Dauw

Het is nog gewoon elke dag dertig graden en toch? Dat de herfst er aan komt merk je ook hier. De dagen worden korter en de zon staat lager aan de hemel. En….je ruikt dat onmiskenbare. De geur van de verdroogde vegetatie die vanwege dauw nat geworden is.

Maar ook dat de Bijeneters groepen vormen om naar Afrika af te reizen. Ik zie al een paar dagen een vlucht? van zo’n twintig vogels en die maken niet alleen veel maar ook een zeer herkenbaar geluid. Ze vliegen soms zo laag dat ik de pertolkleuren geel/groen en blauw goed kan zien.

Tijdens de toneellessen van afgelopen dagen werd meerdere keren genoemd er zo weinig insecten/muggen zijn. Dat is voor mensen die ‘zoet bloed’ hebben misschien fijn maar er zijn daarmee ook weinig zwaluwen en die werden dan weer wel gemist.

Voordat we naar het noorden afreisden, konden we eigenlijk nog gewoon gebruik maken van de serre. Nu is het daar te heet. Zelfs met de schuifdeuren wijd open. Tja, en dat is voor mijn plantjes dan weer niet zo prettig. Dus knutselde ik er vanmiddag een tarp overheen.

Ben nieuwsgierig te merken hoe groot het verschil in hitte is morgen.

Trouwens: met de wind van de afgelopen dagen kon ik heerlijk het ontbijt in de serre eten maar zo tegen tien uur vluchtte ik dan snel de koelte van het huis in.

Zo tegen het einde van de droge tijd is het bijna een wonder dat dan de bloem van de Sea Squill uit de grond tevoorschijn komt.

Met groeten Ton

Nou ja

Wat gebeurt er toch op mijn ouwe IPadje?

Youtube weigerde te laden gelijk met dat de nieuwe Blogapp dat ook deed. Maar vanmorgen kreeg ik als vanouds weer filmpjes te zien en kon ik weer naar Aafje Heynis luisteren. En tot mijn verrassing kreeg ik de blog app ook weer geopend.

Dus vandaag maar een blogje met voor mij oude info.

Een van de kleine huisjes aan de gracht in Den Helder wordt leeggehaald. Waarschijnlijk zijn de oude bewoners naar een verzorgingshuis. Anyway. De huisraad werd vorige week vrijdag aan de weggezet en na ongeveer tien minuten werden de eerste spullen al meegenomen.

Elke dag rijdt er een jonge vrouw in een booster door de straat. Meestal zit een van haar kinderen dan op de achterkant. Er werd gestopt een een groot poppenhuis en een metershoge beer werden opgeladen en ging het spul rechtsomkeert naar huis. Een paar minuten later waren ze weer terug. Nu ook met oma. Er werd driftig tussen de spullen gezocht naar bruikbaar spul en met opnieuw een flinke buit reden ze weer weg.

Zo’n hoop met spullen heeft een eigen dynamiek want zaterdag zagen we ineens dat er een vogelhuisje werd neergezet en nog wat later een rood tafeltje. Het vogelhuisje was met een uur alweer weg net als een zaagtafeltje en wat bloempotten. Het rode tafeltje ging uiteindelijk met de hele bubs maandagochtend de vuilniswagen in.

Je handen jeuken zeker hè, zei Rick. Toen ik weer eens zat te gluren.

Ja

Maar ik kwam er niet aan toe om naar beneden te want er stond toen net weer een echtpaar met een paar paraplu’s en een parasol in de handen.

Zondagochtend liep een van de buren uit het complex naar de vuilcontainers.

Ik opende het raam en vroeg of buurman even wilde kijken of ‘dat Keulse potje nog heel is’.

Ja riep buurman.

En dat staat nu op het aanrecht.

En dan nog de foto van de potten vijgenpuree. Hopelijk kan ik volgende week nog een laatste keer wat vijgen oogsten voor een pot of zes.

Vandaag was het niet mijn weer. Harde wind en dat in combinatie met 30 graden is dan net iets minder leuk dan dat ik dat normaal al vind.

Rick had vanmorgen al een vergadering met het bestuur van het koor. Ik ging mee naar het dorp om intussen boodschappen te doen maar zat uiteindelijk anderhalf uur te praten met kennissen op het plein.

Zullen we met R een menu del dia scoren in El Recreo, appte Rick.

Tuurlijk, dat lijkt me heerlijk.

‘s Middags deden we een siësta en later tutte ik met plantjes en zaden want over een paar weken is er weer plantenbeurs met de gardenclub.

