Iets wat ik ook bij mijn moeder ervoer. Steeds opnieuw zag ik stukjes van haar persoonlijkheid en vaardigheden verdwijnen.
Elke keer afscheid nemen en verdriet hebben van dat verdwenen stukje.
Ik heb in een eerder blog geschreven over de mate van verdriet bij een volkomen onverwacht of een snel overlijden. Die klappen heb ik als ondraaglijk of onbevattelijk ervaren. Maar het tergend langzame verval bij dementie lijkt per saldo 10 keer erger.
Ik besef terdege dat dit zaken zijn die je eigenlijk helemaal niet kan zeggen maar ik heb het wel zo ervaren.
Wanneer nam ik nu definitief afscheid van mijn moeder?
De laatste keer dat ze nog min of meer hele zinnen sprak?
Dat ze in coma was?
Dat ik naar haar geest zwaaide vlak nadat ze was overleden?
Toen de kist werd gesloten?
Of tijdens de rit naar het kerkhof?
Al deze dingen kan ik mij helder voor de geest halen.
Alleen het echte, echte afscheid, dat lukt me niet.
De laatste blik op de kist nadat we hem hadden laten zakken en hadden bestrooid met bloemen. Dat krijg ik me niet voor de geest. Verdringing?
Blij verrast was ik dan ook dat de begrafenis begeleidster tijdens de nabespreking vertelde dat ze een foto had gemaakt." Het zag er zo prachtig uit. Als je wilt kan ik hem jullie sturen".
Bij deze.
Met groeten Ton
2 opmerkingen:
Denk dat nooit te zeggen is wat 'erger' is, plotseling of zoals bij een ziekte van jaren, zoals dementie.
Afscheid nemen, weet je dat ik nog niet eens weet hoe of wat ik dat van Hub aan het doen ben? Het is vandaag 500 dagen geleden, en ik neem nog iedere dag afscheid.
Yvonne,
Dat zijn inderdaad dingen die alleen en alleen jijzelf ervaart. Daar kan niemand iets vóór jou van vinden ook al willen en doen we dat soms wel. 500 is een mooi rond getal maar voor verwerken van verdriet zegt het niets. Daar is zelfs geen getal voor.
Met groeten Ton
Een reactie posten