Texelse Tulpen

Het enige uitje naast de dagelijkse snelle boodschap en een rondje dijk is een dienst in het Hospice. De laatste is wel het meest vervullend.

Meestal zorg ik ervoor dat ik me inrooster als Rick een avonddienst heeft. Maar soms draai ik een dienst als Rick thuis is zodat ie een avond even helemaal zijn eigen ding kan doen. 

Gisteravond ging ik voor het eerst na de kleine handingreep het vrijwilligerspad op.

Tijdens de wandeling naar Rome schreef ik dat: als je naar het universum reikt het universum naar jou reikt. Het hospice is zo’n plaats waar veel wordt ‘gereikt’ en wat doet het universum? Het reikt terug in de vorm van bijvoorbeeld financiële bijdragen. Ook nu stonden er weer twee bordjes van bedrijven die een geldbedrag hadden geschonken. Maar ook in natura, zoals bijvoorbeeld elke maandag bloemen en alle vrijdagen vis van een Helderse vishandel. 

Zo stonden er gisteravond emmers vol met bossen tulpen. In verband met de Coronacrisis kan ook een Texelse bloemenkweker niet van zijn product af en bood hij ze aan voor de vrijwilligers.

Na mijn dienst stapte ik op mijn fiets om naar Rick’s werk te gaan om samen naar huis te fietsen. Na tweehonderd meter schieten de tulpen in mijn gedachte en dat ik was vergeten om een bos mee te nemen. Nou ja, vette pech, dacht ik. Ik ga er niet voor terug. 

Als ik op Rick’s werklocatie ben en op een bank wacht tot de overdracht klaar is, hoor ik wat piepen in mijn broekzak. Oeps. Had ik vergeten om de telefoon van het Hospice in de daarvoor bestemde houder te zetten. Dus snel terug fietsen om het ding af te geven.

Als de deur van het hospice opengaat is het eerste wat de nachtzuster zegt: kom je je tulpen halen?

Nee ik kom de telefoon terug brengen. O maar neem je dan wel meteen een paar bossen tulpen mee. En ja, als zoon van een bollenkweker is een bossie van tien niks. Dus nam ik er drie mee. 

Wel een beetje moeizaam fietste ik met die bossen onder mijn arm op mijn racefietsie naar Rick. Die stond inmiddels met twee collega’s buiten te wachten. Tja en wat doe je dan? 

Er staan tien tulpen in een vaas voor het raam. En al fietsend is waarschijnlijk ook het aangehechte kaartje van de kweker er af gevallen dus weet ik eigenlijk niet eens wie ze heeft geschonken.

Maar dank kweker. Het wordt gewaardeerd, ook namens de collega’s van Rick.

Een hele dag binnen zitten is niet mijn ding dus liep ik vanmorgen eerst een uurtje op de dijk.

Geen hond zag ik.

Wel wat donkere wolken maar die betekenen niets.

Met groeten Ton