Met groeten Ton

Saharastof

 Het lijkt wel alsof we hier al weken zijn.

De toneelsessie duurde drie uur. In Nederland had ik de tekst al uit het hoofd geleerd maar om ineens in het groepje te komen waar al twee maanden samen is gerepeteerd maakte me toch echt onzeker.

Ik had de zenuwen het eerste half uur dan ook niet onder controle en zat met een trillende hand die maar niet tot rust wilde komen. 

Geeft niet, zei de regisseuse, dat gaat vanzelf weg en je doet het goed. En het ging over.

Heel leuk om dan na dat alleenige geoefen te zien dat het allemaal keurig op zijn plaats valt. Het werd ook een repetitie waar veel werd gelachen. 

Op weg naar huis zag ik nog een vijgenboom die afgeladen was met vruchten. Ik stopte om te zien of de vruchten nog wel goed waren want de vijgentijd is hier al achter de rug.

Normaal gesproken staat hier dan een foto van, in dit geval zestien potjes vijgenpuree, maar het uploaden van foto’s lukt niet.

Zodoende reed ik een half uurtje later al met een tas terug naar de bewuste boom en plukte 5,7 kilo vijgen die ik verwerkte tot 16 potten jam. Of eigenlijk vijgenpuree wat ik voegde geen suiker toe.

Daarna zette ik al de meegenomen plantjes en stekjes in potten en vazen. (Ook geen foto) 

Vervolgens naar het verjaardagsfeest waar we de enige gasten waren omdat het echte feest al was gevierd toen we nog in het noorden bivakkeerden. Het was gezellig en het gedicht van Rick en mijn wat satirische verhaal over ouder worden werden met instemming aangehoord.

Er was heerlijk gekookt en we taaiden tegen elven af naar huis.

Het was wel een warme dag met dertig graden en behoorlijk wat Saharastof in de lucht. Op het door mij ‘s morgens schoongespoten terras lag alweer een gelig laagje poeder. 

Maar we zijn weer helemaal thuis.

Met groeten Ton

We zijn weer over

Het is weer zover: ook de nieuwe app werkt niet meer. Derhalve een kort blogje zonder foto op de officiële bloggersite waar ik op de IPad maar zeer beperkt mee kan werken.

We zijn aangekomen op de berg na een zeer voorspoedige, 2 uur en twintig minuten, en gezellige vlucht, leuke mensen naast ons om mee te praten.

Eerst een rondje door de tuin. Omdat het al donker was nam ik de telefoon mee om wat bij te lichten. Oempf, het zag er zeer droog uit maar het leek erop dat er geen planten waren doodgegaan. Of in ieder geval niet heel duidelijk. Om dat te zien is daglicht nodig. Wel zag ik dat mijn trots: de eerste echte sinaasappel, nog steeds aan de boom hangt.

29 Graden was het in huis. Warm maar niet ondraaglijk. Het werd niet heel veel koeler nadat we de deuren hadden opengezet maar door de verplaatsende lucht voelde het wel aangenamer aan.

Op weg naar Los Zuecos haalden we eerst wat boodschappen bij de LIDL dus hoeven we daar vandaag niet de deur voor uit en konden we gewoon even een bakkie koffie en thee zetten. Daarna de tassen uitpakken.

“Dus hoeven we vandaag de deur niet uit” schreef ik. Maar ik heb vanmorgen een drie uur durende toneelsessie en vanmiddag zijn we uitgenodigd voor een 60 jarig verjaarsfeest.

Kortom: de eerste dag zit behoorlijk vol. 

Wel zal ik, voordat ik wegga, de terrassen afspuiten want die zijn behoorlijk stoffig. Rick zal zich intussen bezighouden met het vegen van oprit en grintterras.

We sliepen trouwens heerlijk en dat zonder airco of ventilator. Eigenlijk worden we zo langzamerhand toch behoorlijk Spaans.

Met groeten Ton

Taiko

Vanmiddag deden we onze reguliere middagdienst in de Hortus. Nou, zo regulier was ie trouwens niet. Het was er druk vanwege een bruiloftsfeest. Het thema was duidelijk: Japan.

De evenementenkas was prachtig versierd met Japanse lantaarns en slingers. Ook waren er verschillende kraampjes met activiteiten zoals origami, trommelen en spelletjes.

Zo tegen vier uur toen alle gasten waren gearriveerd werd er getrommeld. Prachtige trommels. De mooiste worden uit een stuk hout gehakt.

Tai Ko heet de stijl en het betekent grote drum. Ik vond het prachtig.

Leuke afsluiting van onze middagdiensten in de hortus. Alleen morgenochtend nog water geven en dan is dat weer klaar.

