Zinloos

Nee, ik was niet in mijn beste doen de laatste twee weken. Wind. Harde wind. Constante wind. Als jongen van de kust vind ik het niks. Onrustig word ik ervan. Dat eindeloze getrek aan mijn lijf als ik buiten ben. Het gesnorrel rond mijn hoofd. Het geflapper van alles wat los en vast zit..

Het geklapper van de palmbladeren van de buren die tweehonderd meter verder wonen. Gek word ik ervan. Ik hang dan ook het grootste deel van de dag op de bank en als het echt hard waait ga ik zelfs op bed liggen omdat de slaapkamers aan de lijzijde van het huis gesitueerd zijn. 

Tel daarbij op dat de zanglerares, waar we een proefles namen, zei dat ze niet duidelijk kreeg of ik nu bariton of tenor was (wat ik dan hoor als: je kunt niet zingen want je kan niet hoog en niet laag zingen). Dat de composthoop na twee keer omkeren koud bleef, dat de regen maar uitgesteld blijft worden en de sinaasappelboom de helft van zijn bladeren liet vallen.

Zinloos is dan het bestaan. Wat het trouwens ook is. Het bestaan ís zinloos. Alleen ik kan bepalen wat de zin van mijn bestaan is en dat vind ik dan met dit soort dingen die gebeuren soms best lastig.

Gelukkig duurt zo’n vegetatieve staat nooit zo heel lang. Zeker na een gesprek met Rick en met het universum als ondersteuning die vandaag zorgde voor minder wind.

Kortom: ik ben er weer.

Onder andere mopperde ik over de ‘veels te langzame groei’ van de tuin.

Ik kijk de foto’s terug van de afgelopen jaren, zei Rick nadat hij mijn gezever zat was, als ik de tuin in 2016 zie is er nogal een verschil.

O ja. 

Veel bevestiging heb ik nodig.

Al internettend en hangend op de bank kwam ik een artikel tegen over Macdonald’s hamburgers die na 15 jaar nog steeds niet verrot of beschimmeld zijn. Dat zou te maken hebben met de mate van bewerken die het ondergaan heeft. Nou ik geloof het. Zeker toen ik vorig jaar een soortgelijke ervaring had met houdbare melk. 

Nadat we De Klompen verlieten had ik vergeten het laatste restje melk weg te gooien. Toen we twee maanden later terug kwamen was de melk nog steeds niet bedorven en heb ik het, als proef op de som, gekookt en alsnog opgedronken.

Niet voor niets houdbare melk, zei iemand. Maar volgens mij heeft houdbare melk niets meer met melk te maken en is het van organisch naar iets anorganisch gegaan.

Lange inleiding maar nu naar de compost.

De composthoop bleef koud nadat ik hem twee keer had omgegooid. Dat moet elke tweede dag gebeuren en volgens het boekje loopt dan na een keer of vier de temperatuur langzaam terug.

Niks langzaam teruglopen. Gewoon in een keer koud.

Dat zou kunnen liggen aan teveel vocht of te weinig stikstofhoudende plantenresten. Te vochtig was ie niet dus hield ik het op te weinig stikstof.

Voeg bij het omkeren extra dierlijke mest toe zodat de temperatuur weer gaat stijgen, was het www advies.

Hoe kom ik aan mest?

Naar het tuincentrum voor een zak gedroogde paardenmest.

Hoop omkeren en met elke laag een paar scheppen mest erop.

Vanmorgen hoopvol naar de hoop.

Niks, nada, noppes. Gewoon zo koud als de omgeving. 

Oei, waarschijnlijk is die mest gekookt, gedroogd, ontleed en weet ik wat al niet meer. Zo steriel als wat. Net zo anorganisch geworden als houdbare melk.

Geen hot-composting dus maar een gewone composthoop die er ongeveer 6 tot 12 maanden over doet om van plantenresten lekkere verteerde compost te maken.

Inmiddels ligt er al weer een hele berg met nieuw groenafval want de container aan de kust is een zeer betrouwbare leverancier en moet ik op zoek naar verse mest.

Vanmorgen bekeek ik de bezettingsgraad van de insectenhotels. Minder dan 10 procent maar er waren gasten die wel hun stempel op het tijdelijke verblijf drukten.

Is dit nu voor de herkenbaarheid? Ik word er wel vrolijk van.

Natuurlijk lees ik de waarschuwingen die bij sommige planten geven worden.

‘Het witte melkachtige sap van de Euphorbia is irriterend op de huid en kan allergische reacties geven. Gebruik handschoenen.’

Maar ik heb nooit ergens last van. Dacht ik.

Het leek me wel een goed idee om voor de planten verkoop van de tuinclub, oktober 2020, stekken op te kweken.

Euphorbia tirucalli, de potloodplant. Droogte resistent en kan zelfs tegen harde zeewind. Bruikbare plant dus.

Ik brak zes zijtakken af en liet ze drogen in de zon. In de tussentijd las ik de krant.

Hé wat een raar gevoel in mijn bovenlip. Het tintelde en het werd steeds duidelijker. Na een kwartier was het rond mijn hele mond. 

Ineens dacht ik aan het Euphorbiasap dat ik op mijn handen had gekregen en ik er met een nagelborsteltje moest af boenen. En.... had ik hetzelfde gevoel vorig jaar niet ook al eens ervaren?

Volgende keer dan gewoon maar de aanwijzingen ter harte nemen.

Met groeten Ton