Opengescheurde aarde

Ik reken mezelf tot de cultuurbarbaren.

Steden, kerken, musea, opgravingen, aan mij niet echt besteed. Natuurlijk heb ik de Nachtwacht gezien: is dat het nou? En de Mona Lisa, een postzegel vrouwen portret. De Mesquita in Cordoba: ik ben er in geweest maar stond met vijf minuten weer buiten. Zelfs het beroemde klooster van San Juan de la Peña heb ik tijdens mijn wandeling naar Santiago niet bekeken. En ons bezoek aan Madrid bestond voornamelijk uit 'het zitten in een park'.
Toch heb zelfs ik een lijst van dingen die ik gezien moet hebben. De Guernica is er een van.
Dus toen we in Madrid waren zijn we daarvoor het Reina Sofia museum ingegaan. Wetend dat ik geen fan ben van schilderijen van Picasso met gezichten die lijken op heilbot, schol en en tong.
In de zaal waar het schilderij hing renden en schreeuwden ongeveer 150 schoolkinderen. Niet echt bevorderlijk voor een diep devote beschouwing van  het kunstwerk. Maar op één of andere onverklaarbare reden stond ik er in gedachten opeens helemaal alleen. Los van alles. Geen gejoel, geen gebouw, geen schilderij. Slechts één oog. Het oog van het paard dat,  ogenschijnlijk onbewogen, verbijsterd, niet begrijpend, ziet wat er gebeurt: de totale vernietiging van wat een complete wereld was.
Ik denk niet dat ik ooit een zo intens gevoel van machteloos verdriet heb gevoeld.

'Wie gaat er mee naar een concert geweest van Toonkunstkoor Alkmaar? Ze voeren The armed man, a mass fot peace van Karl Jenkins uit.'
Nooit van gehoord, zei ik. Ik ga eerst wel even op internet zoeken of het wat is.
Dus zat ik afgelopen vrijdagavond in de grotekerk in Alkmaar.
Mooie muziek, goed uitgevoerd. Ik heb genoten. Maar dat heb ik wel vaker van muziek.
Wat nooit eerder is gebeurt is dat ik, aan de hand van de muziek door het volledig proces van de waanzin van oorlog voeren ben genomen. En tijdens het zevende nummer 'Charge' had ik dezelfde diepe emotie als bij het zien van de Guernica.