Ik had nog wel een mazzeltje: na zes weken van proberen of er zaadjes aan de Papyrusplant zaten was het dan eindelijk raak.

Waarom nog meer zaadjes terwijl ik al volwassen planten heb in Spanje? Omdat ik veel vragen van gardenclubleden kreeg of ik meer plantjes had voor de plantenbeurs.

Met groeten Ton

Ze zou zich omdraaien in haar graf

Vandaag een zangdag in Hilversum. Bij de vriendin waar we tijdens de Utrechtse zangweek logeerden. Het voelde beetje als een thuiswedstrijd.

Tijdens het binnenlopen van de zangers kwam het gesprek even op mode, vriendin zit al haar hele leven de mode business.

Wat is dat nou voor nieuwe rage van vrouwen om steeds een truitje of blouse een klein stukje in de broek te stoppen? Vroeg ik naar aanleiding van een blog van Angry old wife. Vroeger wilde je gewaarschuwd worden als er een stuk van je overhemd uit je broek hing.

Tja, dat is mode en het heet een French tuck. Zo zie je hoe het idee over mode door de tijd veranderd.

Ik zeg nog wel eens dat tegenwoordig het dragen van streepjes broeken met een bloemetjes shirt en een geblokt jasje geen probleem is maar dat mijn moeder zich waarschijnlijk omdraait in haar graf.

Anyway. We moesten de te zingen liederen thuis oefenen zodat we vandaag een flinke slag zouden kunnen maken met samenzang. En dat ging geweldig. Heerlijk als je meteen kunt beginnen met het maken van muziek.

Ook wij studeerden afgelopen weken veel. Voor mij is dat altijd net wat lastiger dan voor Rick omdat ik maar met een vinger op de piano kan spelen. Hoe mijn stem samenklinkt in het geheel, mis ik dan.

Gisteravond zongen we voor het eerst samen, een recept voor frustratie, want met de tegenstem van Rick raakte ik de weg kwijt.

Geen probleem, zei hij, morgen valt het allemaal keurig op zijn plaats als we de hele akkoorden horen. En dat was ook zo.

We zongen zonder moeite drie uur lang en…..maakten ook opnames die goed genoeg waren voor verdere thuisstudie.

Kortom: iedereen was helemaal blij.

Tussendoor nog een lekkere lunch dus wat je wil je nog meer? Nou een snelle tocht terug naar huis maar twee uur in de trein is niet snel. Zeker niet met een kwartier vertraging.

Maar nu, lekker thuis, op de bank zitten we gewoon na te gloeien.

Dank zangers en pianiste voor deze inspirerende dag.

Met groeten Ton

De laatste?

Dit is het blog van donderdag 7 augustus.

Nee, nog niet de laatsten er staan er nog minstens vijf in de agenda.

Afgelopen dinsdag dineerden we bij mijn vriend en zijn vrouw. Altijd veel te bespreken omdat we elkaar gewoon te weinig zien. En zeker nu omdat ze een huis aan het bouwen zijn. Dat doen ze grotendeels zelf en na de maaltijd kregen we een uitgebreide rondleiding. Het wordt prachtig.

Gisteren reisden we naar de provinciehoofdstad waar we lunchten bij een vriendin.

Dat is voor Rick altijd een trip down memory lane omdat hij hier is opgegroeid. We zouden met de bus kunnen maar lopen liever door de stad.

Hier de grote of Sint Bavokerk.

Omdat we ons vergist hadden waren we een uur te vroeg en zaten daarom eerst lekker op een terras.

Wat later verder langs het Spaarne.

Bij de vriendin was het zeer genoeglijk en nuttigden we soep en bananenpannekoekjes. Onderwijl praatten we bij en toen mijn tweedehandsspijkerbroek ter sprake kwam, werd er gemeld dat er om de hoek een Woord en Daad winkel zat.

En terwijl Rick op het hondje paste gingen vriendin en ik even shoppen.

in de tweedehands winkel was het heel gezellig. Er was een inloophoek waar koffie werd gedronken, gehaakt, kranten gelezen en gepraat. Deze combinatie zou ik in Den Helder ook graag zien.

Anyway: ik kon deze koetjes niet laten liggen. We weten nu alleen niet of ze in Den Helder horen of mee gaan naar Spanje. We neigen naar het laatste waar ze dan in de serre komen te hangen.

Het hangt ook een beetje af van de ruimte in de koffer want er is nogal wat aangeschaft hier. Nieuwe broeken, wandel-en nette schoenen in de uitverkoop en behoorlijk wat tweede hands kleding.

