna? Was het donker en ik probeer voor een betere nachtrust na 21.00 uur niet meer op een beeldscherm te kijken. Zelfs al staat dat op lage lichtintensiteit en is de kleur zachtgeel.

Niet dat ik al veel verschil merk trouwens.

Met groeten Ton

Hoe blijft het plakken?

Dag drie alweer. We startten in Canillas de Albaida. In dezelfde rivier als vorig jaar maar nu liepen we eerst stroomafwaarts voordat we een hele flinke klim het dal uit hadden.

Eenmaal boven hadden we wel het idee op een hoogvlakte te staan. Dat was trouwens heerlijk want het waaide er een beetje en het was beslist een graad of vijf warmer dan gisteren. Zweten dus.

In de schaduw van een paar ouwe kurkeiken stond de koffietent.

Ja, daar blijf ik gewoon van onder de indruk.

Tijdens deze pauze zagen we ook de groep met de kortste afstand. Dat komt omdat wij een grote rondtrekkende beweging maakten. Ik kende een van de wandelaars via de toneelclub.

Hoe is het met je been?

Uh, nou uh, goed.

Maar we hoorden dat je een wond aan je been had opgelopen.

O maar, dat was de andere Ton.

Zo krijg je dus praatjes in de wereld. Maar ik was wel geraakt door de oprechte bezorgdheid die er in had geklonken.

En verder. Het was een prachtige tocht. Helemaal mijn landschap. Omdat sommige delen van de paden best breed waren konden we gezellig keuvelen en dat deden we. Ik had echt leuke gesprekken met de medewandelaars.

Dit deel van het natuurpark is wat woester. Diepere dalen die ook wat smaller zijn/lijken en soms meer het idee hebben van een kloof.

Altijd indrukwekkend om te zien hoe de wanden begroeid zijn. Hoe blijft het plakken?

Op de terugweg was het afdalen soms behoorlijk steil maar dat is hier al achter de rug. We lopen hier langs een arroyo. Een rivierbed waar alleen tijdens regenval water stroomt.

Dit is een rivier, dezelfde die we in het begin overstaken maar dan stroomopwaarts. Een rivier voert het hele jaar water.

Een stevige wandeling was het en zo links en rechts bespeurde ik wel wat klachten over vermoeidheid, stijve spieren en een sporadische blaar. Van het laatste heb ik tot nu toe geen last.

Fingers crossed.

Met groeten Ton