Echt de allerlaatste

Vandaag de allerlaatste trainingsdag voor de Nijmeegse.

En dan bedoel ik niet voor aankomende Nijmeegse maar voor altijd. Het wordt de laatste Nijmeegse voor me. De ongemakken van de lange wandelingen vind ik zo langzamerhand niet opwegen tegen het plezier van het wandelevenement. Terugkerende blaren, zere heup, en zeurende knie. Maar ook de tijd die in het trainen gaat zitten en steeds dezelfde terugkerende trainingsrondjes. 

Rick heeft daar allemaal geen last van en loopt aankomende Nijmeegse de 50 kilometer. Mij niet en nooit gezien.

Ik speel nog wel met de gedachte om weer een waterpistool te kopen voor wat afleiding. 

Het lopen van de Nijmeegse is veel zwaarder dan het lopen van een camino van 1200 kilometer. Het is een niet te onderschatten piekbelasting. Vroeg starten. 40 kilometer wandelen. Hoog tempo en geen rustdagen tussendoor. Of kortere afstanden omdat je ‘wat moe bent’. Je krijgt dan ook niet voor niets een officiële militaire medaille na vier dagen.

De elfde ga ik hopelijk krijgen en dat is meer dan ik ooit had durven hopen of dromen.

Anyway.

We stapten om half zeven de deur uit om op de dijk al meteen de eerste spetters te voelen. We besloten toen om maar binnendijks te wandelen.

Voorbij Huisduinen het strand op.

Wel lekker met de wind in de rug. Jammer dat het inmiddels flink regende en we besloten te schuilen onder een van de strandtenten (die dingen staan op hoge palen).

Ik vind dat strontvervelend. Halfnat wachten onder een afdak, in de volle wind en……dat het ook nog eens niet ophoudt met regenen zodat je na tien minuten toch maar besluit verder te gaan.

Waarom niet ff een kopje koffie genomen? Alle tenten waren nog gesloten.

Gelukkig werd het na een uur droog en waaide het water snel uit de kleren.

Ach, relativeer ik dan bij het zien van deze dode zeehond: zo erg is het nou ook niet allemaal met me.

In Callantsoog aten we heerlijke broodjes van Appie en gingen gelaafd verder richting het Zwanenwater waar we deze kleurige velden zagen.

Ixia’s, dacht ik. Maar nee, Fresia’s en wat ruikt zo’n veld dan goddelijk.

Dan nog een km of vier naar Sopraan waar we lekker pauze hadden met koffie en chocolade. 

Daarna liep ik verder naar het station van Schagen en Rick via de Westfriese Omringdijk naar Alkmaar.

Met groeten Ton

Verzoek om meer

Ik ben wat ongeduldig. 

Tuinen en planten ontwikkelen en groeien me zelden snel genoeg. Maar als ik wat langer afwezig ben en terug kom, zie ik toch verschillen.

Vorig jaar 29 juni.

Vandaag 1 juli.

Tevreden mee. Daarbij komt dat de jasmijn op het rek rechts rijkelijk bloeit en heerlijk geurt.

En…….tijdens de voorjaarsvergadering kreeg de interieur commissie, waar ik deel van ben en die ook over het interieur van de buitenruimte gaat, het verzoek om zelfs meer groen aan te brengen. 

December jongstleden verhuisden de bovenburen naar een senioren appartement. Ze hadden nogal wat spullen over zo kreeg ik onder andere een rugzakje. Ook mocht ik wat stellingen uit de garage meenemen. 

Altijd handig toch?

Maar vanwege gebrek aan tijd om ze op de juiste plek te zetten parkeerden we die rekken in de berging. En die staan dan heel erg in de weg dus de afgelopen dagen steeds in gevecht om de fietsen te pakken.

Tijdens ons verblijf in Spanje werden de afvoerpijpen van de CV installatie voorzien van een nieuwe binnenmantel. Omdat we daar niet bij zouden zijn hebben we de hele bergkast leeggehaald om het de werklui zo makkelijk mogelijk te maken. Alle spullen uit de kast staan op de logeerkamer en daar komt aanstaande zaterdag een logé.

Dus vanmorgen eerst maar eens aan de slag. Rekken uit de berging omhoog gesleept. Die passen qua maat wel in de kast alleen zitten er allerlei leidingen in de weg. Geen succes dus. 

Dan maar de oude planken weer ophangen. Vervolgens de spullen kritisch bekijken waarna er best veel naar kringloop en vuilstort afgevoerd kon worden.

Een opgeruimd resultaat.

Nu alleen nog van die rekken zien af te komen want die staan danig in de weg.

Met groeten Ton