Zo tegen vieren naar vrienden in Velsen waar de dineerden. Ook hier voldoende gespreksstof en onderwijl aten we een hele tappasplank leeg.

Als bonus schoven de dochters wat later ook aan voor de BBQ. En dan hebben we ineens hele andere gesprekken. Voor ons als kinderlozen altijd fijn om te horen hoe de jeugd in de huidige tijd staat.

We gingen dan ook laat naar het noorden. Waar we dankbaar voor al onze leuke contacten pas om 01.00 uur in bed doken.

Met groeten Ton

Het leukste van Den Helder is?

We hadden een heerlijke middag op Texel bij onze vriendinnen. Dat begint dan al met een minicruise over het Marsdiep. Dat bleef leuk omdat ik er nog voordat de boot vertrok achterkwam dat mijn rugzakje aan wal had laten staan. Dus snel terugrennen en gelukkig stond ie nog op de bank waar we hadden gezeten.

Prachtig weer was het. Wel met wat wind waardoor de meeuwen rustig aan de luwe zijde van het schip meezweefden.

Eerst wat drinken en bijpraten. De foto moest wel bijgesneden worden want de andere vriendin stond er niet flatteus op en Rick hoeft ook niet perse met zijn snuitje op het blog.

Daarna hadden we een uitgebreide lunch met nog meer bijpraten en sloten we af met een borrel.

Dank dames.

Op de terugweg reden we een klein ommetje; om een blik te werpen op het appartement, rechts onder, waar we anderhalf jaar woonden.

We herkenden het nog helemaal. Weinig veranderd. Misschien wat meer riet in de vijver.

Met de boot van 18.00 uur naar Den Helder.

Het was druk op het eiland maar daar hebben we niets van gemerkt anders dan deze rij fietsen.

Met groeten Ton

Als de nood het hoogst is

Als de nood het hoogst is……

Eigenlijk heb ik er mateloos de pest in dat Apple gewoon stopt met updates als een apparaat ongeveer zeven jaar oud is. En dat is met mijn tablet dus aan de hand.

Het werkt nog steeds goed, maar de eerste Apps vallen uit omdat ook zij geen updates meer krijgen. Tenminste dat is wat de ontwikkelaar van de BlogApp me mailde.

Dus lag ik ‘s nachts wakker. Met weerstand in mijn lijf om een nieuwe IPad te kopen omdat een App niet meer werkt.

Ik stop met bloggen was mijn conclusie en begin daar pas weer mee als die stomme IPad er echt mee ophoudt. Misschien is dat al over een paar maanden maar dat scheelt toch.

’s Morgens deelde ik mijn conclusie aan Rick.

Dat lijkt me nou niet echt een goed idee. Je vindt dat bloggen leuk en daarnaast: geef eens wat geld uit voor jezelf. Dat gaf rust. Op naar Alkmaar voor een nieuw tablet maarrrrr…..

Zeheg?

Jaha.

Je had het toch over andere apps die je zou kunnen proberen?

Klopt maar die moet je kopen en dat wil ik niet.

Maar als die nou wel werken? Misschien maar voor een jaar of zo, dan zou dat toch ook goed zijn?

Dus dook ik in AppStore en vond er een. En…….het werkt. Niet zo lekker als mijn vorige app maar misschien moet dat nog ff wennen.

In ieder geval postte ik de uitgestelde post van vorige week die ik trouwens wel helemaal opnieuw moest aanmaken. Het blog werkt voor mij/ons ook als een dagboek. Dus is een chronologische volgorde wel fijn.

We zijn bijna door de uitjes heen.

Nog steeds zijn er wel mensen die aan ons vragen waar we in Nederland wonen.

In Den Helder; zeggen we dan en eigenlijk altijd wordt daar dan een beetje laatdunkend over gedaan. Rond Den Helder hangen niet echt heel veel positieve gedachten.

Maar wij zien er echt een hoop voordelen. Zoals met de hitte van afgelopen dagen. Hier slechts een heerlijke temperatuur van 26 graden. En met een zacht briesje was het gewoon code groen.

Gistermiddag togen we naar Heemskerk voor een Wok samen met Rick’s broer en schoonzus. Daar aten we natuurlijk meer dan eigenlijk goed voor ons was maar tussendoor konden we lekker bijpraten.

Vanmorgen alweer vroeg op pad. Nu naar Eemnes. Naar vrienden die we van Spanje kennen. En dat was dan weer een wonderlijke ervaring. We zagen ze in een, voor ons, onnatuurlijke omgeving. En dat was wederzijds maar het zat een gezellige dag niet in de weg.

