Kweeperen

Het is natuurlijk niet goed of het deugt niet.

De wind is gaan liggen en de zon schijnt uitbundig. Rick zit of ligt heerlijk in het zonnetje en ik ben rustig bezig in de tuin. Met ja, wat eigenlijk? 

Ik maak stekken voor de plantendag van de tuinclub, verplant Aloës en irissen, wrik de aarde los met een spitvork om de, wederom aangekondigde regen sneller de grond in te laten zakken en last but not least: de composthoop. 

De laatste dagen dat we hier zijn genieten we weer extra bewust van al het moois dat ons omringt. En........ ik wil regen.

Wacht maar af tot we in Nederland zijn dat smeek je om zon.

Klopt. En wat zou het prettig zijn als er iets meer evenwicht zou zijn.

Anyway.

Antonio composto kan ik mezelf wel gaan noemen. 

Vorige week bleek de hoop helemaal koud te zijn en schreef ik dat het dan maar op de koude manier moest gaan composteren. Dat duurt dan wel maanden. Om toch nog wat te proberen kocht ik een zak gedroogde paardenmest en verwerkte die in lagen in de hoop. Maar ook toen liep de temperatuur niet op.

Je kunt er ochtendurine op gooien. Dat kan helpen. Kreeg ik als reactie op het blog.

Maar ik plas al regelmatig op de compost als ‘goeie’ permacultuur adept.

Maar als iets niet werkt moet je wat anders doen. Dus? De teerhartigen moeten maar een alinea overslaan.

Ik doe mijn plasjes in een oude emmer en als er flink wat urine is, laat ik dat in het midden van de hoop lopen. En warempel, de temperatuur loopt op om vanmorgen behoorlijk heet te zijn.

Gaat het misschien toch nog wat worden. Want compost wil ik hebben. Niet alleen voor de tuin maar ook voor de stekken voor de tuinclub.

Zeker na de lezing die we vorige week hadden over ecologisch tuinieren. Blijkt trouwens dat lang niet alle tuinclubbers dat doen. Eigenlijk alleen de man die de lezing gaf en ik. 

Misschien ligt hier een schone taak.

Over schoon.

Neem nooit een glanzend zwarte vloer. En zeker niet in droog stoffig Andalusië. Het is dan weliswaar prachtig maar recht evenredig onhandig.

De zon staat ook hier inmiddels laag en schijnt ver de kamer in.

En die vloer spiegelt het licht tot achterin de gang op het plafond.

En dat licht zet spinnenwebben en spinnen in het licht die daar blijkbaar al tijden huizen. Tijd voor zwabbers.

Wie wil er kweeperen hebben, werd er gevraagd bij het koor. Ik barst ervan.

En natuurlijk wil ik die wel hebben maar wachtte even af of er anderen waren maar er kwam niet één reactie dus ging ik met tien kilo keiharde kweeperen naar huis.

Op internet gezocht naar de verwerking.

Het is zwaar werk omdat de vruchten zo hard zijn en ze moeten lang koken om een mooie rode kleur te krijgen.

Ik koos er voor om kweeperenpuree te maken. 

Het is heerlijk maar doet wel aan een babyhapje denken, las ik op een site.

Nou dat maakt voor ons niet uit want het gaat over onze fruit met yoghurt en muesli lunch.

Eerst het wollige laagje er af spoelen.

In achten snijden.

Het vraagt wel wat om de jam vegetarisch te houden en om de klokhuizen goed weg te halen. 

Daarna eindeloos (twee uur) zachtjes laten koken. Toch zette ik er de staafmixer even in om het babyhapjesgevoel extra te benadrukken.

Ongeveer de helft verwerkte ik gisteravond en vanmorgen zag ik bij daglicht toch dat er een licht roze gloed overheen lag.

Het rook heerlijk tijdens het koken maar ik kan niet echt spreken van een uitgesproken smaak.

Morgen de rest verwerken en nog maar eens het web doorspitten voor ‘enhancements’.

Met groeten Ton