Bij het eerste kopje koffie werden twee kadootjes geserveerd. Een zakje bonbons en Övermätten van IKEA.

Die overmatten zijn rubberen badmutsen die je over een schaal of pan kan trekken als je die in de koeling wilt zetten. Ik zag ze bij de vriendin in Spanje en ze lekken me wel handig. En de vriendin vergeet dat soort dingen niet.

Na een heerlijke lunch vertrokken we naar de beste ijssalon van 2025 voor een heerlijk ijsje.

Daarna nog even lekker op de heide gezeten

waar we zagen dat er wel heel veel eikels in de bomen hingen. Het wordt volgend jaar een goed jaar voor de wolf met al die weldoorvoede jonge zwijntjes.

Nog ff een foto samen en toen zat de dag er al weer op.

Dank voor de leuke dag.

Inmiddels weer thuis in onze rustige en relatief koele residentie.

Met groeten Ton

Lukt het?

 Nou, nog niet erg.

Ik kreeg hulp die beslist wat tips en tricks gaf maar we/ik zijn bang dat mijn IPad te oud wordt. Die krijgt geen updates meer. 

Een beetje shitty natuurlijk van Apple want het apparaat mankeert nog niks.

Ik probeerde nog om onder het gebruik van een App uit te komen maar met het echte blogger programma kan je niet werken op een Apple product vandaar die apps. 

Een bijkomend probleem is dat we geen computer meer hebben dus ben ik bang dat we toch echt moeten winkelen.

Het enige wat ik wel op mijn IPad kan is een tekstje tikken zoals dit maar veel langer gaat niet. Om over foto’s maar niet te spreken 

Intussen ga ik op Rick’s Ipaddie werken.

Met groeten Ton

 Oei, ik heb een probleem met Blogger. Ben druk bezig om te zien om het op te lossen maar ben bang dat ik hulp nodig heb.

Met groeten Ton

Doenig en gezellig

De ‘secundaire arbeidsvoorwaarden’ in hortus en hospice zijn goed. Zo kregen we van de Catusman in de hortus groenten uit zijn volkstuin. Courgette, augurken, snijbonen, en bietjes. Allemaal dingen die we met graagte eten. De snijbonen aten we vanmiddag. Niet samen. Rick deed een dienst in de hortus. Ik maakte het eten klaar, schepte van alles in bakjes en bracht het naar hem. Eenmaal thuis at ik mijn deel. 

Gisteravond draaide ik een avonddienst. Niet mijn favoriete dienst omdat ik het vaak zo stil vind. Maar gister kwam ik helemaal aan mijn trekken. Het was doenig en gezellig.

Er stond een grote emmer met pruimen. Die kwamen uit de tuin van een van de verpleegkundigen. “Die kunnen jullie meenemen hoor want ik kom er bijna in om”.

Mijn collega wilde slechts een paar pruimen. Toen durfde ik wel te vragen of ik dan wat meer mee mocht nemen om jam te maken.

Natuurlijk. Neem alstublieft alles mee want er komen nog minstens vijf emmers.

Ik zocht vervolgens nog naar een paar potjes in de glascontainer en ik was helemaal blij.

Om 23.00 uur kwam de nachtdienst. Ik bood haar pruimen aan en ja; ze wilde er wel zes.

En toen kreeg ik van haar weer een stuk Pandancacke.

Het blijft ruilhandel en iedereen was tevreden.

Die cake aten we meteen op nadat ik thuis kwam.

Vanmorgen maakte ik pruimen moes. 

Een pot gaat naar buurvrouw. Die gaf ons vorige week een pot bramenmoes.

Iedereen blij.

In september speel ik tijdens vier theatervoorstellingen een trialoog. En daarvoor moet ik de tekst uit het hoofd leren.

Dat vind ik, tot mijn verbazing, eigenlijk niet echt moeilijk. Ik ken de tekst best snel uit het hoofd. Maar daarmee ben ik er nog niet. Kan ik het ook opzeggen als er afleidende geluiden zijn? 

Oeps, dat vraagt veel meer. Ik stuntel dan met de tekst.

Maar dat gaat inmiddels beter. Ik oefen dat door tegelijkertijd naar een opera te luisteren.

Afgelopen zaterdag oefenden we gezamenlijk via WhatsApp. 

Oei een nieuwe moeilijkheid. Nu leidde de sprekende gezichten af. Want die laten allerlei emoties zien waar ik dan iets ‘van vind’. En meteen gaat de tekst stroef.

Yep, zei de regisseuse toen ik haar sprak. 

Eigenlijk moet je de tekst onder allerlei verschillende omstandigheden leren zodat je voorbereid bent omdat er tijdens voorstellingen altijd wel iets gebeurt wat afleidt. En de hersenen moeten leren om met meerdere dingen tegelijkertijd bezig te zijn.

Dus oefende ik al een paar keer terwijl ik naar de televisie keek. 

Het gaat lukken. 

Met groeten Ton

Ps. Ik zat wat te knoeien en publiceerde per ongeluk een lege blog. Die is inmiddels verwijderd. Gelukkig niet gehackt dus. 

Het schiet al weer op

Alsof er geen dagen waren waar ik in ledigheid op de bank lag en toch het idee had geen tijd te hebben om een blog te schrijven.

Goed. Een week voorbij met hortus en hospice. 

Zo wilde ik gistermiddag iets eerder naar het hospice fietsen omdat er wat later een bui zou kunnen vallen. Met net toen ik de voordeur achter me dichttrok kletterde de regen zwaar op het dak van het atrium. Dus maar even wachten.

Vanmiddag draaiden we een dienst in de hortus. 

Nu spreken we altijd uit hoeveel bezoekers we willen ontvangen. En met het weer van vandaag dachten we dat 30 bezoekers haalbaar zou zijn.

En dat leek te gaan lukken want in de eerste 20 minuten hadden we al negen bezoekers. 

Ha, dat gaat goed.

En toen bleef het angstig stil. Een uur lang niemand.

En ineens hoorden we praten. Kwam er een group van acht personen aan. Dat tikt lekker aan.

“We komen de verjaardag van oma hier vieren.” En naast het betalen van de entree wilden ze allemaal eerst koffie en thee.

Toen werd er een beetje gesmoesd met elkaar en kwam een van de mensen vragen of ze de zelfgemaakte taart mochten aansnijden en opeten.

Natuurlijk. Ze hadden alles zelf meegenomen, bordjes, bestek, slagroom en taart.

Maar of wij een foto wilden maken. 

Geen probleem. 

Willen jullie dan ook een stuk taart.

Ja graag.

Het werd heel genoeglijk.

Zeker nadat de tuin was bezichtigd en er nog tijd was voor een wijntje.

Uiteindelijk waren er 23 bezoekers maar die zorgden wel voor een goede verkoop van plantjes en horeca.

Ook was er nog een mevrouw die heel enthousiast kwam melden dat er een wilde orchidee in de Japanse tuin stond. 

Kortom: een leuke middag.

Ook zongen we twee donderdagen mee in het koor van Sopraan en Bas. Altijd leuk en inspirerend want het levert onder andere ideeën op voor nieuwe muziek. We combineerden het met een bezoek aan hun nieuwe huis.


Tussendoor lunchten we met schoonzus en barbecueden we met onze oud overburen uit het ooit ‘leukste straatje’ van Heiloo.

Met het naderen van onze terugreis, ook al duurt dat nog drie weken, ben ik begonnen met het verzamelen van zaden en stekjes uit de hortus. Nu we een serre hebben in Spanje komen er een paar soorten planten in zicht die ik daar goed zou kunnen houden.

Twee soorten Drimiopsis, twee soorten Ledebouria en de zaden van Encephalartos. De laatste zijn zaden van een palm en het getuigd van groot geduld en optimisme om deze zaden te laten kiemen. Als het al lukt zal ik de palm nooit groter zien dan enkelhoogte. En dan moet ik ook nog eens honderd jaar worden.

Met groeten Ton 

De Reis

Of we ‘De Reis’ nog eens wilden doen.

Gevraagd door een van de leden van de Vereniging van Sint Jacobus. Die vereniging bestaat volgend jaar 40 jaar en daar wordt extra aandacht aan besteed. Het staat in het teken van Muziek op de Camino.

Ongeveer 10 jaar geleden zongen we met het dubbelkwartet Nootzaak 12 liederen die allemaal een link hadden met het wandelen van een pelgrimstocht. 

Bijvoorbeeld dat er best veel pelgrims zijn die bang zijn dat ze geen slaapplaats kunnen vinden. Of dat er al rond vier uur in de morgen begonnen wordt met het inpakken van rugzakken waarbij het ritselen van plastic zakken een bron van ergernis is voor degenen die de dag wat later willen starten.

Maar ook de ongemakken van blaren, te zware rugzakken en regen. En dat allemaal naast de bijzondere ontmoetingen, de prachtige natuur, de stilte en de inzichten die je krijgt.

Kortom: onderwerpen genoeg om over te zingen. En genoeg liederen die die thema’s behandelen.

En dus of we dat nog eens willen doen?

Maar het dubbelkwartet bestaat niet meer en ons vaste groepje nu, bestaat uit vier personen en een pianiste. Dus zochten we eerst naar vier zangers.

Die waren snel gevonden en afgelopen woensdag was de eerste bijeenkomst.

Met taart. Die ging er in als koek.

Eerst maar eens aan elkaar snuffelen. Dat ging goed net als het eerste lied zingen. Dat hadden we thuis allemaal ingestudeerd en dat klonk ook goed.

Dan samen kijken welke liederen we zouden kunnen zingen en dan is het leuke dat alle zangers kunnen putten uit jarenlange ervaring van zingen in koren en koortjes.

Vrij snel overeenstemming over de liederen met een aantal extra mocht blijken dat er ergens nog wat aangepast dient te worden.

En vervolgens werden de agenda’s getrokken om repeteerdata af te spreken. De eerste nog in augustus en er komt ook nog een repetitieweek in Spanje aan. Dat vraagt nog wat afstemming maar lijkt wel te gaan lukken. De wil is er.

Kortom: een gezellige en leuke dag waarin toch echt blijkt dat muziek verbindt.

Tussendoor had de pianiste een heerlijke lunch geserveerd en besloten we de dag met een toast op een fijne en productieve samenwerking.

Daarna namen we afscheid en waaierde iedereen weer uit over Nederland.


Met groeten Ton

Lik us aan mijn lolli

Er was feest in de stad gisteren dus ‘genoten’ we hier nog ff lekker door met ‘Heb je even voor mij, Grote wasjes kleine wasjes en Lik us aan mijn lollie’.

Ook lekker om weer thuis te zijn waar we eerst een vette siësta hielden. Daarna werkte Rick de vuile was weg en maakte ik werk van onze enige maaltijd. Want na zo’n snoepweek doen we eerst weer een paar dagen matig.

Van een van de keuken deurtjes barstte het folie.

Je kunt ze laten wrappen zei een van de buren.

Rick vroeg verschillende offertes aan om de keukendeurtjes te laten wrappen. Op het www stond dat dat ongeveer 1000 euro zou zijn maar de offertes die we binnen kregen gingen tot 2800 euro.

Tja. Wat nu?

Ik kan misschien het deurtje zelf wel schilderen. Net als ik dat deed in Heiloo.

Maar welke kleur dan en alle kastjes of alleen dat ene deurtje?

Dat is niet een vraag die zomaar beantwoord is. En toen Rick na de vergadering van de VVE het onderwerp ter sprake bracht bood een andere buurman even te komen kijken voor ideeën.

Schilderen, was zijn korte advies en haalde het deurtje er subiet uit. 

Koop maar verf en dan zal ik dat doen.

En gistermiddag kwam buurman met een perfect geschilderd deurtje.

Hij zei wel dat dit een bijzonde kleur rood was.

En daar had hij gelijk in want we hadden aanvankelijk gezegd dat we zouden kiezen voor een rode kleur. Maar een warm rode kleur kon ik niet vinden dus werd het advocaatgeel en ik denk dat het een heel goede keuze was.

Dank buurman.

Nu weer het gewone leven. Vanmorgen water geven in de hortus en vanmiddag doet Rick daar ook nog een kassa dienst. Terwijl ik hopelijk voordat de buien losbarsten naar het Hospice ga.

Met groeten Ton

Ik kon het niet opbrengen

Ik kon het niet opbrengen om gisteravond nog een blog te schrijven. We zaten niet alleen zeer genoeglijk maar ook smakelijk te schranzen aan pizza’s. En…..met een lekker glas wijn die subiet de benen inzakte. 

Dus vandaag alsnog: dag vier.

Echt geweldig wandelweer weer. En hier op de Maasdijk liep ik al een uur met dezelfde wandelaar te kletsen. En dan vliegt de tijd. Zeker op een wat eentonig vijf kilometer lang traject.

Nadat we de rivier zijn overgestoken kwamen we in Linden aan waar altijd versierd is in een bepaald thema. Dit keer de USA. Niet alleen over Good Old Times, maar ook een paar hints naar de huidige grote leider en staat van het land. 

Het tunneltje vlak voordat we Cuijk inlopen. En altijd wordt er even luid geschreeuwd omdat dat zo lekker klinkt.

Omdat ik, alleen lopend, de tijd aan mezelf heb ging ik even de stroom wandelaars uit om even te kijken naar de pontonbrug over de Maas. Voor mij het hoogtepunt van de vierdaagse.

Eenmaal over de brug nog even teruggekeken.

De tijdsafstemming met Rick kwam op de laatste dag niet echt uit. Mijn dag had 42,5 kilometer en Rick zijn gewone 50. Ik stond ‘s morgens 10 minuten eerder in de rij maar het duurde een half uur voordat ik door de start was. Daardoor was Rick een uur eerder op het punt van samenkomst dan ik. 

Loop maar gewoon door zei ik: het is te lang om op mij te wachten.

Wel ongezellig om alleen over de finish te komen maar tja, zo gaat dat soms.

Maar uiteindelijk kwamen we toch samen net voordat we stad in liepen voor de laatste 4 km, omdat Rick steeds een stukje liep en dan 10 minuutjes pauze nam. Hij kwam dan ook hoentjesfris over de eindstreep.

Nou uh, eigenlijk net niet samen over de streep want de punten waar we starten en uitschrijven ligt op verschillende punten. Dus Rick sorteert al voor op links terwijl ik rechts blijf.

Maar de medailletjes zijn weer binnen.

Het was een geslaagde vierdaagse. Slechts een blaar. Dus riep ik niet dat dit de laatste keer was.

Gewoon volgend jaar weer.

En de gladiolen staan ons te herinneren aan de prestatie.

Met groeten Ton

Skechers

En dan zit dag drie er alweer op.

Veel prettiger gelopen dan gisteren. Het liep allemaal wat sneller door. Dus geen gesjok.

Vandaag liep ik niet op mijn wandelschoenen maar op mijn afgetrapte Skechers. Mijn scheenbenen begonnen ernstige verschijnselen van Shinsplint te vertonen. En dat heeft volgens mij te maken met dat de zolen van de nieuwe wandelschoenen nogal stijf zijn en mijn voorvoeten met een smakje op de grond neerkomen. Maar wie ben ik? 

In ieder geval liep ik zonder verergering van de klachten en kwamen er geen nieuwe blaren bij. Dus tevreden met de dag.

Het weer werkte ook mee want zonnig maar niet te warm.

In Milsbeek had ik een pauze in de Langestraat. Daar stond de Spaanse vriendin met koffie. Altijd fijn.

Daarna moest ik wel ff vaart maken om Rick te ontmoeten op de plaats waar de twee routes weer samenkomen. 

Maar hij zat al te appen waar ik liep. Nou op twee meter van je af.

Van dit soort bandjes wordt ik tien keer vrolijker dan van de gemiddelde volkszang.

Hele slierten wandelaars in het landschap.

Hier is het inmiddels warm genoeg voor het waterpistool. Het is echt een leuke afleiding. Het houdt me alert en de tijd vliegt. 

Vandaag waren we half drie binnen en na het traditionele ijsje snel naar huis voor persoonlijke verzorging en een dikke siesta.

De hospita verzorgde een heerlijke maaltijd en na het typen van het blog snel mijn nestje in.

Morgen alweer de laatste dag.

Met groeten Ton

Het was niet stoffig

Rick was al een uur weg toen ik wakker van de regen. Harde regen die op het dakraam kletterde. Op de buienradar zag ik een dikke rode vlek die zo lekker vet boven Nijmegen hing.

Nou, dacht ik, ik blijf nog ff liggen.

I

Kwart over zes was ik door de controle en was het droog. En dat Appte ik naar Rick. Die was jaloers want was eerder compleet doorweekt geregend. 

Maar na drie minuten was mijn geluk gewoon op. Vette regen.

En dat heeft ook voordelen want dit is niet alleen een van de mooiste stukjes van de route maar ook een van de stoffigste. Zo niet vandaag.

In Wijchen verzorgden Karin en Mat weer een heerlijk ontbijt en maakten deze foto van Rick zonder dat hij er erg in had.

Ik maakte een grande entree.

Het lekkerste van wandelen is zitten en dan ook nog soep en broodjes te krijgen is natuurlijk helemaal top. Een half uur is dan ook zo om.

Gelukkig was het toen droog.

Vanf elke mogelijke plek worden de wandelaars toegeroepen.

Wat later vielen er toch weer een paar korte maar flinke buien.

Het maakte het wandelen wel zwaarder vandaag en ik heb ook een blaar. 

Toch ben ik tevreden over de schoenen. Zeker ook omdat ze waterdicht zijn.

Ik had weer diverse leuke ontmoetingen waardoor de tijd lekker snel ging. Morgen wordt het warm en dan gaat het waterpistool mee om de tijd te doden.

Met groeten Ton